tag:blogger.com,1999:blog-77332883638983323672024-03-13T03:22:01.105+01:00Zygmunt MolikAKTOR TEATRU LABORATORIUM GROTOWSKIEGO, AUTOR METODY IMPOSTACJI GŁOSU VOICE AND BODY - Z PERSPEKTYWY ROZGARNIĘTEJ ŻONY -
ODWIEDŹ MNIE: Ewa Oleszko-Molik www.facebook.com/zygmunt.molik
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.comBlogger340125tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-67082315084707722072017-06-01T17:19:00.003+02:002017-06-01T17:19:49.017+02:00Międzynarodowy Dzień Dziecka <h3 style="text-align: center;">
Wokół jednej fotografii sprzed 80 lat</h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPPUnJqwpzhf-YOX6GlIexQDQWLRcJ-b1y1SNmYOPwA9tQ0_4J2_Huo1uRnINYHFEhEoV5HUFWv48WrR6lQ8cPchg6nJrJtZssOI8NR4diIgwAOkF809AIvobSGIGmQxz41FkqIUY4qdV-/s1600/Komunia+ZM+1..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPPUnJqwpzhf-YOX6GlIexQDQWLRcJ-b1y1SNmYOPwA9tQ0_4J2_Huo1uRnINYHFEhEoV5HUFWv48WrR6lQ8cPchg6nJrJtZssOI8NR4diIgwAOkF809AIvobSGIGmQxz41FkqIUY4qdV-/s1600/Komunia+ZM+1..jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ9x_9EcCsXr2LNFwV_KV1rBeKrlqsWfqy0yQXCA3ancRfguxp9dhnhvCrqiZZ4scSncqSPUz8tlw5baxZ9_jzsAgboKGZFRUQet435M45sntlvEKsnlEd5DhNqX5pwfi66AY8HdrA2WmI/s1600/Komunia+ZM+7..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="423" data-original-width="640" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ9x_9EcCsXr2LNFwV_KV1rBeKrlqsWfqy0yQXCA3ancRfguxp9dhnhvCrqiZZ4scSncqSPUz8tlw5baxZ9_jzsAgboKGZFRUQet435M45sntlvEKsnlEd5DhNqX5pwfi66AY8HdrA2WmI/s320/Komunia+ZM+7..jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ustanowiony w 1954, przez ONZ, na świecie obchodzony jest od 1955. W Polsce świętowano od 1950 - w dniu 1 czerwca. Wiele krajów ma inne zwyczaje; we Francji jest jednocześnie Dniem rodziny (6.01). W Japonii dziewczynki i chłopcy świętują oddzielnie (3.03 i 5.05). W Brazylii 12 października, a w Australii w pierwszą sobotę lipca. W niektórych państwach na ten Dzień trzeba czekać do 20 listopada.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Tak więc mały Zygmunt nie obchodził Dnia Dziecka. Tego rodzaju radosnym i gromadnym świętem dla dzieci, choć nieporównywanie skromniej fetowanym, stawała się dopiero Komunia. Z okazji Komunii dostawało się wówczas piękny, nowy strój, być może, sporą torbę słodyczy i zdjęcie od fotografa. Same uroczystości odbywały się w trakcie tygodnia, zatem odmiennie niż obecnie. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ile lat mógł mieć wtedy mały Musio zwany Pegazikiem? pewnie osiem. Także w Krakowie, który wiele rzeczy robi wszak na opak, w międzywojniu do szkoły szły 7-latki. On sam ongi uczęszczał do Szkoły Podstawowej św. Wojciecha przy placu Biskupim.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
W którym to mogło być Kościele? Skoro mieszkał wówczas przy Krowoderskiej 19. pewnie był parafianinem pięknego, zabytkowego św. Franciszka Salezego mieszczącego się na rogu Krowoderskiej i owego placu Biskupiego. Za kilka lat, wraz z rodzicami i siostrą. przenieśli się do nowiutkiej kamienicy kilka numerów dalej. Odtąd widok z okna na tamten Kościół, na Klasztor oraz... ogrody Sióstr Wizytek towarzyszył mu codziennie. </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: center;">
To wynika z przyglądania się jednej fotografii? Nadspodziewanie wiele wynika. </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZS1-TXRB3wFILUgWvos1HGh5sLW0OofSrDoMP3xwm7y1S5TMnYMmyr6lmLSVJdSwAOfOU1sC3bF3YkR22vK1oTFDCHctKT4g0stPF-pZZqcky2WkX8qDQaLfT8DhVOWXxECd_cf9t-Oty/s1600/Komunia+ZM+2..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="320" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZS1-TXRB3wFILUgWvos1HGh5sLW0OofSrDoMP3xwm7y1S5TMnYMmyr6lmLSVJdSwAOfOU1sC3bF3YkR22vK1oTFDCHctKT4g0stPF-pZZqcky2WkX8qDQaLfT8DhVOWXxECd_cf9t-Oty/s200/Komunia+ZM+2..JPG" width="200" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBcBbdDfxpvp5avpY8Iw-u6TXxr9-gSt3BTBB6CmUBzmGOStI3wFQshVLAN_VX_PjbyO97jjx0HeBGZh5Tf08Kp3DrNxVCKW18yYOhVaDWVxbeKcZiIt3_ouRK2viHVlmU2lasjMvBpM4n/s1600/Komunia+ZM+3..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="320" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBcBbdDfxpvp5avpY8Iw-u6TXxr9-gSt3BTBB6CmUBzmGOStI3wFQshVLAN_VX_PjbyO97jjx0HeBGZh5Tf08Kp3DrNxVCKW18yYOhVaDWVxbeKcZiIt3_ouRK2viHVlmU2lasjMvBpM4n/s200/Komunia+ZM+3..JPG" width="200" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRuS9OTGIdKYOVXXncfdNdgG7PFJGdqBNiKH1RVKOeomsKAh_-QUqSnYCeLna-cUQKHy3E1uAw6qY1l4sbjG_H8gnSSzuvmWujezUEyNZhb0GehCnuvmEigdmL6HEs31mvh1I0DCkTToGo/s1600/Komunia+ZM+4..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="230" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRuS9OTGIdKYOVXXncfdNdgG7PFJGdqBNiKH1RVKOeomsKAh_-QUqSnYCeLna-cUQKHy3E1uAw6qY1l4sbjG_H8gnSSzuvmWujezUEyNZhb0GehCnuvmEigdmL6HEs31mvh1I0DCkTToGo/s200/Komunia+ZM+4..jpg" width="141" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0UQ2dH8dv45t9fxJSzPkGKpCxY5TKg_zxpjJ-JlIDJQ86HDywULrjju_MM0JUWcGHKlW2hPHgI8J9wheO19BY8fYRBoQeK_XoUffCbaQkHpwZg3EfTL9k1-DKe2OYR4Te5dCco894dGyy/s1600/Komunia+ZM+5..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="320" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0UQ2dH8dv45t9fxJSzPkGKpCxY5TKg_zxpjJ-JlIDJQ86HDywULrjju_MM0JUWcGHKlW2hPHgI8J9wheO19BY8fYRBoQeK_XoUffCbaQkHpwZg3EfTL9k1-DKe2OYR4Te5dCco894dGyy/s200/Komunia+ZM+5..JPG" width="200" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglxsWUc_9mOgzWAt_WZTEPjMX_4dJXHBNUsFFefA6qXYl2UhSm3I87giPPj48MUeDOcGhT64ZdE8w4wsMCAopadWYncRApuUavgvcBukBaUruoo6HxVe_1TPK5fUwWNjGT2yjc1WBjqcCD/s1600/Komunia+ZM+6..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="568" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglxsWUc_9mOgzWAt_WZTEPjMX_4dJXHBNUsFFefA6qXYl2UhSm3I87giPPj48MUeDOcGhT64ZdE8w4wsMCAopadWYncRApuUavgvcBukBaUruoo6HxVe_1TPK5fUwWNjGT2yjc1WBjqcCD/s200/Komunia+ZM+6..jpg" width="176" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje1qOUiSfFw2bz0S1awFZxaizZ5vTQ-iwE4EigRIw7GH7ajSHlsstgiTIcOiDwKl04knpRPRo7XT9C6bOZ0d9cEnWE5wZFdtsoQlU_5Fw_oU8fsSplasDr7uEXkRTAHTwUwdo4hKTHPYMr/s1600/Komunia+ZM+Plus+1..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="606" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje1qOUiSfFw2bz0S1awFZxaizZ5vTQ-iwE4EigRIw7GH7ajSHlsstgiTIcOiDwKl04knpRPRo7XT9C6bOZ0d9cEnWE5wZFdtsoQlU_5Fw_oU8fsSplasDr7uEXkRTAHTwUwdo4hKTHPYMr/s320/Komunia+ZM+Plus+1..jpg" width="303" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvHwBwLMiMqwS_bks-7cp1jU1JcyBVFDbjB1agOTehsS1ZZrpkxSSHnKhpDVxwg2hnXlYXRz4MIlHKYYKH-AR01vwuD1qj8w-QElk9iQCvw-lQTkng8DeQgKQupsoplJNLXipdYDCIyqr2/s1600/Komunia+ZM+Plus+2..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvHwBwLMiMqwS_bks-7cp1jU1JcyBVFDbjB1agOTehsS1ZZrpkxSSHnKhpDVxwg2hnXlYXRz4MIlHKYYKH-AR01vwuD1qj8w-QElk9iQCvw-lQTkng8DeQgKQupsoplJNLXipdYDCIyqr2/s400/Komunia+ZM+Plus+2..JPG" width="300" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Wiele ważnych wydarzeń w życiu Molika związanych jest z wiosną. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
To wczesną wiosną, kwietniem, sprowadzono Go na Świat.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Gdy odchodził, szóstego czerwca.... wiosna pozostała.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;">Zdjęcie komunijne na tle portretu autorstwa <b>Francesco Galli</b></span></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-26191218069356377372017-04-04T14:54:00.001+02:002017-04-30T01:03:59.228+02:00Wzrastajmy Kobiety. Zwielokrotniajmy się, niechżeżby rocznicowo. 87. rocznica. Urodziny Zygmunta Molika - 4.04.17<div style="text-align: justify;">
Wzrastajmy, wstańmy wzorem kobiet z Beat Generation. Odrzućmy stereotypy, warunkową akceptację; skutkują poczuciem zagubienia. Przy sposobności odrzućmy wszystko to, co stało się nazbyt już psychodeliczne. Odpierając, styl życia ubarwmy kolorami odważnych szatek, a gawędząc o nich róbmy to z iście dżezowym zacięciem. Filozofów dopuśćmy z zastrzeżeniem; litości! odpuście wreszcie całe to podejrzane intelektualizowanie.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Jak dotąd, o pracy Zygmunta Molika, z niesamowitym przeświadczeniem, że doświadczyły czasu wyjątkowego, potrafiły pisać (niemal jedynie) Kobiety. Ich świadectwa od lat ogłaszam na stronie. Jednym z nich było to, które wyszło wprost z serca <b>Mirabelle Wassef. </b>Jej przemyślenia już publikowałam (<b>9.08.2012</b>) lecz wówczas, większą ich część zamieściłam nieprzetłumaczoną, w języku angielskim. Prezentuję tamtą część autorsko przełożoną, z niemałym zaangażowaniem. Melancholijny czas, tak niewiele dla bliskiej osoby można zrobić. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://d3v4jsc54141g1.cloudfront.net/uploads/project_image/image/203995/1_Photo_Mirabelle_-Ce_line_Niezsawer-1432855125.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://d3v4jsc54141g1.cloudfront.net/uploads/project_image/image/203995/1_Photo_Mirabelle_-Ce_line_Niezsawer-1432855125.png" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>RISE UP Femmes de la Beat Generation</b></span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: center;"><b>M. W.: </b>Niełatwa rzecz pisać o tym, co się wydarzało, kiedy
pracowało się z człowiekiem tak wspaniałym jak Zygmunt Molik. To dlatego zawsze
przerywałam, gdy tylko zaczynałam brać się za to.</span></div>
<div style="text-align: center;">
Warsztatowe upominki-pamiątki</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
Podczas dwu warsztatów pracowałam głównie nad postacią Medei.
Innymi tekstami były; Le Soulier de Satin, Paula Claudela oraz Wujaszek Wania,
Antoniego Czechowa. Wykonaliśmy też pracę nad piosenkami; liryczną <i>Barbary</i> (1930-1997) - Dis, quand
reviendras-tu?, dżezową - I’m a fool to
want you, oraz pewną arabską.<br />
<br />
Tamta praca z tekstem Medei; pozostawiła wewnątrz mnie niezatarty znak, dowód wewnętrznej osobowości. To praca nad postacią Medei pozwoliła mi dojrzeć całe to
zapamiętanie, tę stężoną wściekłość, ten sztorm, które były wewnątrz mnie. Wsparł
mnie bym przeszła poprzez te uczucia. Poszukiwałam; do Wnętrza Nieznanego, wraz
z każdą akcją ciała, głosu, z każdym tekstem by pozwalać fantazjom unosić się ponad
problemami, by mogły pofrunąć ponad rzeką trudów. Wskazując jak było to opętańczo
roznamiętnione dał mi asekurację by mogło być prawdą.<br />
<span style="text-align: center;">Ponadto, gdy pracowałam nad rolą Soni, z Wujaszka Wani, miałam
honor zagrać jej partię z jego udziałem.</span> <span style="text-align: center;">Nigdy nie zapomnę odczuć, których doświadczałam gdy grając
ze mną ofiarowywał mi własną wrażliwość; poprzez organizm i jego dźwięczność. </span>Być może zrobił tak dlatego bym, by móc odczuć prawdę,
musiała dać prawdę, do której miałam dotrzeć. Przy okazji tej sceny mówił mi jak
wiele mam do nauczenia się by role móc czynić szczerymi. By były, odtąd,
wykonując robotę szukam prostoty, i życzliwości kobiety będącej mną. I nie udaję
grając – skoro taką byłam. Tamta praca nie
zakończyła się wraz z tym co usłyszałam od Zygmunta, rzetelnie próbuję dotrzeć
tam, gdzie on chciał nas doprowadzić. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Bywało, nie mógł przypomnieć sobie mojego imienia. Zatem
nazywał mnie zagadkowymi i poetyckimi mianami. Nie zapamiętałam, lecz jak dla
mnie, byłam z nimi, niczym iluzoryczna postać z jego duchowej mentalności. Wszakże nie
wiem, zaledwie tak czułam. Nie, nie byłam zaniepokojona faktem, że wówczas nie mógł
spamiętać mojego imienia. </span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
Co podarował, co pomieściłam
w sobie:<br />
Opowiedział o Indianinie, który wysyłał dźwiękową notkę gdzieś
spośród lasu. Powiedział także; prawdopodobnie mógł dostrzec miejsce gdzie odgłos tej jego notki wybrzmiał. Dokładnie nie pamiętam lecz mogę poczuć; coś potężnego, nieodgadnionego, coś nadchodzącego wprost od tamtej, Zygmunta, opowieści. </div>
</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
To co mówię o nim jest tym, co znalazłam w jego specyficznym
sposobie patrzenia czy słuchania, w obu tych fundamentalnych sprawach: „exigence
and bienveillance”. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Wymagania stosowne do potrzeb, dobra wola i przychylność. To
one prowadziły adepta-badacza by stał się lepszym niż mógł wcześniej, by mógł
pójść dalej z refleksją: było możliwe do ziszczenia. Zygmunt nie znał mnie jako
osoby, nie spotykaliśmy się poza pracą, lecz znał mnie dużo lepiej od innych,
jako artystkę i jako kobietę artystę - w świecie.<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Po pracy nie mogłam za wiele z nim rozmawiać, będąc wielce
zmęczonym, musiał pozostać sam po całej tej pracy dla nas. Ja byłam zbyt
spłoszona by rozmawiać, wiedząc, że rozmawiając z Mistrzem mogłabym mu
przeszkadzać, nie chciałam. Gdy pytałam, każda odpowiedź była zarówno czymś
prostym jak i bardzo precyzyjnym. Czasem nie mogłam zrozumieć, lecz kiedy
indziej było to tak ewidentne, że wręcz zabawne. Był tak sympatycznym, tak
wspaniałomyślnym i pełnym humoru człowiekiem, że praca z nim była tą wymarzoną
! Mogę wskazać; gdyby móc patrzeć, na jego sposób pracy ze
studentami, byłoby się zadziwionym. On, poprzez koncentrację, mógł dosłyszeć
właściwy lub błędny dźwięk, wyłapać ruch. Zamykając oczy widział wszystko. Wyczuwał co
niewypowiedziane, co poszukiwało ujścia. Nauczył mnie czegoś dla mnie fundamentalnego;
wyśpiewywać wolność i miłość ciałem, sercem i duszą.<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Nie łatwe do opisania, jednak odtąd mój sposób przedostawania
się do pieśni - zmienił się totalnie, po pracy z nim naprawdę to czuję. Mogę
śpiewać i rozkoszować się tym, bo mając tak wiele tak prawdziwej miłości do
dania mam prawo śpiewać. Ciało odczuwam jako pomocnika czującego, tworzącego
właściwy dźwięk… bym mogła, penetrując dźwięki, robić to w poczuciu
wolności.<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Dochodząc do wniosków; wydarzyło się coś wyjątkowego: Pewnego razu śpiewając, w poszukiwaniu dźwięku i znaczenia
mojej pieśni, bardzo skoncentrowałam się na jego oczach. On, jak to zazwyczaj
robił, prowadząc mnie, bardzo skrupulatnie przyjrzał się; każdemu z palców,
każdemu ruchowi ramienia, oka itd. …</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Nieoczekiwanie poczułam coś niepowtarzalnego, trudnego do
opisania, lecz jestem pewna, ty zrozumiesz (być może także inni odczuwali w
ten sposób). Naprawdę widziałam promień światła pomiędzy dwójką osób, my
nimi byliśmy. Odczułam śpiewanie w swej istocie – jako odpoczynek, swobodę o dużym
znaczeniu. Było to wielkim psychicznym wysiłkiem lecz, w funkcjonowaniu swego
artystycznego rzemiosła odczuwszy prawdę, poczułam się na swoim miejscu. Chcę
tego za każdym razem gdy gram lub śpiewam. Winnam to swojej sztuce; tych chwil nieskalanie
intensywnego czucia Wnętrza umożliwiającego wydanie, choć niecoś, z niego - aby móc
dzielić się nim.<br />
Nigdy, ani wcześnie ani później, nie poczułam niczego podobnego
jak w tamtym niepowtarzalnym czasie. Tak wielkie emocje ogromnie trudno odnaleźć,
odkryć je - gdy już Go nie ma, gdy nie czuwa, nie poprowadzi !!!<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ostatnie
zdania z przeszłości, czas przyszły </span><br />
<span style="text-align: justify;">Praca z nim była tak potężnym przeżyciem, że mogłam przyjąć jedynie te wcześniejsze dwa warsztaty. Odczuwając brak marzyłam o tym
ostatnim, lecz wiedząc, że będzie ostatnim z tych, na którym mogłabym z nim
pracować, nie potrafiłam. </span><br />
<span style="text-align: justify;">Dla mnie, stawienie temu czoła byłoby
niewykonalne w tej sytuacji, </span><br />
<span style="text-align: justify;">nie potrafiłabym działać
poprawnie w grupie. </span><br />
<span style="text-align: justify;">Inny powód to ten, że musiałam w pojedynkę stawić czoła
temu etapowi, </span><br />
<span style="text-align: justify;">tym samym móc stanąć twarzą w twarz z wolnością, którą dał mi on
sam.</span><br />
<span style="text-align: justify;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Pisanie tych słów nie jest łatwe. Mam nadzieję, że niezbyt
trudne do czytania, dla ciebie. Ufam, że nie czujesz się źle z tymi słowami,
bo powinnaś wiedzieć, że to, co mi dał, jest wciąż Żywotnym Wnętrzem, we mnie I
że toczę batalię by nie zapominać. Czasami chciałbym posłuchać co było
powiedziane, by przypomnieć sobie, lecz mogę jedynie liczyć na życie podążające
przepływami Wewnątrz mnie i mojej pracy.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: red;">x x x</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;"><b>Kolejne Panie, których wspomnienia polecam: </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">23.06.2016</span> <span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Margarete Biereye</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">8.12.2015 <b>Mathilde Coste</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">11.10.2015 <b>Teresa Mónica</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">1.06.2015 <b>Agnieszka Kozłowska-Piasta</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">9.02.2014 <b>Katarzyna Szczerbowska </b>(+ komentarze) </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">24.01.2013 <b>Małgorzata Szczerbowska</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">27.02.2012 <b>Angela Ottone</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">na koniec <b>Joanna Kusz-Doerksen, </b>ze wstępnymi tezami jej pracy magisterskiej polemizowałam: 6.12.2015 i 27.11.2015. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Obszerny jej fragment opublikowano: Performier 11-12/2016</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://www.grotowski.net/performer/performer-11-12/glos-jako-narzedzie-pracy-nad-soba-glos-i-cialo-zygmunta-molika">http://www.grotowski.net/performer/performer-11-12/glos-jako-narzedzie-pracy-nad-soba-glos-i-cialo-zygmunta-molika</a></span> </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: red;">x x x </span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Coraz częściej myślę; Opatrzność
zesłała Teatr 13 Rzędów – Laboratorium głównie po to, by to Zygmunt Molik, gdy odnalazł
sprzyjające miejsce we Wszechświecie, mógł znaleźć warunki do rozwijania swoich
dociekań nad istnością głosu. Zarówno dla człowieka - jako niepowtarzalnej
indywidualności, jak i dla zbiorowości, w których przychodzi mu działać i żyć,
codziennością, wspomnieniami i zamierzeniami. Wiele na to wskazuje, choćby to,
że Grotowski był w stanie pracować nad nowymi projektami teatralnymi niespełna
10 lat (premiera Apocalypsis 02.69.), a Głos i Ciało, ze stacyjką przy Acting
Therapy, obszary badań było w stanie poszerzać przez pół wieku. I poszerza
nadal – poprzez Sukcesora. Samo ‘granie’ nieszczególnie interesowało Z.M.,
reżyserowanie, zabezpieczanie czy weryfikowanie dowodów itp. jeszcze mniej, bo jego
zainteresowania nie szły w tym kierunku, dość szybko znudziłby się tym i zmęczył.
Choć, co prawda, w okresie ‘wczesnych spektakli’ chętnie wytryskiwał pomysłami
przy kolejnych inscenizacjach Teatru, lecz rezygnował bez żalu, gdy
skonstatował, że wszystko to nie zmierzałoby w oczekiwanym przez siebie
kierunku. Opuścił zespół gdy już przetoczyły się zawirowania wokół Studium o
Hamlecie. Wrócił z czystej wody lojalności, wobec cenionych reżysera i kolegów.
Licząc przy tym, jak to on, w duszy jeno, na wiele kolejnych sposobności do
rozwijania swoich badań nad identyfikacją głosów, nad zwielokrotnieniem możliwości
dociekań empirycznych w zakresie znacznie już poszerzonym zasięgiem. Pragnął
badać i rozwiązywać problemy; z oddechem - energią - tożsamością tak różnorodnych
istot ludzkich z niedostępnego wcześniej Świata.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Wiele, mających mieć znaczenie,
badań J. Grotowskiego spełzło niejako na niczym, być może i dlatego, że
‘przedstawiał’ to, co w praktyce nazwali i zrobili inni, a w szczególności Molik.
[W uproszczeniu i w skrócie; swoje indywidualne praktyki aktorzy L. rozwijali w
oparciu o elementy późniejszego ‘alfabetu Molika’, zaś Grotowskiego ‘sztuka
jako wehikuł’ zasadzała się na Molika postrzeganiu głosu. Głos-wehikuł dla energii,
tożsamość mająca źródło energetyczne we Wszechświecie. Tak, to Molik, poprzez
maszynerię ciała, tę energię Wszechświata zdołał wynosić do ludzkiego głosu niczym
windą, swoistą dźwignicą formatu… wehikułu. Tę windę, nieco wstydliwie i niezbyt
chętnie, J.G., także adaptował dla kolejnych celów - jako windę ‘bardzo
pierwotną’.]. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
To też z życiorysów zaczęto
Molika, nieco wstydliwie, wycofywać rakiem. Okazał się być mało poręcznym
odnośnikiem w biografiach. Historia o nim zamilkła, a i on zmilczał bez
większego żalu. Tylko czasem, patrząc czy czytając co się nawyrabiało, jeno
westchnął cicho.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Zatem był, także dla J.
Grotowskiego, na tyle ważnym badaczem, że na koniec i J.G. jął badać tę właśnie
ekscytującą … energię. Zamysł naturalnie udoskonalił, teoretycznie. Teraz energia
przynależy już do performera - ‘tego który działa’. A w Workcenter z Pontadery,
w powiązaniu z ‘archaicznymi strukturami wertykalnymi’, zwrócono się ku
tradycyjnym… pieśniom kultywowanym przez ‘kultury starożytne’. Jeden z
sukcesorów J.G. – Thomas Richards, do dziś bada, na wiele interesujących sposobów;
starożytną Pieśń Apostoła Judy Tomasza (Hymn o Perle) opartą na tekście
syryjskiego gnostyka.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b>Wszystkiego Najlepszego, Zygmuncie </b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b>PS. Ze wszystkim stałeś się energią?</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b> Możesz ćwiczyć pieśni, z Grotem?</b></span><span style="text-align: justify;"> </span><span style="text-align: justify;"> </span><span style="text-align: justify;"> </span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-10082691915559451882017-03-21T13:55:00.000+01:002017-04-14T11:45:34.139+02:00La Voix et le Corps<div style="text-align: center;">
Po pożarze, po kompleksowym remoncie, <i style="font-weight: bold;">La Guillotine </i>ruszyła ze świeżą energią.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNTAkHNRRKWP5daJiVwm2VV_TkqvSBROPChqhorQ_KPsD3yUMyBNBe-uZC2_wd3cZ0X6KuiZZmR3CLdi2FrWi7yDRCPeLdbd_IYlJI2m7eRim2zfNhSHSybVi0wh5o9hJEHThzPcWQxQt-/s1600/Nowa+sala+Guillotine.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNTAkHNRRKWP5daJiVwm2VV_TkqvSBROPChqhorQ_KPsD3yUMyBNBe-uZC2_wd3cZ0X6KuiZZmR3CLdi2FrWi7yDRCPeLdbd_IYlJI2m7eRim2zfNhSHSybVi0wh5o9hJEHThzPcWQxQt-/s320/Nowa+sala+Guillotine.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">24 Rue Robespierre, 93-100 Montreuil</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<b>To kolejne już zajęcia Jorge'</b>a<b> Parente'</b>a<b> w tej nowej Sali: 3-7.04.17, 13:00-18:00</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
„Głos i Ciało” to
metoda impostacji głosu poprzez sprawne, mające udzielić głosowi wsparcia, ciało.
Tak, by głos stał się integralną częścią ciała, aby to ciałem mówić, aby ciało śpiewało. </div>
<div style="text-align: justify;">
By świadomie móc pokonywać wszelkie opory ciała przygotowanie głosu - poprzez
fizyczność - staje się ważną częścią tej pracy.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Czym jest impostacja w rozumieniu twórcy metody - Zygmunta
Molika (1930-2010). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Czego można spodziewać się pracując z Jego kontynuatorem, z
sukcesorem – Jorge’m Parente’m. Przede wszystkim - nie ‘nauczania śpiewu’, także - nie ‘ustawiania głosu’. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Bo celem jest odnajdywanie właściwego, dla każdego z
osobna, sposobu oddychania oraz wybór rozwiązań na pobieranie i kumulowanie
energii w konkretnej sytuacji, wg procedur efektywnie nią sterujących. Tylko
wówczas możliwe będzie uzyskanie pożądanego brzmienia głosu. Tę energię, by
stała się wewnętrzną energią ciała, pobiera się z Wszechświata, a bliżej nas, z
Ziemi. Bo czyż nie wszystko jest, budującą indywidualny wszechświat, formą
energii? Energię tę pobiera się całym organizmem, począwszy od stóp. Praca, w
trybie założeń tej metody to, poza wszystkim, praca nad odblokowaniem wszystkiego
tego, co utkwiło w podświadomości skutkując nieorganicznymi reakcjami ciała. Do
tego, co nieuświadomione dociera się bez udziału ‘inteligencji’ a jedynie poprzez
fizyczność ciała. Nie obmyśla się akcji, staje się nimi.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Szaty ze słów nie służą percepcji i absorbowaniu zasad tej
metody, nie należy spodziewać się wyłącznie ‘werbalnego sterowania’. Tu zaleca
się doświadczanie; poza werbalnie i poza intelektualnie. Zasady wstemplowują się,
poprzez podświadomość organicznie, przy pomocy działań fizycznych.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Podstawowa różnica pomiędzy tą, a innymi technikami? Ta
metoda daje szansę ustalenia tego, czego należy się oduczyć, nauczenie się
będzie kolejnym etapem. Odpowiadając na pytania czego nie należy robić, w
pewnym sensie, staje się metodą opartą na negacji. Zakłada też, że nikogo nie
sposób ‘nauczać’, bo każdy musi zechcieć nauczyć się sam. Nadto nie proponuje
idealnych modeli, których odwzorowywanie zagwarantuje uzyskanie rezultatów. W
GiC wychodzi się z założenia, że w zakresie skutecznych technik, efektywnych na
tyle by mogły służyć swobodnemu operowaniu głosem, poszukiwanie modeli
uniwersalnych, idealnych, prowadzić może jedynie do niepowodzeń i urazów. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Głos i Ciało to spotkanie z samym sobą, to ponawiane próby
przekraczania siebie znanego, mające służyć wielu procesom zmierzającym do rozpoznawania
pożądanych reakcji organizmu. Zatem, w jakimś sensie, ta praca staje się
terapią. Jeśli potraktuje się ją jako ‘otwartą’ wówczas, dla każdego, będzie
procesem odmiennego rozpoznania, i odmiennej terapii poprzez fizyczność. Tym
samym dla każdego będzie to już inna metoda. I tak być powinno. </div>
<div class="MsoNormal">
Dla prowadzącego
sednem jest przewodzenie indywidualnym badaniom przy pracy z głosem tak, by
stał się on ekspresją tożsamości.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Tak więc jedynym celem, jedyną ‘metodą’ przewodnika Głos i Ciało
jest - dowiedzieć się jak - odnaleźć właściwą drogę do porozumienia, jakimi
środkami posłużyć się by odkryć ścieżki ku prawdziwemu i szczeremu zbliżeniu
się z adeptem. To jedyny sposób na uzyskanie rezultatów. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Paradoksalnie, dla
przewodnika GiC wiadome są jedynie dwie dewizy: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
- w trakcie pracy nie zaoferuje
niczego takiego co mogłoby stać się metodą tego rodzaju, której, gdy używać niezmiennie,
służyć może osiągnięciu zamierzonych rezultatów, </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
- ćwiczenia Alfabetu są
stosunkowo proste. Akrobatyka, sztuki walki czy inne ‘wynalazki’- przy pracy z głosem są, i będą
bałamutnymi modami. Wiążąc się z wielką utratą energii raczej marnie przysłużą się głosowi (!?).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Bo też tej uzyskanej energii ciała
należy używać oględnie, i oszczędnie </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
by nie roztrwonić jej na bezużyteczne
akcje.</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-91055082848311305822017-01-24T12:50:00.001+01:002017-01-25T22:02:24.910+01:00Studium o Hamlecie. Deliberacje <div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ut92MALh6sLr24BbHNmveGHfOZiCzZJUXi-HlGaltvOrM-CZdKEIJx8iIcZI5Z14ccIjHaBs7tQcAPKykVMhTKwvgQhsU8_8DqAMBxkoqgOoRKLMzEs6ZujzMuXaKHz8pHpKX4mgTlIS/s1600/14.01.2017+Hamleci+JG+3..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ut92MALh6sLr24BbHNmveGHfOZiCzZJUXi-HlGaltvOrM-CZdKEIJx8iIcZI5Z14ccIjHaBs7tQcAPKykVMhTKwvgQhsU8_8DqAMBxkoqgOoRKLMzEs6ZujzMuXaKHz8pHpKX4mgTlIS/s320/14.01.2017+Hamleci+JG+3..jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Premiera odbyła się 17 marca 1964 roku. Od marca do kwietnia spektakl wystawiono jedynie 20-krotnie wyłącznie w siedzibie teatru. Wg raportów kasowych miał 630 widzów. Na koniec, 7-8.04 możliwość jego trwania miała zweryfikować 13-osobowa komisja ministerialna. Ta 21. prezentacja była pokazem zamkniętym przeznaczonym jedynie dla członków tej Komisji. Powołał ją Zespół do Spraw Teatru MKiS. Spektakl <i>Studium o Hamlecie </i>miał zdecydować o dalszych losach teatru w Opolu.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Zygmunt Molik był Hamletem. Po latach całe to zamieszanie wokół spektaklu relacjonował tak; <span style="font-size: x-small;">Hamlet był żydem, dwór królewski zaś przedstawiono z wyraźnymi aluzjami do aktualnych władz. To była czytelna interpretacja, w żaden sposób nie do obronienia przed cenzurą i władzami. Doszły do tego inne okoliczności i w efekcie przestaliśmy (spektakl) grać.</span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i>[...] przedstawienie było według samych artystów nie do końca udane. W zestawieniu z takimi pracami, jak <b style="font-size: small;">Akropolis </b>i <b style="font-size: small;">Tragiczne dzieje doktora Fausta</b>, które poprzedziły premierę <b style="font-size: small;">Studium o Hamlecie</b>, oraz <b style="font-size: small;">Księciem Niezłomnym</b><span style="font-size: x-small;">,</span><b style="font-size: small;"> </b>który nastąpił po nim, spektakl według Szekspira i Wyspiańskiego wyglądał jak młodszy, nieudany brat, o którym w tym paśmie sukcesów Teatru Laboratorium 13 Rzędów wspomina się rzadko i niechętnie. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i><b style="font-size: small;">Eugenio Barba; </b>Ja sam kochałem ten spektakl, jak wuj kocha siostrzeńca, który urodził się martwy. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i><b style="font-size: small;">Jerzy Grotowski </b>niechętnie wracał do 'Studium', a gdy w ogóle je wspominał, powiedział o nim jako o "niepełnym kroku", który "nie spełnił się do końca". A jednocześnie zaznaczył, że było ono "przygotowaniem do pracy bardzo istotnej", do Apocalypsis cum Figuris. </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i><b style="font-size: small;">Zygmunt Molik; </b>Pierwszy krok ku badaniom organizmu. Odłożyliśmy na bok wszelkie kompozycje. Do tej pory nasze spektakle opierały się na kompozycji. Tym razem zrobiliśmy pierwszy krok ku badaniom organizmu, pozostawiając z boku wszelką kompozycję. To był zwrot w naszej pracy. Hamlet był dla mnie bardzo trudnym przedstawieniem, niezwykle perwersyjnie, kontrowersyjnie przez Grotowskiego i Flaszena pomyślanym.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i><b style="font-size: small;">Ryszard Cieślak </b>określił je jako "wielkie" i jako "istotny dla siebie pasaż".</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b style="font-size: small;">Pozostali aktorzy </b>podkreślali niemal zgodnie przełom, jaki dokonał się w nich samych i w ich pracy dzięki <span style="font-size: x-small;"><b>Studium o Hamlecie. </b></span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></i>
Hamleci Laboratorium w 3 odsłonach<br />
<div class="MsoNormal">
- Hamlet pierwszy – pierwotny scenariusz (w wersji
aktorskiej Andrzeja Bielskiego)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- Hamlet drugi – finalny scenariusz (egzemplarz cenzury)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- Hamlet trzeci – przedstawienie w Teatrze Laboratorium 13
Rzędów, 1964<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO_p0y_r_kJX_EvQaN8xECY3t9ypHlRvtZVmCxCP_9agNnGHVecnenFKoPLoafR1cLqNxktdiFIKxxpg_uxaJNuQ8OujeIwCHNzKZ0Da8I93fr5YizuqC29t3IKjw0FDmE4z3oq7ldhJfS/s1600/14.01.2017+Hamleci+JG+2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO_p0y_r_kJX_EvQaN8xECY3t9ypHlRvtZVmCxCP_9agNnGHVecnenFKoPLoafR1cLqNxktdiFIKxxpg_uxaJNuQ8OujeIwCHNzKZ0Da8I93fr5YizuqC29t3IKjw0FDmE4z3oq7ldhJfS/s320/14.01.2017+Hamleci+JG+2..jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
WANDA ŚWIĄTKOWSKA. HAMLECI JERZEGO GROTOWSKIEGO, Wrocław
2016 <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Książkę czyta się świetnie, chwilami jak najlepszy raport
śledczy z dreszczykiem. Nie sposób przy niej zasnąć, pomimo rzetelnej
drobiazgowości dziesiątek szczegółów. Niezwykłe. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Pomimo tego wnoszę indagacje. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
1/ AKF Kręciołek, którego 8 min. rejestrację próby do
„Hamleta” zaprezentowano na spotkaniu był faktycznie Akademickim, czy raczej Amatorskim
Klubem Filmowym w Opolu? Pytam, bo przeprowadziłam małe śledztwo, którego
wyniki opublikowałam<b> 18, 20 i 21.09.2014</b> na blogu.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Spotkanie z autorką było niezwykle interesujące, wielka
szkoda, że na tego rodzaju konwenty publiczność zbiera się niezbyt gromadnie. Tym
bardziej, że na spotkaniach w IG, najczęściej, jest ciekawie, pogodnie i
dowcipnie. W. Świątkowskiej, jako interlokutor, towarzyszył prof. D. Kosiński,
który z właściwą sobie swadą niemal zdominował dyskusję. Temperatura rozmów
znacznie wzrosła w drugiej części spotkania, gdy zaczęto rozważać powody, dla
których spektakl wystawiano tak krótko, a później skutecznie pomijano w dyskursie
o teatralnym dorobku Grota i aktorów. Najbardziej oczywista wydawała się
niezwykła przenikliwość Bossa chroniącego, dożywotnio, istność teatru. Im
bardziej tę tezę dopieszczano tym bardziej obawiać się mogłam, że na koniec
gotowiśmy niemal całować świętą podłogę. Najbardziej nośne argumenty wspierające ten,
bez mała, nabożny kierunek myślenia wiły się - to skromnie, jak ten cytat z
Andrzeja Bielskiego; „Grotowski miał
wspaniałe oko do rzeczywistości” [wywiad z T. Błajet-Wilniewczyc w 95.] - to
barokowo, nawiązując do diagnozy autorki książki; „ (…) Grotowski rozliczył się
z tym, czego w tej rzeczywistości nie ma, czemu odebrano język. Ten spektakl
jako jedyny w gronie swoich rówieśników zyskał dar prorokowania i rozprawiał
się z przyszłością tego kraju i z tym, co dopiero miało nastąpić”. [W.
Świątkowska, str. 161]. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
2/ Pytam zatem, mrużąc oczko; czy faktycznie w tamtym czasie
oczytany, bywały w świecie intelektualista rzeczywiście potrzebował aż szczególnego
oka, czy daru by orientować się ku jakiej przyszłości zmierzać może Kraj
pierwszej połowy lat 60. XX wieku? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
W październiku 63., a być może z początkiem kolejnego roku, po
kolejnej przymiarce, ad extremum, podjęto próby do realizacji Studium o
Hamlecie. Działo się to w kraju, w którym realizowano II plan 5-letni, ten
który prognozował poprawę… materialnego położenia obywateli. Zapowiedzi
przełożyły się na ociupinę mniejszą zgrzebność życia, fakt, lecz wciąż były nieustające
‘niedobory’ i rytmicznie rosły ceny żywności. A to rozjuszało przewodnią siłę
narodu. Zatem niebawem władza zafundowała obywatelom wrzaskliwą pokazówkę
aresztując 400 osób oskarżonych o kradzież i fałszerstwa w tzw. aferze mięsnej.
W listopadzie 63. ministrem spraw wewnętrznych został M. Moczar i jego
‘partyzanci’; niesławna formacja o nacjonalistycznych i populistycznych
poglądach. Cenzura coraz gwałtowniej dławiła twórców, choćby M. Wańkowicza. W
listopadzie 63., za działalność antypaństwową, skazano go na 3 lata więzienia (po
procesie uwolniono). Represje i ograniczenia w nakładach na kulturę i naukę
szczególnie dotkliwie odczuwała inteligencja. Gdy Studium o Hamlecie pojawiło
się na afiszu otwarty protest do władz wystosowała grupa intelektualistów.
Słynny List 34. został odczytany w Radiu Wolna Europa, przedrukowała go opiniotwórcza
prasa światowa, a świat kultury i nauki słał listy poparcia. We wczesnych 60.
stosunek władz komunistycznych do Żydów pozornie nie odbiegał od traktowania
innych narodowości, lecz nie było tajemnicą, że zarówno bratnią KPZR, jak i
Gomułkę wraz z moczarowcami, aż rączki świerzbią by wszystkie grzechy świata przerzucać
na mitycznego Żyda. Co wysoce prawdopodobne, spora część rodaków własne rączki
złożyłaby rychle do oklasków, na samą wieść o takiej możliwości.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Aktorzy Grotowskiego nie mieli zbyt wielu sposobności
sprzyjających regenerowaniu energii czy wygaszaniu emocji. Do prób, spektakli,
indywidualnych treningów szlifujących umiejętności, nagrań radiowych, niemal
obowiązkowych rytualnych posiedzeń, choćby w kultowej Ratuszowej pośród
wielbicieli teatru serwujących trunki i poczęstunki, zespołowi wiąż dokładano ‘szczytne’
obowiązki. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- W 61. Grotowski
wpadł na pomysł, by organizować festyny teatralne w zakładach pracy i skupiskach
młodzieżowych. Podczas takich festynów Teatr 13 Rzędów dawał przedstawienia,
wcześniej poprzedzając je komentarzami – opowiadała E. Lubowiecka B. Zarembie z
Tygodnika Powszechnego (33/04). - Nie występowaliście jako Teatr 13 Rzędów, ale
jako Estrada Publicystyczna. - Teatr
musiał się zaangażować propagandowo, a spektakle Grotowskiego przecież dalekie
były od jakiejkolwiek propagandy… Estrada Publicystyczna miała być przeciwwagą.
Jeździliśmy ze spektaklami opracowanymi na podstawie stenogramów wystąpień Hitlera,
Himmlera i Goeringa. Za plecami mieliśmy sceny z obozu w Auschwitz. To bez
wątpienia najtrudniejszy okres w mym życiu. Dużo cierpienia w nim było.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- A. Kurczyna dookreślił, w zgodzie z którą z ‘metod
Grotowskiego’ w jego teatrze aktor się nie liczył; To nie był teatr kreujący
gwiazdy, ważne było przedstawienie, idea, całość. Ważna też była dyscyplina.
Grotowski nie tolerował spóźnień na próby. Inspicjent ze stoperem stał przy
wejściu i mierzył czas spóźnienia. Sam jestem posiadaczem listu, jaki Grotowski
do mnie wystosował po 60-sekundowym spóźnieniu. Za naganne zachowanie, jak
napisał, potrącone mi zostało 10 procent gaży. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- Aktorzy nauczyli się też pełnej gotowości; wspominał
Ryszard Emmerling (w latach 60. pracownik katowickiej telewizji oraz członek
AKF „Kręciołek”, współrealizator etiudy filmowej „01944”, której bohaterem był
Z. Molik w roli Skazańca). Gdy przebywająca w Opolu delegacja amerykańskich
rzeźbiarzy, usłyszawszy ode mnie o Teatrze 13 Rzędów, zapragnęła zobaczyć
przedstawienie, to Grotowski błyskawicznie zebrał zespół, choć była godzina
23.00, i rozpoczął spektakl.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
3/ Młodemu reżyserowi początkującego teatru dojrzewanie do pełnej
inteligencji z rodzaju społecznej czy emocjonalnej, najistotniejszej, nieco
czasu zajęło. Mając ją ledwie w powijakach od swoich aktorów, bez taryfy
ulgowej, wymagał jedynie… tęgo wykształconej inteligencji kinetycznej.
Szczęśliwie umysł miał przenikliwie błyskotliwy, świetnie ogarniający
najbardziej abstrakcyjne kwestie, zatem, koniec końców, wyuczył się współpracy
z całym konglomeratem osobowości, by nie działać na ludzi jak ta płachta na
byka. Kto wie zresztą, czy wszystko to, co zadziało się wokół Studium o
Hamlecie nie przyspieszyło tego procesu wydatnie. Tak czy siak, nim to nastąpiło,
aby utrzymywać równowagę emocjonalną w 13 Rzędach bardzo potrzebował Molika – jako
Homeostatu na ostrym dyżurze. Potrzebny mu bywał nie na żarty skoro ludzie wciąż
odchodzili, jak choćby Z. Cynkutis, w czasie zaawansowanych prób do „Hamleta”. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- W archiwach zachowały się Wasze listy protestacyjne na
urągające warunki w teatrze. Ryszard Cieślak pisze o garderobie pięć na trzy
metry, w której codziennie w czasie spektaklu mieści się ośmiu aktorów,
garderobiana, dwóch elektryków oraz rekwizyty do sztuk, afisze teatralne,
ubrania prywatne i masa innych przedmiotów. Nie ma prysznica i ciepłej wody. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- Szczuł nas wzajemnie na siebie, bo wiedział, że może
panować nad jednostkami. Traktował nas bezwolnie, wszystkich pozapisywał do
partii czy ZMS-u. Bez pytania. To miało ratować teatr. - To zatem nie jest
anegdota, że kiedy nad teatrem wisiała groźba likwidacji, powiedział w
komitecie PZPR, że teatr to i owszem, można zlikwidować, ale nie prężnie
działającą komórkę partyjną? - Tak, to prawda. [wywiad D. Wodeckiej z E.
Lubowiecką, GW Opole I 2009]<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Czy to bajka czy nie bajka… w Kalendarium Narzędziowni
grotowski.net, w tym delikatnym temacie użyto słowa ‘autointerpretacja’. To po to
by wspomóc interpretację sprzysiężonej machinacji, czy by wykpić ? - 19.06.1964;
Dziennik „Trybuna Opolska” informuje na pierwszej stronie, że pięciu aktorów
Teatru Laboratorium: Rena Mirecka, Andrzej Bielski, Ryszard Cieślak, Antoni
Jahołkowski i Zygmunt Molik, wstąpiło w szeregi Polskiej Zjednoczonej Partii
Robotniczej, stając się członkami Podstawowej Organizacji Partyjnej przy Domu
Związków Twórczych w Opolu. Według późniejszej<b> autointerpretacji</b> miał to być zabieg zabezpieczający przed
rozwiązaniem Teatru w myśl zasady, że zespół można rozwiązać, ale Podstawowej
Organizacji Partyjnej już nie.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0bJM4h2TUXhF1RGAzGpiiKXyZqu1jYYrf8QXn3_DvWLY2NKg6TInyQR8PONZ4MDtLpuGxO5lGxKZxg8TeB9TYfr_XR-hL97CL7uymSE2ulBh0EjKE6Y7YxrU7opDj0kJaVAoKBEBHRBDB/s1600/14.01.2017+Hamleci+JG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0bJM4h2TUXhF1RGAzGpiiKXyZqu1jYYrf8QXn3_DvWLY2NKg6TInyQR8PONZ4MDtLpuGxO5lGxKZxg8TeB9TYfr_XR-hL97CL7uymSE2ulBh0EjKE6Y7YxrU7opDj0kJaVAoKBEBHRBDB/s320/14.01.2017+Hamleci+JG.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Studium o Hamlecie „na tekstach” Williama Szekspira i
Stanisława Wyspiańskiego. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Scenariusz i reżyseria: Zespół pod kierunkiem Jerzego
Grotowskiego. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>Hamlet, czyli „co jest w
Polsce – do myślenia”. <b>14 stycznia 2017,
Wrocław </b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify;">Kwestia, która wielce rajcowała dyskutantów; czy reżyser,
niczym heros z sercem na dłoni, wypieszczony przez lata scenariusz mógł przekazać
aktorom, ot tak lekką ręką, i powiedzieć … to brulion, róbta co chceta </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify;"><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Tak
pięknie być nie mogło, nie wierzę w spontaniczną twórczość w tym awangardowym
teatrze, w tym właśnie okresie. Uwierzę w poszukiwania monitorowanej organiczności.
Autorka napisała; „Grotowski nie „inscenizował” tekstu, który skomponował, a
traktował go niemal jak brudnopis. Nie przywiązywał się do całości i rezygnował
z ustępów, które nie sprawdzały się scenicznie. Traktował więc pierwszą wersję
scenariusza jako partyturę, która musiała przejść próbę sceny. Ważne było, jaki
fragment dawał impuls aktorom i co poruszało ich wyobraźnię. Celem była próba
spontanicznej twórczości w teatrze, stąd można powiedzieć, że tekst scenariusza
powstawał na scenie, podczas prób i podlegał modyfikacjom, o których decydowali
wszyscy. Spektakl stanowił efekt studyjnej metody pracy, w której brał udział
cały zespół (zbiorowa reżyseria, kolektywna praca, ukierunkowanie na
spontaniczność i samodzielne poszukiwania aktora, improwizacje)”. [str. 49].</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
4/ Wszystko to prawda… poboczna (?). Nie wierzę w czyn wielkoduszny
czy w pojednawczy ukłon w stronę buntujących się aktorów. A już najmniej wierzę
w finalny tekst scenariusza, o którym zadecydowali wszyscy. Nie wierzę, bo rozumiem
<b>co przekazał</b> Molik zdankiem zacytowanym
na 155 stronie; „Odłożyliśmy na bok wszelkie kompozycje. Do tej pory nasze
spektakle opierały się na kompozycji. Tym razem, przy Hamlecie, zrobiliśmy
pierwszy krok ku badaniom organizmu, pozostawiając z boku wszelką kompozycję”. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Wiele wskazuje na to, że to w trakcie prób do „Hamleta”
wydarzyła się znana scenka z rozjuszonym Cynkutisem zamachującym się na
reżysera krzesłem po wysłuchaniu morderczej serii słynnych „nie wierzę”. Odszedł
z teatru, najwidoczniej już wówczas nie wystarczyło mu ‘tak, teraz ci wierzę’.
Realizacja <i>Studium o Hamlecie </i>zdaje
się być apogeum buzujących w zespole utarczek, bo niebawem odeszło kolejnych dwóch
aktorów; Bielski na stałe, Molik na niemal dwa lata. Oczywiście, obaj mieli
wiele istotniejszych, bo wcale nie banalnych życiowych powodów, by porzucić
Laboratorium – 13 Rzędów. Atoli, czyż cały ten rollercoaster, rozhuśtany przez
reżysera, w trakcie montażu scen konstruujących spektakl<i> </i>- z<b> Życia</b> aktora-instrumentu
do badań… (<i>Studium</i> jest wszak dookreśleniem
dociekań w metodzie badawczej) … nie ułatwił im, wydatnie, podjęcia decyzji o
‘wyjściu z teatru’? Zatem, scenariusz Grotowskiego był partyturą, lecz nie tą,
która ‘miała przejść próbę sceny’. Miała przejść próbę <b>spotkań z Nieznanym</b> i próbę <b>Życia</b>
każdego z aktorów. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
- <b>Aktorzy</b>, dzieci
wojny, nieraz tytłali się boleśnie w traumach zmagając się z nimi na sali w pozaintelektualnych
(!) fizycznych improwizacjach. Odbywały się na bazie ćwiczeń, z których część (po
złych doświadczeniach z puszczonych na żywioł <i>Uli </i>z 75.)<i> </i>Molik sukcesywnie
modyfikował by na koniec skodyfikować w postaci „Alfabetu ciała” z końcem
dekady. - <b>Reżyser</b> zaś – jako tzw.
zewnętrzne oko, by móc skomponować sceny, zachłannie wypatrywał – przejrzystości
i prawdziwości tych fizycznych konfiguracji wynikających z ich mityngów z
niewiadomym, nieokreślonym, z tym co najgłębiej wryło się w pamięć ciała.
Obserwował i cierpko dociskał, korygował i kasował bez wahania. Godziny ćwiczeń,
ze świadomością że jest się obserwowanym w wyczekującym milczeniu. Zatem wyobraźnia
aktorów nic tam miała do rzeczy, w Laboratorium, w tamtym czasie już nie pracowano poprzez ‘wyobraźnię’
lecz poprzez pamięć ciała. Na „spontaniczność” też tam miejsca nie było bo
liczyły się badania, poszukiwania, via fizyczne wariacje na bazie ćwiczonych wówczas
układów, mogących ukierunkować procesy służące odnalezieniu organicznego Życia.
Życia na tyle ważkiego by reżyser mógł w nie ‘uwierzyć’. Tak właśnie mógł
pracować ‘zespół pod kierunkiem’, ‘pozostawiając wszelką kompozycję’. Wszystko
tam miało wynikać, niemal w prostej linii, od spotkań z Nieznanym w sobie. </div>
<div class="MsoNormal">
Nieznanym - mogącym być przyjacielem, mogącym być wrogiem. Plecy Cynkutisa
miały „płakać”. Którą z postaci miał być Cynkutis, w której scenie i dlaczego
miał skulony płakać? Dlaczego J.G. zależało by płacz wyrażono ‘barkami’? Czy ta
akcja przetrwała, czy ta Postać utrzymała się w spektaklu? Czy i kto, w jakiej
strukturze czy kształcie, ją przejął? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
To przy realizacji Hamleta, niewykluczone przecie, Grotowski,
po raz pierwszy, postanowił przetestować wszelkie wcześniejsze doświadczenia i
fizyczne praktyki Zespołu by zbudować przedstawienie oparte, kompletnie, na już
zdobytych przez zespół umiejętnościach. Ergo, spektakl powstawał z zaakceptowanych
przez reżysera scen z Życia. Do utrwalania wskazywał te, które będą służyły
całości fizyczną organicznością pobieraną, wyłącznie, z organicznie żywego Życia.
Tak więc na ile aktorzy zdecydowali o finalnym kształcie ‘Hamleta’?. Na tak
pomyślany sposób tworzenia inscenizacji, poprzez montowanie układu scen
powstałych na bazie odnalezionego Życia, mieć mogli jedynie wpływ. Decydował
ogląd ich poczynań z punktu widzenia reżysera - uważnego i wnikliwego łowcy tkwiącej
w nich fizycznej postaci Nieznanego. Jedynie fizycznej postaci bo ich „głowa”,
rozumiana jako inteligencja czy część duchowości, nie absorbowała reżysera w
trakcie prób do spektaklu. Ważne było co wyrazi, i na ile prawdziwie, ciało fizyczne
wystawione na klarowny i zrozumiały ogląd publiczny. Dlatego ważne było by ich Życia wciąż były
żyjące, wciąż wypływające z dogłębnych doświadczeń. Martwy trening, martwe
Życie odtwarzane ‘mechanicznie’, zupełnie nie interesowały Grota. Część aktorów
długo mogła tego nie rozumieć, do części nigdy to nie dotarło? Stad te
cykliczne trzęsienia ziemi? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
5/ Elementy tej układanki monitorował, obmyślając i badając
jej składowe sukcesywnie, Molik, gdy zaczął budować swoje szczególne podejście
do głosu jako tożsamości otwieranej poprzez fizyczność członków 13 Rzędów.
Tekst? dla niego zawsze był tylko tekstem, nie oczekiwał od niego zbyt wiele.
Ważne było co można wnieść do tekstu, by móc umieścić w nim całe swoje życie,
swoje Ja, tak, by tekst mógł stać się żywym. Oczywiście, absolutnie koniecznym
było by tekst rozumieć na tyle, by mógł być klarownym. Lecz tekst pozbawiony
Życia zawsze znaczył dla niego tyle co nic. Fakt, tekst bywa istotnym, ale bywa
i nieistotny. By móc stać się relatywnie ważnym należy odnieść go do kontekstu.
Dość, że wprzódy trzeba odnaleźć Życie, by to w Życie móc tekst wpleść, lub, niejako
nałożyć go na nie. Czasem Życie i tekst świetnie pasują do siebie, lecz zdarza
się i tak, że pozornie, są dalekie od siebie. Niemniej jednak po pewnym czasie tekst
z Życiem zgrają się, jeśli odnaleźć dość energii by ‘powalczyć’, o Życie które
łatwo umyka. Częstokroć wystarczy ponownie wejść w swoją partyturę by przetrwać
fiasko Życia z tekstem. Molik nie wyobrażał sobie prezentacji tekstu, który nie przeszedł poprzez Życie, przez próbę Życia.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
6/ Tu świetnie pasuje kolejny cytat z A. Bielskiego (95.): „Staraliśmy
się być bardzo skromni, a brzmi to tak, jakbyśmy w tamtym czasie w Opolu byli
tak natchnieni, że od razu wiedzieliśmy co robić i jak to robić”. Takimi byli.
Zbyt szczupli (bo często gęsto do garnka nie było co włożyć), trochę nieśmiali,
niemal cnotliwie moralni, wprawni do pioruńskich wyrzeczeń, lojalni mimo
‘srogości’ Bossa. Jako zespół twardzi jak stal (czyż nie przetrwali wdrażania do
‘eliminowania głowy’ w trakcie akcji? <span style="font-family: "wingdings"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-symbol-font-family: Wingdings;">J</span>).
Chciałabym abyśmy i takimi umieli ujrzeć tychże młodych ludzi Tygla, jakim było
Laboratorium lat 60. w Opolu.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;">NA MARGINESIE. Za czasów W. Gomułki (czeladnika
ślusarskiego będącego I sekretarzem KC PZPR), wg ZUS, przeciętna płaca wynosiła
1,8 tysiąca (pensja gwarantowana 850 zł, średnia emerytura 1000 zł). 1 dolar
kosztował 70-90 zł, kilogram cukru 10,5 zł, wino marki "wino" 23 zł,
garnitur około 1000 zł, a czarno-biały telewizor typu Neptun, zdaje się, złotych
7 tysięcy… Od marca 63. pensja Molika w teatrze wzrosła, do 2.900 zł (czy było tak,
jak wynika z zachowanej umowy?). Lecz gdy przeniósł się do krakowskich Rozmaitości
od razu zyskał lepsze finansowe warunki. Już w marcu 65. ZM knuł niecnie z
dyrektorką i kierowniczką artystyczną Haliną Gryglaszewską, która zaoferowała
3.300 zł za gotowość do pracy w sezonie 65/66. Tak więc jeszcze przed wakacjami
czmychnął, z niedawno poślubioną żoną. Do rodzinnego Krakowa. Zamieszkał nie
tylko z wygodami, o jakich mógł pomarzyć we Wrocławiu, lecz i w przeogromnym
spokoju u spolegliwego, jako on sam, Taty Mikołaja. Wymknął się,
prawdopodobnie, tuż po prezentacji Akropolis w Kłodzku (18.06.65). W Krakowie,
w Rozmaitościach, bawił się pysznie mogąc śpiewać, tańczyć, stepować i przyglądać
się, choćby malowniczym małopolskim okolicom gdy wyruszali z teatrem w objazd.
Mógł nacieszyć się krótką swobodą jakiej, ani wcześniej ani później, w
osiemdziesięcioletnim żywocie, nie doświadczył. Lecz powrócił, dawszy drapaka z
Krakowa w trakcie sezonu, w marcu 67. Dał się ponownie zanęcić Bossowi (żeby
nie było; zawsze niezwykle go cenił i podziwiał, do końca dni swoich). Nęciło „Akropolis”
w wersji V., które stać się miało… ‘jedynie słusznym produktem eksportowym’. Zyskał
wówczas ekscytującą perspektywę czułego przyglądania się problemom, z głosem i
tożsamością, ludzi niemal całego świata. </span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;">HAMLECI JERZEGO GROTOWSKIEGO. WANDA ŚWIĄTKOWSKA</span><br />
<span style="font-family: calibri, sans-serif; font-size: xx-small;"><a href="http://ksiegarnia.grotowski-institute.art.pl/produkt/hamleci-jerzego-grotowskiego/">http://ksiegarnia.grotowski-institute.art.pl/produkt/hamleci-jerzego-grotowskiego/</a> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;">Zdjęcia: Tobiasz Papuczys </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="font-size: x-small;">Kalendarium utarczek Laboratorium z administracją PRL -<b> 1964 </b></span><span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://www.grotowski.net/narzedziownia/kalendaria/jerzy-grotowski">http://www.grotowski.net/narzedziownia/kalendaria/jerzy-grotowski</a> </span></span></div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-33649718661741838112016-11-25T22:47:00.001+01:002016-11-25T22:47:39.934+01:00J. Parente gościem Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. GiC 7-11.11.16<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5LgIV9eFcb_VmZHVDMmAlkgEYqeaY9g_TeWelcPDjmlpxfduKvSsl7PsGgIogzeZ1vIYO8jmbAvEuxivQt9AbaoA0B_2k8T51OAOwyjGaUdhNYL5bRt0vQvJry6IKhzaSruZkcLGId-gS/s1600/J%2526Z+3.+9.11.16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5LgIV9eFcb_VmZHVDMmAlkgEYqeaY9g_TeWelcPDjmlpxfduKvSsl7PsGgIogzeZ1vIYO8jmbAvEuxivQt9AbaoA0B_2k8T51OAOwyjGaUdhNYL5bRt0vQvJry6IKhzaSruZkcLGId-gS/s320/J%2526Z+3.+9.11.16.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>Późny wieczór w apartamencie przy Rynku. Sobota 9.11.16 </b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
To była jak erupcja radości życia w czystej postaci. Tak
działa satysfakcja poprzez oczarowanie skutkami działań? Właśnie to skłaniało do odważnie
artykułowanej ciekawości immanentnych procesów pozostawiających tak namacalne
skutki? </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Tylko nie pamiętam, czy faktycznie na wcześniejszych warsztatach
GiC nigdy nie padło tak wiele pytań, nie tylko w trakcie pracy. A czy
kiedykolwiek wcześniej padły tak obficie uargumentowane, wyczerpujące
wątpliwości, odpowiedzi udzielane nawet w trakcie pieszych powrotów do miejsc
przelotnej bytności w naszym WRO? Po co, z jakiego powodu <i>ta litera</i> ma być urzeczywistniana tak właśnie? Bo czyż ten sposób,
który ja proponuję, nie byłby właściwszy, bardziej pomocny? Odpowiedź na
propozycje ‘usprawnienia’ chociażby ćwiczenia nr <b>9. </b>była jednoznaczna - to nie taniec. Tu ważne jest odnalezienie <b>balansu ciała</b> niezbędnego choćby w
trakcie śpiewu. Zatem, poruszając się w poprzek przestrzeni ćwiczenie
ugruntowuj w ciele maszerując dynamicznie. Zatrzymując się - równowagę utrzymuj
na jednej nodze. Drugą zaś pozostaw luźno zgiętą w kolanie pod kątem 90 stopni.
Zrób to nie tylko zdecydowanie, użyj więcej energii. Bowiem tę pozycję musisz
utrzymać dłużej tak, by nie poruszać się jak cyborg. Oczywiście, i tu możliwe
są indywidualne przekształcenia; pokazuję wam oto przykłady. Bo równowaga to przemienne
skłanianie się ku różnym możliwościom. Właściwy balans ciałem <u>wspomaga</u> integrację
sensoryczną, a w efekcie i zmagania z problemami emocjonalnymi. Zresztą tam,
czucie mięśni i stawów oraz wszystkie doświadczane wrażenia zmysłowe płynące przecie
nie tylko z ciała, bowiem równocześnie z kontaktu z partnerem (rzeczywistym lub
wyimaginowanym) czy z przestrzenią-partnerem, wspomogą celowe wykorzystywanie
działań zawartych w Alfabecie Ciała.<br />
A zatem mieliśmy … szturm… iście
platońskich idei rozpatrujących życia wewnętrzne wobec mnie-wierzchniego.<br />
<br />
Myślisz ‘coś zaimprowizować’? Porzuć ten rodzaj myślenia, porzuć
myślenie. Nie można czegoś zaimprowizować. Zatem nie myśl tylko staraj się zapamiętywać
poprzez fizyczność; twoje cielesne improwizacje mają posłużyć jedynie odnalezieniu
indywidualnego Życia. Badając działanie ćwiczenia poszukuj, a odkryjesz
odpowiedzi poprzez fizyczność. To doświadczenie zintegruje cię z ciałem.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
W trakcie stażu do utrzymania ciała w stanie nieodzownego
balansu organizm przysposobi się na wiele sposobów. Temu celowi posłuży i ta podróż,
mogąca zanurzyć was w głębi siebie przy pomocy ćwiczenia. <b>[</b>W Alfabecie Ciała nagranym przez Jorge Parente w marcu 2013
oznaczone jest nr <b>24.]</b> Tutaj, twój
nieznany Partner oczekiwał cię będzie na kawałku przestrzeni pomiędzy stopami.
Odnajdując Go dowiesz się co ci może przekazać, czego spróbuje nauczyć cię o
twoim ciele i podświadomości. Czy przyniesie ci radość czy lęk, a może spokój?
W tym doświadczeniu zanurz się bez oczekiwań, w skupieniu. Nie myśl o ograniczeniach,
wdrukowane stereotypy pozostaw poza sobą.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<u>Zaczynajmy zatem.</u> Utrzymując
ciało na palcach stóp ramiona powoli rozwieraj w górę, do momentu gdy całkowicie
otworzysz klatkę piersiową. Akcję wykonuj płynnie i powoli - zwracając uwagę na
pracę barków. Zrelaksuj się w tej pozycji. Po tej chwili opuszczanymi ramionami,
z powoli kierowanymi ku sobie wyprostowanymi dłońmi, czujnie, zmierzaj ku
przestrzeni pomiędzy stopami, wciąż podpartymi jedynie na palcach. Rozwierające
się na zewnątrz kolana otworzą im drogę. Teraz dotknij Partnera, tego którego
tam spotkasz. Później odskocz energetycznie, by móc zastygnąć w półprzysiadzie,
wciąż wspartym jedynie na palcach stóp. Pozycję; z wpół ugiętymi ramionami
odwiedzionymi na boki, z dłońmi rozwartymi w górę na kształt wachlarza - utrzymaj. To twój czas;
próbuj dociec czy- i co powiedziały ci fizyczność oraz jaźń. Powtarzaj
ćwiczenie bez pośpiechu, obserwuj reakcje. <b>Uwagi</b>
końcowe: w pierwszej fazie ćwiczenia ważne są płynność, koordynacja ruchów i
wyczucie czasu. To nie może być jak <i>stretching.</i>
Nie naprężajcie mięśni bo wszystko powinno być płynne, niemal taneczne.<i> </i> Pamiętajcie
by otwierając klatkę piersiową patrzeć wprost przed siebie. Badajcie ponownie. Bon voyage.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b>Jorge jest niebywały;
</b>łacno to stwierdzić już na pierwszy rzut oka.<b> </b>Zaokrętowany niegdyś na, przenigdy oczekiwane, zdradliwie migocące lustra
Molikowych rwących wód, po wielokroć mamiące mirażami, z całą tą umykającą materią obchodzi się błyskotliwie.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzw4RCsPwchpNqrs4B61RB7Tt9lRyAa2nBb4mM3thJ40sQuPg8p5VUYomTNmJKW5us_ZnWphMy2lzW-jhC4cg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>1. Rotacje barków. Przyswajanie ćwiczenia</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Baroyan Davit<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Wrocław. Aktor, muzyk, dziennikarz. Teatr ZAR. Ormianin. W
Polsce od 22 lat.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">> </span><b>Baszton Krzysztof <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Wrocław. Specjalista d.s. prezentacji multimedialnych <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Cukurs Arturs <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Łotwa. Muzyk. Absolwent Akademii Muzycznej w Rydze<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Fressola
Anna <o:p></o:p></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><span lang="EN-US">- Włochy. Absolwentka:
IUAV University Venice, Dep. Culture del progetto. Visual Arts and Theatre
Studies. </span>Aktorka Regula Contra Regulam Teatro R.A. Iaiza<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Gonzales de Springer Julieta <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Wrocław. Śpiewaczka - sopran. [Muzyka dawna, współczesna,
tradycyjna i klasyczna z rejonów iberoamerykańskich]. Urodzona w Meksyku.
Studia Wokalne w Konserwatorium Narodowym w Meksyku kontynuowała w krakowskiej
Akademii Muzycznej oraz w Centrum Muzyki Dawnej w Genewie (śpiew barokowy,
muzyka średniowieczna) <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Karmowska Marta </b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">- Wrocław. Aktorka. Dyplom PWST Kraków Filia Wrocław.
Fundacja Teatr-Nie-Taki </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Koza Magdalena <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Wrocław. Aktorka i tancerka. Absolwentka AWF w Krakowie i
szkół baletowych. Dyplom instruktora tańca współczesnego uzyskała w Narodowym
Centrum Kultury w Krakowie. Zatrudnia ją m.in. Scena Tańca Teatru Muzycznego Capitol.
Współzałożycielka Wrocławskiego Festiwalu Ruchu „Cyrkulacje” oraz Fundacji
Teatr-Nie-Taki. Współpracowała z wieloma scenami baletowymi oraz ze Studio
Matejka<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Krawczyk Ilona Maria<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Dolnoślązaczka. Aktorka i piosenkarka. Ukończyła podyplomowe MA in Acting
Mancherster MU przy Teatrze Pieśń Kozła. Doktorantka na University of Huddersfield. <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Itkonen Vilya Maria <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Finlandia. Reżyserka teatralna. Sztuka mimu i teatr
fizyczny. <span lang="EN-US">Magister sztuki:
Universidad de Joensuu, Finlandia wschodnia/ Karelia oraz Escuela de mimo teatro
- Roberto Escobar e Igon Lerchundi, Buenos Aires</span> <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> De Felice Giulia <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>- Włochy. Na Uniwersytecie we Wrocławiu studiuje Communication
Management (Wydz. Dziennikarstwa). Wcześniej studiowała w Turynie;
Muzykoterapię i „Muzykę”</b></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">></span> <span style="font-size: x-small; font-weight: bold;">Feier Agnieszka</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">- Polska. Filolog polski ze specjalnością teatrologiczną.
Uniwersytety; Wrocławski oraz Dorpacki w Tartu/ Estonia <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Nie Marije <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">- Holandia/ Amsterdam. Aktorka, muzyk, stepująca perkusistka
tańca. Jeden z jej niezwykłych projektów: muzyk-performer i producent w Radio
Kootvijk Live. Absolwentka Amsterdamse Hogeschool van de Kunsten – Theaterschool <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><b><span style="font-size: x-small;"> Dwójka kolejnych
uczestników zdaje się chronić dane w sieci, szanuję to;<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Sahuc Marie - Francja, 27 lat<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Seo Donghyun - Korea, 22 lata <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b> </b><span style="color: blue;">></span><b> Siek Anna <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">- Polska. Muzyk – gitara. Aktorka – Teatr Sztuka na Wynos w
Krakowie. Arteterapeutka z pasją upowszechniająca kulturę wśród najmłodszych. Wykształcona wszechstronnie; Akademia Muzyczna Gdańsk –
gitara klasyczna, Conservatorio di Santa Cecilia Rzym – dyrygentura, Gdański
Uniwersytet Medyczny – arteterapia, Ials Roma - Centro do dansa musica e
teatro. Moskiewska Narodowa Szkoła Teatralna STD – aktorstwo. Ma zaledwie dwadzieścia
kilka lat.</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtsgHN6Y1o-MYx1hGUaxmvrMEfUAP_Iie0G9RPQaBHMXQiai-8I0163XtGsBZD8WX_vnhaAIUDN4nLG6OnIRlM9LsgIOFyuBL247VXGV4dHnrkwWKK_kHny0IePUS5nLr1Yk46BdgRPP1x/s1600/Cmentarz+7.11.16.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtsgHN6Y1o-MYx1hGUaxmvrMEfUAP_Iie0G9RPQaBHMXQiai-8I0163XtGsBZD8WX_vnhaAIUDN4nLG6OnIRlM9LsgIOFyuBL247VXGV4dHnrkwWKK_kHny0IePUS5nLr1Yk46BdgRPP1x/s320/Cmentarz+7.11.16.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Po pierwszym dniu zajęć Zoe i Jorge odwiedzili miejsce spoczynku Mistrza</b></span></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-63899048115216296092016-11-12T23:55:00.001+01:002016-11-12T23:55:28.510+01:00Teatr Źródeł 1980. Wiosną czy Latem?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/5Fs30j6t0yo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/5Fs30j6t0yo?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Jan Krzysztof Fiołek (1957-2008). W latach 1979-1983 zatrudniony w Teatrze Laboratorium jako fotograf. Wystawa zdjęć z okresu '79-'81 dostępna w ramach OT'16 - Rynek 25, do jutra. Wspomnienie zamieścił Bogusław Serafin, dziennikarz, 7 IX 2008. </b></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ponownie sięgam, być może, do pradziejów. Wszakże te trzydzieści parę lat wstecz to dla wielu, zazwyczaj, praczasy. Rozmawiamy <i>7.11.16,</i> po pierwszym dniu zajęć, z grupką adeptów <b>Głos i Ciało. </b>Patrzą lekko nieprzytomnie; Zygmunt Molik, Teatr Laboratorium, doprawdy?... to wspaniałe...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCQGOT-vSmOIpM_alCpvxAqIyEDeEJ55SuBrKSuPGnCr9jP09WeFlIxBVF_qmphPrVKtkE_rZh7eIQlJKa-jZTBX8x_Q3NzCooZnzp1OBFjDA1blr1NSiT8vP5x8F4jbBsH-A-vwCG-L3/s1600/Torba+OT%252716.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCQGOT-vSmOIpM_alCpvxAqIyEDeEJ55SuBrKSuPGnCr9jP09WeFlIxBVF_qmphPrVKtkE_rZh7eIQlJKa-jZTBX8x_Q3NzCooZnzp1OBFjDA1blr1NSiT8vP5x8F4jbBsH-A-vwCG-L3/s200/Torba+OT%252716.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Tedy piszę, a nóż, właśnie dziś, mnie akurat, uda się uświadomić, komukolwiek z całej tej artystycznie uzdolnionej braci, istnienie owych bojowników tamtej wrocławskiej awangardy. Dziesiątki tysięcy publikacji, będąca w toku Olimpiada Teatralna 2016 - to wciąż za mało? Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;">[Lekko wymięta bo używana, torba; w takiej goście Olimpiady otrzymywali obfite materiały informacyjne. W tym Księgę ze zdjęciami Jana K. Fiołka - dokumentującymi okres poszukiwań Teatru Źródeł].</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<i style="font-weight: bold;">Drzewo Ludzi - </i>to ostatnie zrealizowane parateatralne przedsięwzięcie ówczesnej ekipy Laboratorium. Projekt realizowano od pierwszej dekady stycznia 1979. Urzeczywistniany był także w trakcie zagranicznych występów zespołu; we Włoszech, Wielkiej Brytanii czy Francji. Ogłoszenie stanu wojennego przerwało działania kolektywu Teatru Źródeł pracującego wówczas w Brzezince.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
Wiosną 1980 w tym <i>dziele-rzece,</i> którym, bywało, kierował i Z.M., wzięła udział <b>- </b>Maria Panoutsou. Kilka nostalgicznych zdjęć ze zdarzenia przekazała mi mejlem. Okraszone garścią informacji na temat Projektu opublikowałam <b>19 kwietnia 2015</b>. Do wglądu:<b> </b><span style="font-size: xx-small;"> <a href="https://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2015/04/tree-of-people-maria-panoutsou.html">https://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2015/04/tree-of-people-maria-panoutsou.html</a></span> </div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Prawdopodobnie, w tym samym okresie (pomiędzy 17 IV - 12 V 1980) w dwutygodniowym projekcie Teatru Źródeł, także we Wrocławiu, z Molikiem, który wywarł na niego kolosalny wpływ, pracował <b>-</b> Jarosław Bielski, wówczas student PWST w Krakowie. Później aktor, reżyser i pedagog od lat prężnie działający w Madrycie. On sam zapamiętał zajęcia w letnim anturażu. Najpierw w sali Teatru, później gdzieś w budynku otoczonym parkiem. Nic podobnego nie sposób mi potwierdzić. Próbowałam dopasować fakty z roku wcześniejszego<b>;</b> w okresie letnim Laboratorium pracowało w różnych miejscach we Włoszech i Francji. Rok późniejszy? także nie, bo choć odbyła się seria staży dla 100 międzynarodowych adeptów miały one miejsce również w maju. Nadto w trakcie lata, które tkwi w pamięci Jarka B., Molik pracował w Berlinie. Zatem jednak pozostańmy przy wiośnie 1980-go, choć tego roku wyjątkowo nie przypominała lata. Ten właśnie rok poświadczają i inne szczegóły, które zachował w pamięci Bielski. "Spotkania i omówienia pracy z Flaszenem i Zygmuntem poza salą, w innym pokoju oraz próby zmontowania nowej grupy do nowego projektu teatralnego". Tak było, bo finalnie narodził się Thanatos polski. Inkantacje, którego premierę zorganizowano w styczniu '81 w Olsztyńskiej sali Pantomimy dla Głuchych. </div>
<div style="text-align: justify;">
W związku ze zbyt rzadkimi pobytami Grota w Polsce władze domagały się stałego przedstawiciela na miejscu. Tak więc 31 sierpnia 1980 to Ludwik F. zaczął pełnić funkcję kierownika artystycznego - zastępcy dyrektora Teatru Laboratorium. Choć w maju '80, gdy odbywało się pierwsze i największe Seminarium Teatru Źródeł (Wrocław, Brzezinka i Ostrowina) z udziałem grupki gości z Meksyku, Indii i Haiti - Grotowski w nim uczestniczył.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><span style="font-size: xx-small;"> </span> "Dzięki
parateatrowi odkrywaliśmy nieznaną nam siłę, w którą
wcześniej nigdy nie wierzyliśmy.
Wielu uczestników działań parateatralnych we Włoszech
wywodziło się z grup teatralnych, z obszarów, które Barba nazwał
Trzecim Teatrem. Co łączyło te obszary? Odkrycie ciała,
grupa jako mikrospołeczność, teatr grupowy, robienie teatru
w pierwszej osobie, teatru, w którym można wierzyć we własne
marzenia, opowiadać intymne obrazy własnej historii.
Dzięki teatrowi pojawiała się sprawa etyki, poszukiwanie
obszaru, który trzeba było nazwać ex novo, choćby zapożyczając terminy z języka socjologii, pomiędzy konwencjonalnym
ujęciem terminów profesjonalny i amatorski,
poza regułami rynku; stawką była wolność wypowiedzi
uprawniona dzięki rygorystycznej dyscyplinie czynienia": Renata M. Molinari - Dziennik Teatru Źródeł. Polska 1980.</b></span></div>
<br /></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;"><i>Prawdopodobnie klucz jest w tym, aby być w historii i w t e r a z. Jednocześnie. W historii realnej, a więc - nie tej historyków czy dziennikarzy; w tym, co faktycznie dzieje się między ludźmi. </i>J. Grotowski: O praktykowaniu romantyzmu, 1980. Tę myśl zacytowano na str. 97 - Wędrowania za<b>...</b> J. Grotowski na fotografiach Jana K. Fiołka</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: xx-small;"><b>Replica Teatro J. Bielskiego-Mazurkiewicza i Socorro Anandon w Madrycie - 9 sierpnia 2015. </b></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"> <a href="https://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2015/08/madryt-w-2007-3008-1609.html">https://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2015/08/madryt-w-2007-3008-1609.html</a> </span></div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-29351545951776424052016-10-19T15:58:00.001+02:002016-11-11T12:34:23.511+01:00Kultura czynna. Ku Teatrowi Źródeł<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span><iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/v_b7KJVFZ3k/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/v_b7KJVFZ3k?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">To tam, zdać się może, pośród sielskich okolic, ku południu od owego historycznego Saintes, rozwiewały się marzenia Grota o celowości kontynuowania tego etapu badań po-teatralnych. Jak też Molika, także i on tego lata nabywał pewności by trzymać się jeno pewnych kwestii. Wciąż i nadal robiąc swoje, nabywszy doświadczeń, pozostawał odpornym na krótkotrwałe pędy i trendy.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Gdy w styczniu <b>1975</b> wrocławski Instytut Laboratorium powołał do życia ogólnie dostępne Laboratorium Acting Therapy w środowisku aktorskim zawrzało z ekscytacji, pomimo że z nazwy Teatru zniknęły słowa i <i>aktor </i>i <i>teatr</i>. [w latach 1970 - 1974 teatr Grotowskiego legitymował się formalną nazwą Instytut Aktora - Teatr Laboratorium].</div>
<div style="text-align: justify;">
Niebawem, bo już w lecie '75, Wrocław gościł Uniwersytet Poszukiwań Teatru Narodów. Przybyły tłumy; ponad 5.000 uczestników z 23 krajów. Działania UPTN kontynuowano jesienią - w ramach Biennale w Wenecji [Sezon Teatru Narodów 1975].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zespół Laboratorium, jego Wrocław, otwierał się na świat coraz szerzej.<b> Niełatwo było.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
W lutym kolejnego roku zainaugurowano serię dwudniowych spotkań praktycznych z cyklu <i>Otwarcia - miasto Wrocław. </i>Pierwsze <i>Otwarcia </i>odbyły się pod kierunkiem S. Ścierskiego, kolejne, w marcu, poprowadził R. Cieślak. W kwietniu liderem był Z. Cynkutis.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cdn.ipernity.com/200/68/02/40946802.d200e1c1.240.jpg?r2" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://cdn.ipernity.com/200/68/02/40946802.d200e1c1.240.jpg?r2" height="165" width="200" /></a></div>
Z majem <b>1976</b> Zespół przeniósł się do Nowej Akwitanii, dep. Charente-Maritime, na tereny będące swego czasu częścią Galii Imperium Rzymskiego. Pośród lasków, pól i winorośli przy kompleksie opactwa benedyktyńskiego, będącego na szlaku pielgrzymkowym św. Jakuba do Santiago de Compostela, znajdują się zabudowania pałacu<b> La Tenaille</b> oraz romański kościółek przy pałacu. To maleńka miejscowość w gminie Saint-Sigismond-de-Clermont. Właśnie tam odbył się drugi zagraniczny cykl staży w ramach Acting Therapy.<br />
[Pierwszy miał miejsce w ramach Biennale w Wenecji - X<b>/</b> XI 1975]. Przy tym przez, zaiste, długie lata owocującym projekcie - z Zygmuntem Molikiem współpracowali wówczas; Rena Mirecka i Antoni Jahołkowski.[<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">1-3
V,</span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;"> </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">4-15 V (97 + 48 osób), </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;"> </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">15-17 VII i</span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">
</span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">17-22 VII (112 + 46 osób)].</span> Liczne projekty Instytutu Stażowego Grotowski '76 we Francji zakończyły się z końcem lipca.<br />
Tak jak wszyscy wówczas, by dostać paszport, Molik musiał wziąć urlop. Wedle akt paszportowych, zachowanych w IPN, dokumenty składał na okres 15 IV<b>/</b> 1 V - 15 VIII 1976. W rubryce 'pobyty zagraniczne' wymienił: Szwecję, Grecję, Włochy, Francję i USA.<br />
<br />
Nie mógł być z Zespołem całe te trzy miesiące w Akwitanii; zajmował się przecież Laboratorium <i>Acting Therapy </i>także w kraju. Po nawiązaniu współpracy ze SPATiF krążył pomiędzy Polską a Francją. Tak więc już 5 maja był w olsztyńskim Teatrze im. St. Jaracza gdzie odbywał spotkania organizacyjne, oraz, ...naście godzin pracował z 12-osobową grupą. Wrócił do Wrocławia gdzie pół doby przepracował z jednym tylko aktorem. W czerwcu i lipcu również pracował we Wrocławiu [28-29 VI, 5-6 VII - 14 konsultacji 3-4 godzinnych z udziałem 25-40 - osób i 2 staże
dwudniowe po 8 godz. dziennie w grupach po 14 - osób]. Wrócił do La Tenaille by po zakończeniu prac w Akwitanii bezzwłocznie powrócić do Wrocławia [<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">3-14 VIII </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">- trwały zajęcia dla grupy stażystów
amerykańskich w ramach współpracy z Fundacją Kościuszkowską</span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;"> </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">(Letnia Szkoła Kultury i Języka Polskiego dla
Cudzoziemców) - 2 staże <b>AcTh</b> (17 + 21 osób)]. </span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif;">Jak wiadomo, zafascynowani dokonaniami Molika Francuzi; Pierre Rebotier i Jean Sejoud ze sprzętem filmowym przyjechali do Wrocławia niebawem, w drugiej połowie listopada. Zarejestrowali jego sposoby pracy z głosem i ciałem. Uwieczniono także treningi R. Mireckiej, St. Ścierskiego i A. Jahołkowskiego. Powstał 58' min. reportaż filmowy zatytułowany "Acting Therapy. Cinopsis" będący, przez dziesięciolecia, kultowym źródłem wiedzy dla poszukujących alternatywnych sposobów pracy w grupach teatralnych. We Wrocławiu pozostawiono wówczas, szczęśliwie, obszerne materiały wyjściowe do filmowego reportażu, także dźwiękowe. Są już w dużej części zdigitalizowane, są dostępne. Można je znaleźć w grotowski.net oraz na nina.gov. Do tej garstki wiadomości chciałabym dorzucić informacje o realizatorach, czy owym "Cinopsis". (Jednoznacznej rangi tego słowa nie rozróżniam w żadnym języku. Jednorazowy producent? Z artystycznym zamysłem dookreślony tym sposobem konspekt czy streszczenie? Głos w dyskusji - jako filmowa synteza rejestrowanych działań). O obu panach też niczego nie wiem, przykro mi. Przeszukałam sieć na wszystkie znane mi sposoby; raczej, same tzw. krzaki nastawione na umieszczanie ciasteczek na stronach. Czyli </span><b style="font-family: calibri, sans-serif;">nic. </b><span style="font-family: "calibri" , sans-serif;">Kim byli, kim są; nie istnieli poza tym filmem? </span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><b>Niełatwo było.</b> Gdy w lutym odbywały się <i style="font-weight: bold;">Otwarcia-</i><i>miasto Wrocław</i><i style="font-weight: bold;"> </i>Sejm przyjął poprawki do Konstytucji PRL; wprowadzono zapis o przewodniej roli w Państwie PZPR i jego sojuszu z ZSRR. Gdy Laboratorium pracowało w Akwitanii kardynał St. Wyszyński, zwany Prymasem Tysiąclecia, uznał A<i>pocalypsis cum figuris </i>za jedno z dzieł demoralizujących naród i niszczących jego kręgosłup na równi z pijaństwem (8 V 1976 - krakowska Skałka, uroczystości ku czci św. Stanisława). W czerwcu, na skutek radykalnych podwyżek cen żywności, przez kraj przetoczyły się protesty. W Radomiu i Ursusie zostały drastycznie spacyfikowane. W listopadzie, gdy trwały zdjęcia do Acting Therapy, na ekranach pojawił się film M. Piwowskiego "Przepraszam, czy tu biją?". W 1976 średnia pensja w Polsce wynosiła 4.281, cóż z tego skoro w połowie sierpnia '76 rozpoczął się 'kartkowy' okres zakupów, sklepowe półki wymiatało.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No cóż pozostawało; powrót do źródeł by uzyskać poczucie związku ze światem? Droga ku Teatrowi Źródeł dla Grotowskiego już się rozpoczęła, wraz ze <i>Special Project. </i>W '76 przedstawił nowy program badawczy. Miał on na celu skonfrontowanie praktykowanych technik ze starymi, już istniejącymi technikami praktykowanymi przez poszczególne plemiona. Chciał to czynić bez żerowania na tzw. egzotyce. W grudniu '77 udał się na Haiti by, m.in., spotkać się z wybitnym antropologiem Louisem Marsem. Swoje decyzje po latach wyjaśniał także tak; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px;">(„kiedy pracowała nad tym mała grupa – miesiącami i miesiącami – i kiedy następnie dołączali z zewnątrz tylko bardzo nieliczni nowi uczestnicy, zdarzały się rzeczy na pograniczu cudu. Jednakże, kiedy później robiliśmy to z trochę większą liczbą ludzi lub też, gdy grupa podstawowa nie przeszła wcześniej przez długi okres istotnej i odważnej pracy – funkcjonowały niektóre elementy, ale całość dość łatwo popadała w uczuciową zupę między ludźmi, w niedokładność i, w ostatecznym rozrachunku, wyłącznie w animację”; </span><em style="font-family: Arial, Helvetica, "Nimbus Sans L", sans-serif; font-size: 12.75px;">Od zespołu teatralnego do sztuki jako wehikułu</em><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px;">, „Notatnik Teatralny”, nr 4: zima 1992, s. 34).</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">Tekst zainspirowany opublikowanym listem <b>Bernadette Tailledet.</b> </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: 12.75px;"><span style="font-size: x-small;">W pierwszym zdaniu napisała... </span><i style="font-size: small;">to już prawie dwa lata od naszego ostatniego spotkania w </i><b style="font-size: small; font-style: italic;">Saintes...</b><span style="font-size: xx-small;"> <a href="https://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2016/06/spontane-theatre-bernadette-tailledet.html">https://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2016/06/spontane-theatre-bernadette-tailledet.html</a> </span></span></div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-66896936207209476362016-07-17T23:45:00.003+02:002016-07-19T10:32:33.372+02:00To wciąż ta sama metoda? PARENTE na MTT ‘16<h4>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
międzynarodowe spotkania szkół teatralnych wynikające z
doświadczeń nabywanych latami przez Instytut Grotowskiego - <b>Making Tomorrow’s Theatre - </b>odbyły się
we<b> Wrocławiu 4 – 11.07.2016<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzS5cf4qtj5S0jisvBGPKLNK7cmirBBQ_Z2ch-jhDo8b0TgphVTtf0BS6jhOVBAzwPzVACwRgH2eFPXHmM_Dg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-weight: normal;">5.07, 13:05. Sam Maestro Molik mógłby pozazdrościć. Bardzo oczekiwał, całym sercem, na powstanie tak zharmonizowanego śpiewu w grupie. Lecz, bywało, nie doczekiwał się. A tu, proszę; pierwszy dzień pracy.</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Głos i Ciało. <b>Jorge
Parente - Zoe Ogeret,</b> 5 – 7 lipca, 10:30 - 13:30, strefa ZAR, Studio Na
Grobli.<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;">Czy to wciąż Głos i Ciało, czy Alfabet jest tym samym ‘alfabetem
Molika’? Gdzie można umiejscowić tego rodzaju zapytania, może, w ulubionej
przez rodaków domenie działań zaczepno-sceptycznych? Bo skąd brać się może tego
rodzaju zaciekawienie. Czyżby z troski o spuściznę Molika, którą, całkiem
niedawno nikt z pytających nie zaprzątał sobie głowy? Każdy kto przed laty odbył
szkolenie w tej domenie – <i>sferze głosu swobodnie
wydobywanego poprzez kompletny organizm, na skroś wszystek, wskroś
ciało-stworzenie - rozumiane jako jedność złączoną z Ziemią i Wszechświatem </i>zapamiętał
swoje doświadczenia inaczej. ‘Trudniejsze, poważniejsze i mocniejsze było
Tamto’ dziesięć, dwadzieścia czy… czterdzieści lat temu, dookreślają retrospekcje.
W każdym razie <i>zupełnie inaczej było! </i>Jak
łatwo się domyślić domniemania cechują tych, którzy … nie pracowali z J. Parente. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;">Zastanawiam się ja, zastanawia się Jorge; któraż to z trzech
szeroko znanych prawd ks. „Wawrzka Chowańca” próbuje zwieść nas na manowce.
Może ta trzecia? Rozważać zatem czy GiC,
by Parente, w istocie mogło pozostać wciąż tą samą metodą? Replika będzie
stała; pozostało! - I TAK I NIE - nieustannie będąc tą samą tamtą! Nie ma się
nad czym zastanawiać, odpowiadamy sobie zdroworozsądkowo, jednocześnie próbując
tę złotą myśl konkretyzować jak najprostszym działaniem, akcją. <span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">[choć, wedle Pitagorasa to te</span> <u><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">najkrótsze wyrazy, ‘tak’ i ‘nie’,
wymagają najdłuższego zastanowienia</span></u><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">]. ... </span><i>Do każdego
kolejnego zadania podchodzę bez żadnego doświadczenia, bez żadnej wiedzy </i>- konstatował
indagowany o swoją ‘mądrość’ Molik. I jest to świento prawda, rodem nie tylko z
filozofii po góralsku.<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;">Wszystko płynie zależąc, przede wszystkim, od zastanych okoliczności,
od napotkanych faktów. Pracować, byle skutecznie, godzi się z wiarą i oddaniem
lecz dopiero wówczas, gdy ujawni się już koincydencja możliwych zdarzeń. Gdy
uzewnętrznią się możliwości, gdy wszystkim obecnym uzmysłowi się oczywiste i
wiadome ‘tu i teraz’. Tak, wówczas można… zacząć konkretyzować zadania oraz przystępować
do poszukiwań w oczekiwaniu na odpowiedzi. Tylko tym sposobem znajduje się
rozwiązania problemów w GiC. Tak
właśnie pracował Molik, ten sam sposób pracy przejął Parente - literalnie
kontynuując zamysł Mistrza. Bada i odkrywa. Ku temu samemu skłaniając adeptów.</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Ergo, czy nadal może być „to” – tamtym-samym-tak-samo -
determinowanym zastaną przestrzenią-partnerem i indywidualnością napotkanych istot
ludzkich? Bo może, prędzej już, nie jest to „tamtym”, i pozostanie czym innym – jedynie
chcąc pozostać tym samym? Zapewniamy, nadal - JEST i BĘDZIE, aliści - I TAK I
NIE. Co do tego jesteśmy przekonani, choćby my troje; Jorge, Zoe i ja. I nie
dostrzegamy tu braku logiki. Ktoś jeszcze dał się przekonać? Jeśli nie, cóż,
nie mam dobrej wiadomości. Każde atelier z marką GiC było, jest, i musi pozostać - oddzielnym bytem. Tak nam, nieustannym
wręcz maniakom lecz przytomnym, tuszę, orędownikom Metody-wciąż nie do
podrobienia przez żadną inną, zechciej dopomóc tegoż Zygmuntowego Wszechświata,
Panie! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="text-align: justify;">„Działalność artystyczną uważa się za przejaw wolnego ducha
jednostki”. </span></span><span style="font-weight: normal; text-align: justify;">Jorge Parente, jakkolwiek i bratem Wolnego Ducha zwać by go można,
do przewartościowania wszelkich wartości</span><span style="font-weight: normal; text-align: justify;">,
w metodzie</span><span style="font-weight: normal; text-align: justify;">, zmierzać nie zamierza (choć tak to widzieć chciał sam F.
Nietsche). Swoją drogą, czyż życie człowieka, w szczególności twórczego
człowieka, nie powinno być naznaczone procesami rozwoju? J. Parente - zostawszy
Sukcesorem automatycznie, ten właśnie, przywilej miał utracić (?)</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal; text-align: justify;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">PS Głos wołającego na
puszczy; czy zwane ‘metodą treningową’ <b>Głos
i Ciało </b>wciąż nie zasłużyło na miano <b>Metody
</b>będąc, bez wątpienia, ‘całokształtem sposobów badawczego docierania do prawdy
i pojęciowego jej przedstawiania’.<b><o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Jak </b>zatem przebiegała
praca - w ramach MTT’16 - 5 lipca w godzinach 10.30 – 12.30? </span><b><span style="font-size: x-small;">Tak;</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Jak zawsze! Każdy przedstawił się ogółowi uczestników.
Imię, Nazwisko, skąd przybył. Wówczas Jorge mógł już zaprezentować pierwsze
ćwiczenie –<i> Spacer</i>, w uproszczonej
wersji (powodowanej koniecznością zawarcia całego szkolenia w jedynie… 9
godzinach). [21. - <u><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">rejestracja Alfabetu III 2013,
Wrocław</span></u><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">].</span> Ćwiczenie
ma na celu umożliwienie, każdemu, uważnej z założenia obserwacji Partnerów; pozostałych
uczestników jak też zastanej przestrzeni. W trakcie J. apelował, wielokrotnie, o wchodzenie w interakcje z
Przestrzenią, o Spotkania. Niektórzy przyłożyli się do tego ‘zbyt solidnie’;
wychylali się przez okno, zaglądali do pomieszczenia obok oraz … do szaf. Jak
to bywa, swawolni studenci chętnie wypatrywali okazji do zabawy, ich wola. <i>Spacer,</i> przebiegający w zmiennych
tempach, rozpoczyna się powolnymi ruchami ciała. W tym ćwiczeniu, jak i w
większości pozostałych, bardzo ważne jest utrzymywanie ust w pozycji możliwego rozluźnienia. Kroki stawiaj 'raczej' od pięt!</span> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Kolejne ćwiczenie, choć także zasadzające się na kroczeniu,
było już trochę bardziej dynamiczne. </span><i style="font-weight: normal;">Chwyć
cokolwiek </i><span style="font-weight: normal;">[</span><span style="font-weight: normal;">30.</span><span style="font-weight: normal;">]. Napręża
ramiona, służy koordynacji ruchów. Co kilkanaście kroków należy zatrzymać się
by raz jednym raz drugim ramieniem, zdecydowanie i z mocą, pochwycić ‘coś’ na
wysokości głowy. Oraz przytrzymać ‘to’ chwilę w zaciśniętej garści. I tu ważne
są oczy; wzrok uważnie skierowany w stronę któregokolwiek z Partnerów (rzeczywistych
lub wyimaginowanych). </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Następne ćwiczenie: </span><i style="font-weight: normal;">Wyskoki
</i><span style="font-weight: normal;">[</span><span style="font-weight: normal;">28.</span><span style="font-weight: normal;">] Rozciągają i czynią
skocznym całe ciało, wzmacniają barki, prostują kręgosłup, ułatwiają
respirację. W końcu, pozwalają całymi stopami poczuć Ziemię. Wyprostowane ręce
z rozluźnionymi dłońmi radośnie i energicznie, naprzemiennie, z ciała
rozciąganego w tył, od barków wyfruwają w górę. Pełna respiracja gwarantowana.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Teraz czas na ciekawe ćwiczenie wybitnie koordynacyjne, z
założenia powinno być po części relaksacyjne. <i>Otwarcie ciała </i>[24.]. Lecz,
poza wszystkim, po raz kolejny uwrażliwia ono na fakt; na Partnera,
nieoczekiwanego, można natknąć się wszędzie. Uczy reagować na taką sytuację. Opowiadała
mi niegdysiejsza stażystka; <i>badając
działanie ćwiczenia doświadczyłam, z niemałym przerażeniem, obecności
nieprzyjaznej istoty pomiędzy stopami. Odskoczyłam gwałtownie w górę!</i> Czy
nie oto chodzi? TAK. Zatem, stojąc jedynie na palcach stóp przy pomocy bardzo
powoli, zarazem możliwie szeroko rozwieranych, wyprostowanych ramion,
maksymalnie wypychaj klatkę piersiową - w przód. Równie powoli, wciąż na palcach,
opuszczaj tułów zwierając ramiona. Dłonie równie powoli kierują się w kierunku
Przestrzeni pomiędzy stopami. Gwałtowna reakcja powinna utrzymać ciało w
półprzysiadzie (oczywiście wciąż wspartym jedynie na palcach) z kolanami
rozwiedzionymi na boki. Ramiona, które także wywędrowały już na boki – ponownie
wypychając klatkę piersiową, powinny pozostać zgięte w łokciach pod kątem ok. 45
stopni, rozwartymi dłońmi celując ku górze. Trzeba wytrwać w tej pozycji przez
chwilę. Mięśnie ud, lędźwi, brzucha i kręgosłupa otrzymują niezłą dawkę
energetyzującego naprężenia, a całe ciało ponownie postara się odnaleźć właściwą
respirację. </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;">Niełatwe, lecz da się! skoro Z. Molik prezentował to
ćwiczenie tęgo po 70. będąc (a i hodowane… brzucho nie powstrzymywało go przed
utrzymaniem prawidłowej pozycji). J. Parente, zasię, nie tylko prezentował. Przyswajanie
ćwiczenia 24., tym razem inspirował tymi słowy; <i>otwieraj się niby kwiat, swobodnie i radośnie. A teraz łagodnie dotknij
Partnera pomiędzy stopami. Uwaga: zmiana ekspresji, lecz do góry kieruj się
dopiero we właściwym dla siebie momencie. </i>Bezbarwnie i beznamiętnie nie
bywało, i nie będzie w trakcie Głos i
Ciało.</span> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Rotacje barkami [1.] wymagają energicznych ruchów barku,
do wewnątrz i na zewnątrz. Raz jednym, kolejno drugim, raczej nie obydwoma naraz. Wykonywać je można
w miejscu (stojąc lub skacząc na jednej nodze) lecz głównie powinno się
przećwiczyć je w ruchu zmieniając tempa. Oprócz barku są tu bardzo ważne
łokcie, ich pozycja w lekkim zgięciu. Doniosły jest tu rytm, szczególny kontakt
i sposób poruszania się w Przestrzeni. Szlakiem poszukiwań niech będzie
trawers, Przestrzeń penetruj skośnie nie wokół jej osi. Co doradzał J. studentom? </span><i><span style="font-weight: normal;">Wykonuj je jakbyś był w tańcu. W kontakcie z Partnerem zachowuj … rodzaj
tajemnicy, czasem wyraź zalotność. Rób to organicznie lecz i pragmatycznie
(badając przyczyny i skutki). Wsłuchuj się w rodzaj melodii ciała. To może być
jak celebracja twojej mszy. </span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Przyciągania [</span><span style="font-weight: normal;">4.</span><span style="font-weight: normal;">]. Przygotowania do podróży w głąb
tego ćwiczenia rozpoczęto od kolistego balansu biodrami. Równoważenie
rozszerzono na całe ciało. </span><span style="font-weight: normal;">J.P. </span><span style="font-weight: normal;">prezentował
jaką rolę w ćwiczeniu odgrywa pozycja lędźwi czy łokcia. Przyciągać ‘coś’
należy z różnych kierunków, także z boków oraz z dołu i z góry. Działanie
należy wypróbować w miejscu i w ruchu – w różnych tempach. Przyciągać można
delikatnie, niemal paluszkami jedynie, można też czynić to oburącz, tak jakby
było się atletą próbującym poruszyć ciężar. Trzeba wówczas stanąć wyjątkowo
pewnie na całych stopach. Czy trudno dociec, które partie mięśni uruchamia to
ćwiczenie i jak może przebiegać respiracja od stóp? Jak w większości ćwiczeń
należy wsłuchiwać się w wewnętrzną muzykę, którą uruchamiają te ruchy. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Zabawa ze stopami [6.]
może być jak relaksująca zabawa budząca szeroki uśmiech, a może być skomplikowanym
tańcem. To niełatwe ćwiczenie wspomagające wszystkie mięśnie brzucha
(respiracja od lędźwi!). Część pośladków, większość czasu znajdująca się na
podłodze, wierci się i kręci gdy wyciągnięte dłonie chcą dosięgnąć uniesionych
stóp wirujących w dowolnych pozycjach. Biodra, brzuch, ramiona, uda i szyja
pracują nie na żarty. To ćwiczenie warto wypróbować w rozkołysanej pozycji
wspierając się częściowo na plecach.</span> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Dynamicznie łap coś za sobą [27.] W półprzysiadzie wspartym na
jednym z kolan, całą stopę pewnie trzeba podeprzeć przy podłodze. Drugą nogę, możliwie
wyprostowaną, należy odwieść w tył. Oba ramiona, w pozycji wyprostowanej
równolegle (wraz ze ściśle wyprostowanymi dłońmi) należy kierować jak najdalej
za siebie. Powoduje to skrętne rotacje kręgosłupa na odcinku od miednicy do
szyi. Wzrok kieruje się w stronę dłoni usiłując dojrzeć to, co chcesz uchwycić.
Obrót ze zmianą nogi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = Po zbiorowych i indywidualnych niedługich
próbach przyswojenia ośmiu z 31 ćwiczeń studenci zasłużyli na relaks. Posłużyło
im ćwiczenie Wąż [13.], który na
początek pozwolił sobie na kilkuminutową niemal drzemką. Nie był do końca
bezczynny, musiał znaleźć dla siebie odpowiednią dla tej pozycji - głęboką respirację.
(Wszyscy leżeli wyciągnięci płasko z twarzą przy podłodze i z rękoma wzdłuż
ciała). Studenci-węże dostali zalecenie by zacząć podnosić tułów rozciągając
jedynie tę górną część ciała. Brzuch i wyprostowane nogi musiały pozostać w
kontakcie z Ziemią. W tej pozycji dłonie opierają się ściśle na podłodze a
ramiona są lekko rozsunięte na bok. Uginają się lub prostują gdy tułów zaczyna podlegać niezbędnym rotacjom od lędźwi. Głowy nie
wolno odchylać do tyłu gdyż ramiona, szyja, krtań, broda i szczęki mają być
dyspozycyjne do śpiewu czy mówienia. To ćwiczenie znakomicie obniża barwę
głosu, jeśli zechcesz. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> Prezentując to ćwiczenie J.P. zaprezentował je także 'w
adaptacjach' innych znanych technik, choćby Jogi. Przy każdej z nich unaoczniał
co działoby się z oddechem i głosem (lepiej nie zapominać jak pomyślany jest
Wąż by Molik). Kilka innych ćwiczeń Alfabetu także prezentował w wersjach pozornie
będących tym samym. To samo zrobił na użytek publicznego Pokazu Pracy, który
odbył się w tym samym dniu. Lecz o tym po tym. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"> = </span><span style="font-weight: normal;">Ku pokrzepieniu serc zapewne nadeszła
‘urocza’ Promenada, czyli Spacer [</span><span style="font-weight: normal;">21.</span><span style="font-weight: normal;">]
niezauważalnie pozbawiony (na użytek tu i teraz) bardziej skomplikowanych
elementów. Zaczęto od powolnego quasi lansowania siebie, jak to na promenadzie
bywa. Ważne było odwracanie głowy ku Partnerom w celu wyciągnięcia wniosków z
ich poczynań w aktywnej obecności. Równie ważna była praca rąk koordynowana z ruchami
całego ciała. Zwolnione tempo miało służyć obserwacji; które mięśnie i jak
pracują. Tym razem każdy krok należy rozpoczynać się od pięty, bezwzględnie. A
całe ciało ma cechować sprężystość i luz, lecz </span><span style="font-weight: normal;">nie</span><span style="font-weight: normal;"> przypominający tego z pantomimy. Po chwili tempo zmieniono na
szybsze. Ten zabieg w ćwiczeniu 21. pozwala na odblokowywanie splotów nerwowych
(szyjnego, ramiennego, lędźwiowego i krzyżowego). Będąc na takim spacerze można
także ‘coś nieść’. Odmieni to sposób trzymania rąk, posługiwania się dolnym
odcinkiem kręgosłupa oraz pozycję szyi. Tym samym i sposób oddychania ulegnie
zmianie. Możliwe będzie przećwiczenie mówienia czy śpiewania w trakcie
szybkiego i sprężystego ruchu.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;">= Stąd już blisko było do Biegu w
miejscu [15.]. <i>Odpowiedz sobie dokąd i dlaczego biegniesz, buduj wyobrażenia. </i>(Tylko
nie sap zbyt głośno i możliwie cicho i lekko stawiaj stopy :). Zastosuj zmienne
tempa. Od ucieczki niemożliwej (jak ze złego snu) do wyczerpującego biegu
sprintera na finiszu? </span><br />
<span style="font-weight: normal;"> = Ćwiczenie [</span><span style="font-weight: normal;">14.</span><span style="font-weight: normal;">]
mogłoby być, jak dla mnie, dwoma ćwiczeniami. Nosi nazwę Spychania (Przepychania)
a zawiera także Zagarniania (Napierania). Przemieszcza i prowadzi energię. Wykonuje
się je jedną ręką naprzemiennie, kolejno oburącz. Zagarniania - to przesuwanie
do siebie czegoś szerokim, półkolistym ruchem ręki. Spychania zaś spowodować
mają zmianę położenia czegoś. </span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Póki co nie
powiem wiele więcej, dla grupy nadszedł czas na małą przerwę (typu: pomyśl po
dwakroć jak spożytkować tak krótką przerwę po forsownym 1,5 godzinnym
treningu). </span><br />
<span style="font-weight: normal;"><br /></span>
<span style="font-weight: normal;">Po krótkiej przerwie, 12:05. </span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Po omówieniu kilku aspektów odbytej już pracy </span><span style="font-weight: normal;">J.P. </span><span style="font-weight: normal;">zaprezentował jeden ze sposobów na
niezawodną respirację. Lojalnie uprzedził; osiągnięcie równie zbalansowanego
oddechu nie jest pracą łatwą i krótką, nie przyswoi się jej w trzy, pięć czy siedem dni. Niestety. W
tym ćwiczeniu (będącym jednym z tzw. pomocniczych w Alfabecie) balans ciała
wyprowadza się od stóp. Z Ziemi. Umiejętność głębokiej respiracja pojawia się
wraz z umiejętnością właściwego balansu kręgosłupem w jego odcinku lędźwiowym.
Wspomniana rejestracja Alfabetu nie uwzględnia tego ćwiczenia. Jednak jest
zarejestrowane. Będzie można odnaleźć je w rejestracji stażu </span><span style="font-weight: normal;">GiC </span><span style="font-weight: normal;">z marca ’13.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Pierwsza próba śpiewu w grupie. Już ta pierwsza okazała się
spektakularna. <i>Amazing, extraordinary; </i>Zoe
była pod wrażeniem. Pracować w tak uzdolnionym i chłonnym jak gąbka gremium to był
zaszczyt.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8gDMMitE04eVC9YA10-yA7FkH5L6wkuBqdThqs_qmxxJa_v1A17Qd3_v5mzOIFtA6uEgh6YstrNevSBUxxXKZkYNnOfQesvmT8gRFYSaVRaq61AnTUPaB97wUjOykOexWPn29ubU_Uy0A/s1600/MTT+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="125" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8gDMMitE04eVC9YA10-yA7FkH5L6wkuBqdThqs_qmxxJa_v1A17Qd3_v5mzOIFtA6uEgh6YstrNevSBUxxXKZkYNnOfQesvmT8gRFYSaVRaq61AnTUPaB97wUjOykOexWPn29ubU_Uy0A/s200/MTT+2.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Do omówienia śpiewu </span><span style="font-weight: normal;">J.P.
</span><span style="font-weight: normal;">posłużyło ćwiczenie 14., którego wykonanie pomaga wywrzeć nacisk na
Przestrzeń-partnera. (Popychać i Napierać wytwarzając strumień wywierający
rodzaj ciśnienia energetycznego). Należy wykonywać je lekko, ‘eleganckimi’,
płynnymi i kolistymi ruchami. Dłonie powinny być otwarte. A swoją drogą; wspomaga
koordynację pracy bioder, ramion i nóg. Przy okazji, było ono jednam z dwu
najbardziej ulubionych przez maestro Molika. Często je wykonywał (przy użyciu
jednej z rąk – naprzemiennie), gdy krążąc czujnie pomiędzy stażystami
stymulował ich energię. Ćwiczenie prezentował stąpając tanecznie, miękko niczym
kot, zaś powolnymi, płynnymi i szerokimi ruchami zbierał i zagarniał, w stronę śpiewających
lub improwizujących, energię Wszechświata.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">W jakiej pozycji należy utrzymywać wargi i szczękę? W relaksie!
Usta trzeba mieć szeroko otwarte a ciało rozluźnione. NIE ZA GŁOŚNO. Nigdy nie
należy ćwiczyć ze zbyt natężanym głosem jeśli chce się osiągnąć płynny śpiew,
„rzekę śpiewu”. Ważna jest pozycja języka w jamie ustnej. Tak Molik, jak i
Parente często korygował i sprawdzał (palcem lub dłonią) napięcie szczęki i
mięśni języka pod brodą. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Kolejno Prowadzący zademonstrował inny sposób respiracji.
Tym razem w pozycji na plecach. Najintensywniej pracuje tu miednica, od której
najkorzystniej pobierać oddech. Pokazał jak śpiewać w tej pozycji, jak pracuje
szyja, jaka powinna być pozycja ramion, jak tę miednicę unosić i opuszczać. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">W dalszym ciągu zajęć ustalał stażystów do wspólnego śpiewu.
Wyznaczył cztery pary, w tym dwie panie, i dwóch panów, którzy śpiewać mieli w
ruchu. Wszyscy przerywali zadanie gdy ich organizm mówił stop. <i>Nie kończyć bez komendy, nie przerywać
śpiewu w trakcie, akcje muszą być zakończone; </i>choć łagodnie, napominał
zdecydowanie. By oczyścić atmosferę zaproponował śpiew w kręgu połączony z
badaniem i szukaniem muzyki w Przestrzeni. Każdy miał śpiewać swoją pieśń nie
zapominając o Partnerach. Fragment tej właśnie improwizacji zamieściłam na
wstępie.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"> Nazajutrz, w trakcie porannego śpiewu w grupie, stażyści zbyt
‘twórczo’ potraktowali tamto doświadczenie. Natarł im uszu. <i>Improwizacja była niewłaściwa. Praca w tej
Sali wyklucza hałas, tupanie, jedzenie i mlaskanie. To Jest Miejsce Ciszy. Nie
zwracacie uwagi na prawidłowy oddech, słychać sapanie i dyszenie. Więcej pracy
i skupienia. Bezwzględnie należy pamiętać o Alfabecie, utrzymywać poprawne
ruchy ciała. Tu jest miejsce dla muzyki i rytmu. Taki rodzaj pracy to jedynie
utrata energii. (jako skojarzenie przywołał pracę w ogrodzie).</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;">Konia z rzędem
temu kto wskaże w którym miejscu 'to'- tamtym-samym-tak-samo nie jest.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"> Wykonując ćwiczenie z Alfabetu Ciała trzeba pamiętać o jego
wzorcowej formie zaprezentowanej przez Prowadzącego. (W przypadku Z. Molika,
gdy osiągnął już wiek wczesnej starości, prezentacji dokonywać mógł także asystent,
lub któryś z przeszkolonych wcześniej partycypantów). Obserwując pierwszy pokaz
słuchajcie także bieżących objaśnień. Zarówno tych pierwszych jak i kolejnych,
które zazwyczaj, w trakcie całego cyklu pracy padają wielokrotnie. Zwracam na
to uwagę, ponieważ na ogół obserwuję; część adeptów zdaje się nie mieć zwyczaju
uważnego reagowania na obecność Przewodnika. Tym częściej tak bywa im… krótsza
jest praktyka będąca właśnie ich udziałem (eh, te 3-, 4-dniowe propozycje nie
do odrzucenia). Jeśli Prowadzący wskazuje, po wielokroć, w jakiej pozycji
należy utrzymywać np. ramię czy łokieć brać się powinno tę radę pod poważną
rozwagę. Dlaczego? Niepoprawnie wykonywane ćwiczenie nie tylko zakłóci cykl
pracy z głosem, może spowodować poważny uraz. Ćwiczenie, czy cała ich zaadaptowana
sekwencja, przysposabiana do stosowania w celowych improwizacjach, ma przecież
określone zadanie. Ma usprawniać ścięgna i mięśnie, ich zaczepy itd. Zatem całą
tę naszą wewnętrzną strukturę, która w efekcie pozwala na; - swobodne rozszerzanie klatki piersiowej na
każdym jej odcinku, - wzmacnianie
stabilnej i elastycznej pozycji kręgosłupa (co spowoduje niezbędną i swobodną
rotację jego niezwykle ważnym w tej metodzie odcinkiem lędźwiowym), - właściwe ruchy ramion czy barków, - prawidłową dla ćwiczenia pozycję dłoni, nóg
i stóp, - uwolnienie mięśnie szyi,
szczęki i ust (które muszą być szeroko otwarte, rozluźnione i elastyczne, jeśli
mają spełniać swoją rolę). Molik tę wiedzę usprawniał latami, a najnowsze
badania potwierdzają efekty i skutki zarówno jego intuicyjnych badań jak i zastosowanych,
na ich podstawie, poprzez półwiecze, praktyk. Choćby dlatego wszystkie te
ćwiczenia to nie gimnastyka, tym bardziej nie akrobatyka, wszystkie one są…
możliwie proste; adaptowanie ich do własnych możliwości nie wymaga
wcześniejszego przysposobienia organizmu. Poprawnie, po krótkim treningu,
wykonać je może doprawdy każdy kto ma dwie ręce, dwie nogi… i ciut
skromności. </span><span style="font-weight: normal;">Tak, tak. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Co jakiś czas na
zajęcia przychodzi ktoś, kto wie lepiej. Ktoś chcący zabłysnąć fizyczną
sprawnością. Powściągany - nie rezygnuje łatwo, szczególnie w trakcie
pierwszego i drugiego dnia pracy. Wydarzyło się to ostatnio. Bardzo (aż nadto?)
zdolny i kreatywny stażysta boleśnie nadwyrężył mięśnie uda. Nie pokazał się
więcej, faktu nie zgłosił. Powody poznałam przypadkiem nie komentując ich, pomimo
że mądrzej by mu było przecie ‘jedynie’ poprzez obserwację i słuchanie
pozostałych próbować dowiedzieć się czegoś nowego (choćby i o sobie). Bunt jako
chęć zaznaczenia niczym nie skrępowanej wolności ? Żałuję, boć przecie także
studio Głos i Ciało znalazłoby twórczy kącik na zachowania rodem z ‘Pijanego
statku’ Rimbauda.</span> </div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">POKAZ PRACY - atelier Głos i Ciało odbył się po zaledwie 2,5
godzinnej wspólnej pracy. Co może być możliwe do zaprezentowania z grupą, która
tajników metody ledwie tknęła, czubkiem palca. Nie wiem, ktoś chciał Parente
psikusa zrobić zmieniając termin prezentacji? Nic to, wstydu nie było. Po
wstępnych chichotach nadeszło zainteresowanie, akceptacja i wzruszenie. Toteż
na koniec zaliczyliśmy… satysfakcjonujący stażystów wybuch entuzjazmu. Zresztą
tam, wielki wstyd to już był, wcześniej. Dać prawdziwą plamę była łaskawa wrocławska
PWST. Ale o co chodzi, chciałoby się pytać i pytać w trakcie i po pokazie. </span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Natomiast ze sztuką niebotycznie wysokich
lotów, z kunsztem we wszelkich scenicznych umiejętnościach (śpiew chóralny,
śpiew solowy, taniec, gra na instrumentach, sztuka cyrkowa, gra aktorska,
pastisz, imitatorstwo, itd. Itp…. co tam kto wymarzyć sobie może) zapoznali nas
studenci moskiewskiego Instytutu Teatralnego im. Borysa Szczukina. Господи,
помилуй – studenci drugiego roku! „Usprawiedliwiam ich” pracują metodami…
tradycyjnymi (co podkreślał ich wielce serioznyj pedagog). Mogę mieć im za złe?
Żarty na bok. Umarłam z zachwytu, pełnym głosem uśmiałam się do ochrypnięcia,
dusza spłakała mi się jak bóbr. Brawo. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">Czy my, znawcy alternatywnych sposobów pracy, daliśmy się
zapędzić w kozi róg? Spokojnie, każdy sposób pracy może być sztuką wysokich
lotów. Lecz nie każdemu skrzydła i zapał do solidnej i odpowiedzialnej pracy dane.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwsXUcUZVSOOTYzd6LEKD98G9YJ3SRARPAAaWTbn9wP8m0_T0fV9HC5mQnnKT8vQ1xZ8MFkg-DnFu9MDgVz7A' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: xx-small;">Dzień trzeci i ostatni. Każdy śpiewa swoją pieśń zachowując wspólną harmonię. Jorge Parente, co jakiś czas, wyznaczał kolejnego lidera przewodzącego śpiewowi w grupie</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;"> Wracając na własne, skromne podwóreczko. Mogę zgłosić
petycję?</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-weight: normal;">LOGO. Jednoznacznego i rozpoznawalnego znaku firmowego dla – Voice&Body by MOLIK_PARENTE - pilnie nam trzeba. W mętnej zupie, dzień w dzień obficie doprawianej
pęczkami nowych autorskich metod samozwańczych guru, od wszelkich dysfunkcji głosu,
ta spektakularna metoda medialnie ginie niczym
w grząskim bagnie. Mogę liczyć na inspirację? </span></div>
</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<o:p></o:p></div>
</div>
</h4>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-30308911176756607112016-06-30T11:20:00.000+02:002016-11-11T12:33:59.689+01:00Spontané Théâtre Bernadette Tailledet <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.uponup.com/system/place_pictures/images/000/000/518/box/spontane-theatre-bernadette-tailledet.jpg?1452693465" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://www.uponup.com/system/place_pictures/images/000/000/518/box/spontane-theatre-bernadette-tailledet.jpg?1452693465" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: white; color: #555555; font-family: "pt sans caption" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 22.4px;">atelier théâtre adultes, </span><a class="pathway" href="http://les-frigos.com/visite/esc-b.html" style="background-color: white; color: #478406; font-family: "PT Sans Caption", Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1; text-align: start; text-decoration: none;">escalier B</a>, <a class="pathway" href="http://les-frigos.com/visite/esc-b/4eme-etage.html" style="background-color: white; color: #e79704; font-family: "PT Sans Caption", Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1; outline: none; text-align: start; text-decoration: none; transition: all 0.2s linear;">4ème étage</a></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Ateliers d'Artistes,</span> <span style="font-size: x-small;">Les Frigos de Paris, 19 rue des Frigos</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify;">Teatr 'spontaniczny' to poszukująca instynktownych sposobów wyrażania cielesności, z pozoru niewielka placówka, edukująca poprzez laboratoria i spektakle. Kultowa - w całym tym mieście artystów, tyglu wielkiej ilości i wszelkiego rodzaju eksploratorów, jakim stały się paryskie Lodówki w okresie ich 34 letniego istnienia. Spontane nadal istnieje, wciąż zmierza do odnajdywania indywidualnych ekspresji i spersonalizowanego języka ciała (</span><i style="text-align: justify;">l'expression corporelle). </i><br />
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
Atelier Molika, metoda ewoluująca od lat 60<b>.;</b> poprzez szkolenia jedynie dla aktorów Laboratorium, poprzez działania dostępne w okresie po-teatralnym - Acting Therapy, do wciąż żywego, poprzez Sukcesora - Głos i Ciało, zawsze było dla Bernadette adekwatne. Z zasady programowej, choćby, zawsze oczekiwane.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Współpracę rozpoczęli w latach 70<b>. </b>W archiwum IG zachowała się korespondencja; koperta i list, z 1978.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr61n1hcODxoRH8asqiKZ7CdpBt2S7Presr6VvsHdjeX8K5CLd6KnCPUZo-b2pN8uB-6DgbTL7B4bsicgVzh8xup3jE-Fko1hDK5JWxxfvgY1Z7ZFk823YyqvwKFmpI2BF63tOjcxzbXJd/s1600/Zygmunt+Molik+sta%25C5%25BC+2.061978+-+25.06.1978%252C+strona+4..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr61n1hcODxoRH8asqiKZ7CdpBt2S7Presr6VvsHdjeX8K5CLd6KnCPUZo-b2pN8uB-6DgbTL7B4bsicgVzh8xup3jE-Fko1hDK5JWxxfvgY1Z7ZFk823YyqvwKFmpI2BF63tOjcxzbXJd/s320/Zygmunt+Molik+sta%25C5%25BC+2.061978+-+25.06.1978%252C+strona+4..jpg" width="232" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8sBlXGcUa8OtwAcQDwp_hNJcrUWLm9-r8-emj5VjJEWl_ZTh0zv-pC0mfl51ZrX8_1Zgc2I3ebkDxWF6EipZnHHnwWl5Yv3dLCOpyNjWki6T6dJ9whe5wDzkIkrsb-slTEwr2DfgR99n2/s1600/Zygmunt+Molik+sta%25C5%25BC+2.06.1978+-+25.06.1978%252C+strona+5..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8sBlXGcUa8OtwAcQDwp_hNJcrUWLm9-r8-emj5VjJEWl_ZTh0zv-pC0mfl51ZrX8_1Zgc2I3ebkDxWF6EipZnHHnwWl5Yv3dLCOpyNjWki6T6dJ9whe5wDzkIkrsb-slTEwr2DfgR99n2/s320/Zygmunt+Molik+sta%25C5%25BC+2.06.1978+-+25.06.1978%252C+strona+5..jpg" width="232" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<i> </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Po latach, w listopadzie 2011, spotkałyśmy się w Paryżu na tyłach placu Beaubourg przy zbiegu ulic Saint-Martin i Cloitre Saint-Merri. Znajduje się tam wejście do Kościoła i Klasztoru Saint-Merri. Nieoczekiwaną okazją do ponownego spotkania były prezentacje Teatru ZAR (Anhelli. Wołanie). Wcześniej, w latach 90., umawialiśmy się najczęściej w pobliżu jej mieszkanka (przy rue de Crussol) na rue Amelot, obok pięknego budynku Cirque d'Hiver. Później miło nam było pobyć wagabundami wydeptującymi, bez celu, ścieżki wzdłuż i wszerz Marais. Jednoznaczny cel eskapad Bernadette i Zygmunt odnaleźli gdzie indziej, przy rue Tolbiac, bowiem to tam mieści się ...chińska restauracja Le Mandarin de Choisy. Nie dziwota, że pielgrzymowali tam latami. Serwowano w niej, jak wieść niesie, wypieczoną najakuratniej w Paryżu kaczkę po pekińsku. Nie byłam dopuszczana do tych sybaryckich rendez-vous, próbować tej kaczki dane mi było jedynie w towarzystwie męża. Nie zaprzeczam, udana z niej była kaczucha.</span><br />
<span style="text-align: left;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
W zasłużenie przez artystów cenionym Paryżu szeroko pojęte działania na niwie kultury finansuje, współfinansuje <b>Afdas </b><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: xx-small;">(</span><span style="background-color: white; color: #545454; font-family: "arial" , sans-serif; line-height: 21.182px;"><span style="font-size: xx-small;">Assurance Formation des Activités du Spectacle</span></span><span style="background-color: white; color: #545454; font-family: "arial" , sans-serif; line-height: 21.182px;">).</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Z tą formacją współpracowali kolejno paryscy popularyzatorzy dokonań członka założyciela opolsko-wrocławskiego Teatru w dziedzinie uwalniania głosu.</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
- Thierry <span style="text-align: justify;">- strażnik "le Theatre et l'Oiseau" (<span style="font-size: x-small;">zdjęcie wraz z innymi stażystami </span><b><span style="font-size: x-small;"> (</span><span style="font-size: xx-small;">2015 - maj -1</span><span style="font-size: x-small;">)</span></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
- Ghislaine - animatorka<span style="font-size: x-small;"> <span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Organisation L'ENFANCE de L'ART</span></span><b style="font-family: verdana, sans-serif;"><span style="font-size: x-small;"> </span></b><b style="font-family: verdana, sans-serif; font-size: small;">- </b> <span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: x-small;">(</span><span style="font-size: xx-small;"><b>2014 - październik - 27 oraz 2015 - kwiecień - 17)</b> </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
- Jeanne - pisałam o niej dwukrotnie <span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: x-small;">(</span><b><span style="font-size: xx-small;">2013 - sierpień - 10 oraz 2015 - październik - 5</span><span style="font-size: x-small;">)</span></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
Wielkie zasługi w propagowaniu tej unikatowej metody treningowej<b> </b>miała także ta kolejna nietuzinkowa kobieta. Niewielka ciałem lecz wielka duchem, obdarzona niespożytą energią i... nieoczekiwanie tubalnym głosem, Bernadette - całym sercem związana z Ateliers Frigos.</div>
<div style="text-align: justify;">
W październiku 2014 Radio Libertaire 89.4 nagrało z nią półtoragodzinny wywiad na temat ich ekscytującej historii <span style="font-size: x-small;">(dostępny na You Tube). </span>Tamtej dawnej okolicy 'les frigo de bercy' od dawna już nie ma, dzielnica zmieniła charakter diametralnie. Lodówki ocalały. Jak wyglądają? Krótki filmik pozwoli zaspokoić ciekawość, która nie będzie pierwszym stopniem do piekła. Gwarantuję. <span style="font-size: xx-small; text-align: left;"> </span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=B2VyGW9MUdE" style="font-size: x-small; text-align: left;">https://www.youtube.com/watch?v=B2VyGW9MUdE</a><span style="font-size: xx-small; text-align: left;"> </span></div>
</div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-90503608380763611962016-06-23T18:16:00.002+02:002016-10-20T03:28:04.597+02:00Ton und Kirschen-Wundertheater <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Glindower-See-05.JPG/300px-Glindower-See-05.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Glindower-See-05.JPG/300px-Glindower-See-05.JPG" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: 11pt; line-height: 107%; text-align: justify;">Tę
międzynarodową wędrowną kompanię założyła dwójka aktorów zafascynowanych alternatywnymi metodami pracy w teatrze. </span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%; text-align: justify;">David Johnston i Margarete
Biereye, współzałożyciele Footsbarn Travelling </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%; text-align: justify;">Theatre. </span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%; text-align: justify;"><br /></span></span>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%; text-align: justify;">W 1992 osiedlili się w aglomeracji Berlina w Glindow.</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://tonundkirschen.de/page/wp-content/gallery/luna/laluna-luna-kollenrott01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://tonundkirschen.de/page/wp-content/gallery/luna/laluna-luna-kollenrott01.jpg" height="132" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;">Historyczne miasteczko Glindow; malownicza część
po-NRD-owskiego, brandenburskiego okręgu turystycznego-Haveland. Te tereny, przy polodowcowym i doprawdy olbrzymim jeziorze (bo w części wydać się może wręcz morzem) są skrupulatnie nadzorowanym
ekologicznym rejonem - Glindowsee. To one stały się ich strefą, krainą twórczej pracy i
relaksu. Bowiem wiele podróżują, nieomal po całym świecie. Także w Polsce byli
wielokrotnie, choćby w Poznaniu, w 2010, z okazji 100-lecia Zamku. Sposób w jaki prezentują swoje
liczne spektakle budzi aplauz, nawet tej najbardziej wybrednej publiczności. Fachowcy próbując dookreślić ich stylistkę, na wiele sposobów, dopatrują się; najlepszych
tradycji commedia del’arte, kolejno, teatru zwanego antropologicznym. Także rodzaju
klaunady, praktykowanej choćby przez Jacques’a Lecoq’a. A także poetyckości... kontrkulturowego
The Bread and Puppet Theatre. A Oni są sobą, wyłącznie.</span><br />
<div class="MsoNormal">
<br />
Tytułem wstępu rozpisałam się na temat okolic Glindow, wspominając, z ciepłą łezką w oku. Z nie mniejszą atencją chciałabym napisać o
Teatrze oraz pracujących w nim artystach (gdybym potrafiła). Bo takimi byli, wciąż są - wspaniałymi, niezwykle serdeczni ludźmi. Po prostu.<br />
Widać
z łatwością można być nagradzanym, znanym w świecie kreatywnym twórcą, jednocześnie pozostając człowiekiem, z którym chce się spędzać czas.<br />
... nie dalej jak we wtorek
Margarete B. napisała:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><b><i>I remember
you, when you accompanied Zygmunt to Glindow in March 2003. One evening we
celebrated a birthday. We all sat around a big table in our circus wagon,
drank red wine and sang, Zygmunt in full voice.</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ja pamiętam także inny wspaniały moment. Gdy, w Berlinie, będąc gośćmi na ich wspaniałym spektaklu - Doctor Faustus, wg. Ch. Marlowe'a - doświadczyliśmy tej niezwykłej serdeczności. I choć to znana prawda - Ton und Kirschen - wręcz rozpieszcza swoich
spektaklowych gości; choćby wożąc dla nich nawet ławy i stoły. Można, także liczyć na niewielki poczęstunek. My, Molik i ja - dostaliśmy cieplutkie kocyki, ponieważ, pomimo ciepłego sierpnia nadchodzący
zmierzch podpełzywał niezauważenie chłodem okolicznej zieleni.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><b><i>Tu ciekawostka, bo także Teatr Laboratorium brał na warsztat tę pozycję;</i></b></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><b><i>- Tragiczne dzieje doktora Fausta (The Tragical History of Dr Faustus). Słowa
Christophera Marlowe’a. Molik - Stary człowiek, Bartek. Reżyseria i scenariusz: Jerzy Grotowski, Architektura: Jerzy Gurawski,
Kostiumy: Waldemar Krygier, Reżyser-asystent: Eugenio Barba. Polska premiera: 23 IV </i></b></span><b><span style="font-size: x-small;"><i>1963</i></span><o:p></o:p></b></div>
<br />
W ostatnich
dniach otrzymałam wzruszające wspomnienie tej kilkukrotnej współpracy. Zamieszczam
oryginał oraz przekład. A tłumaczyłam najstaranniej jak potrafię. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"></span><br />
Zygmunt Molik był nam znany jako
ten od Grotowskiego, z zespołu, który miał tak ogromny wpływ na nas w latach
siedemdziesiątych. Artyści-performerzy z Ton und Kirschen Theater, z Zygmuntem,
po raz pierwszy spotkali się na festiwalu teatralnym, <i>LES CHEMINS DE LA CREATION,</i> w pobliżu Lozanny w Szwajcarii. Był on
zorganizowany przez Jacques’a Gardel’a w czerwcu 1998 roku. [ATT2-La Filature,
La Sarraz]. Również Odin Teatret na tamtym festiwalu działał i występował. To
było bardzo ważne spotkanie artystyczne, dla nas wszystkich.<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Kilkoro z naszych aktorów wzięło udział w warsztatach
udzielonych przez Zygmunta w Berlinie. Były one zorganizowany przez INTERKUNST,
w 2001. Byliśmy tak zadowoleni z warsztatu, że zaprosiliśmy go do Glindow aby
pracował z naszą grupą, w marcu 2002. Jego pierwsze pytanie brzmiało: <i>Pomieszczenie jest ogrzewane?.</i> </span></span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">W
kolejnym roku, także w marcu, byliśmy uszczęśliwieni, ponieważ zgodził się
podarować nam kolejny warsztat. Zygmunt miał ogromny wpływ na nasze prace
teatralne. Zachęcał, wspierał i wzmacniał, każdego aktora, w poszukiwaniach
nieuchwytnego głosu ciała, spójni wpośród ciała z głosem. Wspomógł nas by ją
odnaleźć. Było to ogromną pomocą w przypadku Grupy. Odnaleźliśmy miejsca, odkryliśmy
je z Zygmuntem, te, nigdy wcześniej nie wysłyszane.</span> <span style="font-family: inherit;">Było to dla nas</span><span style="font-size: 11pt;"> </span></span>nowym</span> podejściem, lecz jednym z
tych, które oparto na wieloletnim doświadczeniu. Tak bardzo te spotkania z
Zygmuntem Molikiem, dla nas wszystkich jako artystów, były ważne.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Już go nie ma, lecz wciąż żyje w naszej
pamięci jako istotny dydaktyk. Na co dzień, gdy przygotowujemy się do występu,
jesteśmy z nim połączeni. Wciąż możemy usłyszeć jego głos gdy wypracowujemy
swój kierunek, na wskroś z Alfabetu.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Zygmunt Molik was known to us as one of Grotowski group which had such a
tremendous influence on us in the seventies.The performers of Ton und Kirschen
Theater met Zygmunt for the first time at a theatre festival, “LES CHEMINS DE
LA CREATION” near Lausanne in
Switzerland, which was organized by Jacques Gardel in June 1998. Odin also performed
at this festival and it was a very important artistic meeting for all of us. Some
of our actors took part in a workshop given by Zygmunt in Berlin that had been
organised by INTERKUNST in 2001. </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">We so
enjoyed the workshop that we invited him to Glindow to work with our group in March 2002. His first question was, „Is the room heated?“
In the following year, in March 2003, we were happy that he agreed to give us
another workshop. Zygmunt had a huge influence on our Theatre works. He
encouraged and strengthened each actor in their search for the elusive body
voice. This link between the body and the voice that he helped us to find was a
huge help for the group. We discovered things with Zygmunt that we had never
heard of. It was a new approach for us, but one that was founded on many years of
experience. This meeting with Zygmunt Molik was important for us all as
artists. </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">He has gone now, but he lives in our memory as an important teacher.
Every day when we prepare for a performance we are joined to him. We can still
hear his voice, as we work our way through the alphabet. </span></b><br />
<br />
I na koniec; po raz kolejny i niebawem. Teatr będzie gościł w
Polsce.<br />
<div class="MsoNormal">
Zapraszają, z właściwą im serdecznością.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"> Ton and
Kirschen will perform this autumn in Poland. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"> THE HEART OF
THE DOG, by Michail Bulgakov.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="color: red; mso-ansi-language: EN-US;"> X
</span><span lang="EN-US">in POZNAŃ on the 21.
October 2016 in the KUTURZENTRUM ZAMEK<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="color: #c00000; mso-ansi-language: EN-US;"> X </span><span lang="EN-US">in KALISZ on
the 22. October 2016<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">Lots of
love, </span>Margarete<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/G0NhLSRpm9s/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/G0NhLSRpm9s?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-26061636944960136772016-05-18T16:03:00.000+02:002016-05-18T16:03:02.912+02:00330. GŁOS I CIAŁO. Giuliano CAMPO, Zygmunt MOLIK<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCTcpRIlR-Ok_T_Pa_UUeyzayx5hgCAbvt0rfn6TijWq5mW1w-rIQHh_oQUqcO85WRjoNc7J790bf99wd07StzCDe83vfSUnUm-frlMHkFlRXJSvcNt5shoCBoPB-akqmhDHygWfeaghPX/s1600/Ok%25C5%2582adka+G%25C5%2582os+i+Cia%25C5%2582o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCTcpRIlR-Ok_T_Pa_UUeyzayx5hgCAbvt0rfn6TijWq5mW1w-rIQHh_oQUqcO85WRjoNc7J790bf99wd07StzCDe83vfSUnUm-frlMHkFlRXJSvcNt5shoCBoPB-akqmhDHygWfeaghPX/s200/Ok%25C5%2582adka+G%25C5%2582os+i+Cia%25C5%2582o.jpg" width="139" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="color: #cc0000;">Głos i Ciało. IG, PWST, </b><span style="color: #cc0000;">Wrocław-Kraków, kwiecień 2016 </span><br />
<b style="color: #cc0000;"><br /></b>
<b style="color: #cc0000;">Trabalho de Voz e Corpo de Zygmunt Molik. </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;"><b>E Realizacoes </b>Editora, Sao Paulo, kwiecień 2012 </span><br />
<b style="color: #cc0000;"><br /></b>
<b style="color: #cc0000;">Zygmunt Molik's Voice and Body Work. </b><b style="color: #cc0000;">Routledge </b><br />
<span style="color: #cc0000;">Taylor & Francis Group, London and New York, 2010 </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;">Zdjęcie na okładce to praca Andrzeja Paluchiewicza. Prawo do użytkowania ofiarował z radością. Zostało zrobione na zakupionej w listopadzie '71 rozległej posesji, w Brzezince (nr 45), w trakcie prac Teatru Laboratorium przy projektach związanych z <i>teatrem uczestnictwa, </i>nazwanych parateatrem ('70 -'76). Powstało, prawdopodobnie, w listopadzie '72 gdy dawniejsi członkowie Laboratorium połączyli się z pozostałymi uczestnikami działań; czwórką z "naboru" i trójką "znalezionych".</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Jest się z czego cieszyć. </b>Każdy z tych języków znany jest dziesiątkom milionów czytelników. Jeśli po Książkę zechcą sięgnąć.<br />
<div style="text-align: justify;">
Ten krzepiący fakt pozwala powracać mi do naturalnej współpracy z zasiedlającymi nas, od stóp do głów (na złe i dobre); wirusami, bakteriami i grzybami. Nie prowadziłam naboru, nie szukałam... a jednak. Dzięki ich zmasowanemu atakowi przebyłam niejedno spotkanie z Nieznanym w sobie. Życia nie zbudowałam tak łatwo jak dziać się to mogło w trakcie, choćby, 5-dniowych zajęć z Molikiem (czy dziś z Parente). Jako że, rzecz jasna, do konsensusu głosu z ciałem i jaźnią - by były jak spod igły, dochodzić przychodzi na swój odrębny sposób. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Tłumaczenie tekstu Campo najłatwiej, jak się zdaje, przychodzi A. Wojtasikowi. Ja sama angażowałam się w potyczki z niemal każdym zdaniem. Decyzje ostateczne, wedle swoich kompetencji, wiedzy i wyczucia, podjęła M. Blige (<span style="font-size: x-small;">redakcja przekładu i tomu, wybór ilustracji).</span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">Gdyby jedynie ode mnie zależały decyzje tekst wyglądałby pewnie inaczej. Czy lepiej, rzetelniej, prawdziwiej (?) </span><span style="font-size: x-small;">Choćby pierwsze już zdania. (Dzień pierwszy; </span><i style="font-size: small;">Acting Therapy - </i><span style="font-size: x-small;">Głos i Życie - Początki). </span><br />
<i style="font-size: small;"><br /></i>
<i><span style="font-size: x-small;">s.18/ Jest to osobliwy początek dla książki, i lubię go. Zgadzam
się, jest to kluczowy moment. Lecz wszystko jest tam widoczne, no to co mogę
objaśnić? […] Rzeczywiście, zrobiłem wszystko co było
niezbędne, i to byłoby wszystko. I nie umiem teraz powiedzieć co robiłem, co
zrobiłem wówczas. Bo robiłem wiele osobliwych, dziwacznych może rzeczy,
ponieważ (że określę) ‘próbowałem kształtować aspekt sprawy’ a to z jednej, a
to kolejnej strony, dalej i wciąż... dopóki - nie miałem tego.</span></i><br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><i>s.19/ Nie wiem,
jednak dostałem to. Teraz, kiedy myślę o
tym jak postępowałem, mogę stwierdzić; praca, niczym praca szamana. Pracowałem niczym szaman, starając się
uczynić niemożliwe możliwym. Wyglądało na to, że nic nie będzie można zrobić,
ponieważ był pełen wewnętrznego oporu, nie był szczery, nie pozwalał się
prowadzić, i tak w kółko (itd. itp.). Tak więc próbowałem ‘wszystkiego’, co
zabrało tak przydługi czas. Zazwyczaj nie pracuję tak długo z jednym
"pacjentem” (tu mogę użyć tego określenia), ale tym razem byłem bardzo
nieustępliwy, zaciekły. I na koniec mieliśmy to, owszem.</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
Książka polskich wydawców różni się znacznie od tych wcześniej dostępnych. Dokonano zupełnie nowego doboru zdjęć. Nie ma w niej rozdziału <b>6. Imagines of the "Body Alphabet" (</b>s. 66-92), nie ma rozdziału Appendix: Grotowski, Theatre and Beyond (s.157-190). Nie ma także płyty DVD w załączeniu. W trakcie pobytu we Wrocławiu w marcu 2013 w Sali Teatru Laboratorium powstał nowy zapis filmowy trzydziestu podstawowych ćwiczeń alfabetu ciała. W pracy nad montażem, udzielając merytorycznych wskazówek, uczestniczył J. Parente. W erze internetu z materiałem można będzie zapoznać się na <i>grotowski.net, </i>w sekcji Mediateka. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Polski przekład ukazywał się w trzech etapach. Pierwszy, pojedynczy egzemplarz ukazał się 6.06.2015 - w piątą rocznicę śmierci Z. Molika. Kolejne trzydzieści z okazji "festiwalu" VoicEncounters (14-24.04.16). Obecnie jest już w sprzedaży. Szczegóły - lewy margines.</div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-22302710421133385232016-03-31T16:02:00.000+02:002016-06-30T22:54:08.121+02:00ESK 2016. KWIECIEŃ. BOMBA !<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.wroclaw2016.pl/thumb,get.jpg?q=80&iar=0&zc=0&w=260&h=260&src=/upload/galleries/innovations/informator-kult-1459264242.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.wroclaw2016.pl/thumb,get.jpg?q=80&iar=0&zc=0&w=260&h=260&src=/upload/galleries/innovations/informator-kult-1459264242.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Kwiecień kipi wydarzeniami, nie tylko we Wrocławiu - będącym ESK 2016. W niedalekim Opolu - które 57 lat temu przytuliło do ubogiej, acz serdecznej piersi, awangardowe swoiste laboratorium ponowoczesności, już za 5 dni rozpoczynają się - 41. Opolskie Konfrontacje Teatralne: Klasyka Polska 2016. Organizuje je Teatr im. J. Kochanowskiego, ten, od którego dla Molika rozpoczęło się wszystko to, co bywa w życiu najbardziej twórcze. To stamtąd wyłuskał go Grotowski, dla którego cały otaczający świat, także ten nieożywiony, był istotą żywą; nigdy nie był ani dla niego, ani jego aktorów mechanizmem, a był współdziałającym organizmem. Dobrze byłoby brać ten fakt pod uwagę, może bardziej serio dziś niż niegdyś. </div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
W Opolu pamięta się o wielkim/malutkim Teatrze 13 Rzędów. Jednym ze zdarzeń towarzyszących Konfrontacjom będzie panel dyskusyjny J. Grotowski w Opolu - remiks. Weźmie z nim udział aktorka Laboratorium - Maja Komorowska (9.04 14:00).</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Wrocław, miasto którego mieszkańcy to niegdysiejsi uchodźcy i przesiedleńcy, pamięta, na kim opierała się jego powojenna historia. Tworzyli ją wcześniejsi mieszkańcy wschodnich rubieży, także lwowiacy, skąd część i mojej rodziny przywędrowała. </div>
<div style="text-align: justify;">
Lwów będzie dzielił Kwiecień z ESK '16. <b>Ukrajins'kyj Zriz, </b>Ukraiński Przekrój, inauguruje panowanie już <b>1 kwietnia. </b>Do Wrocławia przyjedzie blisko 300 ukraińskich artystów - muzyków, pisarzy, malarzy, performerów i reżyserów. Na cały miesiąc Przejście Garncarskie przy Rynku zmieni się w Uliczkę Lwowską, z której w kierunku Hali Stulecia będą kursowały meleksy turystyczne by goście mogli obejrzeć 12-krotną prezentację filmu Makieta - niezwykłą historię powstawania Panoramy Plastycznej Dawnego Lwowa i jej powojennych losów (reż. T. Orlicz, 63 min.).<span style="font-size: x-small;"> </span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/tytH9wQz19U/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/tytH9wQz19U?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">http://www.wroclaw.pl/esk-2016-lwow-we-wroclawiu</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.bodyconstitution.art.pl/sites/default/files/pictures/blocks/body-constitution-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.bodyconstitution.art.pl/sites/default/files/pictures/blocks/body-constitution-1.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
Co jeszcze interesuje mnie w kulturalnym Kwietniu? <br />
<div style="text-align: justify;">
Body CONSTITUTION 2-10.04.2016. Zatem <i><span style="font-size: x-small;">Projekt, który skupia się na treningu fizycznym aktora, jego problemach, dydaktyce oraz autodydaktyce, na otwarciu się na nowe metody pracy teatralnej oraz innowacyjnej metodyce pracy aktora nakierowanej na jego samorozwój ze szczególnym uwzględnieniem autodiagnozy oraz umiejętności komunikacji procesu aktorskiego. Jest to całoroczna działalność studiów i zespołów artystycznych, których celem jest analiza w praktyce wybranych tradycji ruchowych i przeniesienie ich pryncypiów na potrzeby treningu aktora/ performera.</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
A całkiem niedawno jeszcze - wydawało się to mało prawdopodobne. <b>8.05.2011 </b>pytałam, w poście, niemal retorycznie; <span style="font-size: x-small;">Czy możliwe są zmiany w programach nauczania szkół teatralnych. </span>Otóż nie tylko są możliwe, one trwają, są praktyką od trzech lat, i przynoszą wspaniałe efekty. Bo <i style="font-size: small; font-weight: bold;">Body Constitution </i>to nie tylko praktyczne warsztaty, to także pokazy pracy i spektakle - na żywo oraz w zapisach filmowych. To wykłady i seminaria w ramach <i style="font-size: small; font-weight: bold;">Body pedia. </i>To także - niezwykłe pokazy pracy tegorocznych mistrzów. Wrocławskich <b>Studio - Kalari, Dwóch Ścieżek i Matejka, </b>oraz przybyłych wybitnych praktyków <b>Aikido, Kalaripajattu, Capoeira, Esprit yamak, L'Art Du Deplacement, metod Tomoe buto, Fighting Monnkey, T. Terzopulousa </b>i in.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Pokazy pracy będą miały miejsce w dniach <b>4 - 10 kwietnia </b>w Studio Na Grobli.</div>
<div style="text-align: center;">
Chciałabym je widzieć, przeżyć i móc spróbować pokrótce zrelacjonować.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 4/04, 17.00 - Kokyu Ho. Praktykowanie oddechu - Przemysława Błaszczaka oraz Punkt newralgiczny - Jakuba Gontarskiego </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 5/04, 18.00 - L'Art Du Deplacement - Laurenta Piemontesiego</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 6/04, 17.45 - Przeciwstawienia - Studia Matejka</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 6/04, 20.00 - Jogo de Corpo-Capoeira - Mestre Cobry Mansy</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 7/04, 17.45 - Starożytna keralska tradycja sztuki walki i kultury fizycznej - S. Naira, R. Naira i R. Ravikumara - 3 mistrzów (mających, w całosci, skomplikowane dla europejczyka nazwiska ;) </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 8/04, 19.30 - Kontakt z partnerem - Tsuruzo Miyamoto Shihana</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 9/04, 15.00 - Metoda Terzopooulosa - Savvasa Stroumposa</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 9/04, 16.45 - RootlessRoot - Józefa Frucka </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 9/04, 18.00 - Teatr cielesny - Ivas'a Lebretona</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 9/04, 20.30 - Metoda Tomoe buto - Tomoe Shizune & Hakutobo</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 10/04, 16.15 - Prezantacja pojektu grupy Jubilo prowadzonego na terenie zakładu karnego</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b> - 10/04, 18.00 - Wspólne pola-hipotezy - Teatru ZAR</b></span></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
Wszystkim przedsięwzięciom towarzyszyły będą wystawy fotografii dokumentujących projekt - <b>Body Constitution 2014-2016. </b>BARBARA, ul. Świdnicka 8C</div>
<div style="text-align: left;">
- <b>Trening, aktorstwo, nauczanie. </b>PWST, Foyer, ul. Braniborska 59. </div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #674ea7;">FESTIWAL VoicENCOUNTERS</span></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
Teraz o tym co sercu najbliższe - <b>VoicEncounters-seminarium praktyczne, 14-24</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i style="font-size: small; text-align: justify;"><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i style="font-size: small; text-align: justify;">VoicEncounters wyrasta z przekonania, że głos jest narzędziem komunikacji przekraczającym język i różnice kulturowe. To spotkania poświęcone refleksji nad zjawiskiem ludzkiego głosu i muzykalności oraz ich kulturowym realizacjom. Ich celem jest stworzenie wielowymiarowej przestrzeni, w której nastąpi spotkanie wielu kultur wokalnych z całego świata. </i></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
Seminarium to cztery warsztatowe linie programowe; Mediterraneas, Giving Voice, My Voice is My Country, Ślady/ Traces. Warsztaty i koncerty dopełni międzynarodowa konferencja - <i style="font-weight: bold;">Pedagogika głosu, </i>czterodniowy cykl wykładów, prezentacji i dyskusji poświęconych, każda innym, obszarom tematycznym. Cały program oszałamiającego bogactwa zaoferowanych warsztatów opublikowano na stronie <span style="font-size: xx-small;">grotowski-institute.art.pl </span> </div>
<div style="text-align: justify;">
Zainteresowani już z niego skorzystali, termin składania aplikacji mija 3 kwietnia.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
W programie znajdą się również niecodzienne koncerty, zachęcam... starannie; </div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Ciemna jutrznia - In Medias Res - </b>Kolegiata Św. Krzyża, Ostrów Tumski/ 14.04, 18.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Castrum doloris - Schola Gregoriana Silesiensis - </b>j.w., 20.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Pieśni z Orosei - pomiędzy dwoma gatunkami - Concordu de Orosei z Sardynii </b>- Kolegiata, 15.04, 18.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b>- Wielki tydzień w Mussomeli - Arciconfraternia del SS. Sacramento alla Madrice z Sycylii, </b>Kolegiata, 15.04, 20.00 </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Pieśni Flory - tradycja z Cuglieri - Concordu de Cuglieri z Sardynii, </b>Kolegiata, 16.04, 18.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Pieśni sakralne z doliny Serra - Cunfraterna di a Serra z Korsyki, </b>Kolegiata, 16.04, 20.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Schim Chong powraca na świat - Chan E. Park, </b>Synagoga, Włodkowica, 18.04, 20.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Home - pieśni i opowieści Żydów Europy - Bente Kahan, </b>Synagoga, 19.04, 20.00 </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>DiaPassion - Fatimy Mirandy, </b>Synagoga, 20.04, 20.00</span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Słońce wstanie - sióstr Mahsy i Marian Vahdat oraz Atabaka Elyasiego (Iran), </b>Kościół Opatrzności Bożej, K. Wielkiego 29, 21.04, 20.00 </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Tradycyjny gruziński śpiew liturgiczny - chór Sakhioba, </b>Kolegiata, 22.04, 17.00 </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Głosy z rodzinnych stron - Seldy Ozturk, Dilera Ozera, Metehana Dady, Alicana Karapinara/ </b>Turcja,<b> </b>Kościół, K. Wielkiego, 22.04, 20.00.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Zar - zespołu Mazaher/ </b>Egipt, Sala Teatru Laboratorium, 22.04, 18.30</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Noc się właśnie zaczyna - Mariany Sadovskiej, </b>Katedra Greckokatolicka, pl. Nankera 15, 23.04, 18.30</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Pieśni wiatru. Wieczór ukraińskich romansów - Natalii Połowynki, </b>Kościół, K. Wielkiego, 23.04, 20.00<b> </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b>- Swańskie pieśni z Kaukazu - grupy Nanila/ rodzina Pilpanich, </b>Kolegiata, 23.04, 17.00</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;">- <b>Ormiańskie pieśni liturgiczne - chóru Asoghig, </b>Kościół, ul. św. Antoniego, 24.04, 19.00</span><br />
<span style="font-family: inherit; font-size: xx-small;">O wykonawcach więcej </span><a href="http://www.teatrzar.art.pl/historia/2016-04-14-spotkania-z-glosem-czyli-voicencounters-2016" style="font-family: inherit; font-size: x-small;">http://www.teatrzar.art.pl/historia/2016-04-14-spotkania-z-glosem-czyli-voicencounters-2016</a><span style="font-family: inherit; font-size: xx-small;"> </span><span style="font-size: x-small;"> </span><span style="font-size: x-small; font-style: italic;"> </span></div>
</div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-546119597107382632016-03-26T02:54:00.001+01:002016-03-26T04:10:27.357+01:00Mira Żelechower - Aleksiun<h4 style="text-align: justify;">
Podsumowanie pracy naszej bohaterki, jednej z najwyrazistszych postaci wrocławskiego środowiska artystycznego. "50 + czyli pół wieku twórczości Miry".</h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7kDn2uqfd4MrOljDOpYVkJMtLlpv49ddupOt9a9_EDikGeuepxQnLKFe8qWz-i-AHifi522CBzc0PyzGGq7wmw6FuUO88SA2GBafXAoFMhrflk-EKQo4IfiUv62M25CElYwkddGpj0mcb/s1600/Mira+wej%25C5%259Bcie.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="309" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7kDn2uqfd4MrOljDOpYVkJMtLlpv49ddupOt9a9_EDikGeuepxQnLKFe8qWz-i-AHifi522CBzc0PyzGGq7wmw6FuUO88SA2GBafXAoFMhrflk-EKQo4IfiUv62M25CElYwkddGpj0mcb/s320/Mira+wej%25C5%259Bcie.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">Galeria Miejska we Wrocławiu 25 marca - 28 kwietnia 2016</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBKZT9qGaE5gAg8fn8UMk0ig8NHs0ysMXeqm2Vn0f8q7SffteRHtHJmJaujGS9Ants7yvq27yonTHi8j6C1CFsldXXTD3-lS7L4wAgSfxkrp5WdcwOMQMr_1yMfe_yaWmJz2oGiCwGnx0o/s1600/Mira+24.03.16.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBKZT9qGaE5gAg8fn8UMk0ig8NHs0ysMXeqm2Vn0f8q7SffteRHtHJmJaujGS9Ants7yvq27yonTHi8j6C1CFsldXXTD3-lS7L4wAgSfxkrp5WdcwOMQMr_1yMfe_yaWmJz2oGiCwGnx0o/s320/Mira+24.03.16.JPG" width="297" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZmddDIMr7liEZQO4qkKd4Yylk8CXSSyus7PFUz8qgzzNIu-wfvURGwen09o0vBW1LCmDHKM4d4kWCo0DJfLuw3VEh0Nh5jRTuaaVMV_AL2tESX3Wz1Tjun4sqvFDFgKoO3C0Nx2Ze9iHM/s1600/Mira+skrzypaczka.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZmddDIMr7liEZQO4qkKd4Yylk8CXSSyus7PFUz8qgzzNIu-wfvURGwen09o0vBW1LCmDHKM4d4kWCo0DJfLuw3VEh0Nh5jRTuaaVMV_AL2tESX3Wz1Tjun4sqvFDFgKoO3C0Nx2Ze9iHM/s320/Mira+skrzypaczka.JPG" width="306" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Urodziła się w południowej Ukrainie nieopodal Rostowa. Jej matka także była malarką.</div>
<h4 style="text-align: justify;">
<span style="font-weight: normal;">W 1966, już we Wrocławiu, uzyskała dyplom w zakresie malarstwa architektonicznego na wydziale ceramiki, dzisiejszej, ASP. Zajmuje się, przede wszystkim, malarstwem sztalugowym choć jest autorką kilku realizacji we wnętrzach kościelnych. Do lat 80. malowała sceny figuratywne i portrety, odwoływała się do tematyki egzystencjalnej, nie unikała groteski. W 1987 wydarzenia rodzinne spowodowały zwrot jej zainteresowań ku kulturze i tradycji żydowskiej. Prace układa w cykle takie jak; Warstwy świata, Ćwiczenia duszy, Radość Tory, Światło Midraszy, Dziedzictwo, Kalendarz Pamięci wg Brunona Szulca. </span><span style="font-weight: normal;">Współpracowała z teatrami Gardzienice i Pieśń Kozła.</span></h4>
<div>
<span style="font-weight: normal;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsIllQ7Z6ZX9JfvAWejLGLTWPa-ZsZyiFJQiO4HqzgAyZEa1aE3hokh6FO57OPRa2roOQ3bIIr_s6cQAgTGcb1pcx28N8MGhH1rnvfZy0ky6jC9SyhyphenhyphenHrVIhXvJz-CM2nkj6h5nY2NPGkK/s1600/Mira+24.03+5..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsIllQ7Z6ZX9JfvAWejLGLTWPa-ZsZyiFJQiO4HqzgAyZEa1aE3hokh6FO57OPRa2roOQ3bIIr_s6cQAgTGcb1pcx28N8MGhH1rnvfZy0ky6jC9SyhyphenhyphenHrVIhXvJz-CM2nkj6h5nY2NPGkK/s320/Mira+24.03+5..JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>- fragment -</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Swoją niezwykłą wyobraźnię nasycała oglądanymi w dzieciństwie książkami o malarstwie. Napisane były gotykiem, obrazy w nich były wklejane. Wszystko to karmiło jej wyobraźnię, jej "mistyczną duszę". Takich książek o sztuce było mnóstwo w mieszkaniach po Niemcach. To co czuje opowiada - malując. 'Moje obrazy są mądrzejsze ode mnie samej' powiedziała w wywiadzie R. Migdałowi, rok temu. W jej obrazach mnóstwo jest religijnych odniesień, na niektórych zapisane są modlitwy po polsku i po hebrajsku. Chciałaby by jej obrazy wprowadzały pokój do życia. Tak jak jej Psalm 91 - Uspokajanie demonów (<i>Pod bożymi skrzydłami). P</i>salmu używa się w szczególnych sytuacjach; na koniec dnia, w trakcie pogrzebu, niektórych świąt.</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;">Kto przebywa w pieczy Najwyższego i w cieniu Wszechmocnego mieszka, mówi do Pana: "Ucieczko moja i Twierdzo, mój Boże, któremu ufam".</span><br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9PPk5DoGzCpBDC_PtnLi7MTIg6-adL0YiMVOZiAdOwS4vlctOS7agCkgWP_uorlpIL5R_mN5aXggfuNpvibiRMxH9NyYQP7Zxfz3VZn2Rzf_RgWvUq_eZJUm4YLUqch7YQwpQMhgdbFPx/s1600/Mira+24.03+4..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9PPk5DoGzCpBDC_PtnLi7MTIg6-adL0YiMVOZiAdOwS4vlctOS7agCkgWP_uorlpIL5R_mN5aXggfuNpvibiRMxH9NyYQP7Zxfz3VZn2Rzf_RgWvUq_eZJUm4YLUqch7YQwpQMhgdbFPx/s320/Mira+24.03+4..JPG" width="305" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWRVz16qG1kFrJW4ETeeIfPQ7j9PN4sRpPC8QbhF6jrO2GehXCriCAvtWOwpGTeSFG_NHpcopxhjxMCnK0pMvTTQk0yLm_25K3Xd8bI16zIgBp6PJPCI5TeTQ68yGXWDhTE6TBhpXtiyR4/s1600/Mira+24.03+2..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWRVz16qG1kFrJW4ETeeIfPQ7j9PN4sRpPC8QbhF6jrO2GehXCriCAvtWOwpGTeSFG_NHpcopxhjxMCnK0pMvTTQk0yLm_25K3Xd8bI16zIgBp6PJPCI5TeTQ68yGXWDhTE6TBhpXtiyR4/s320/Mira+24.03+2..JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj37WVg0_KaZ6c80UgAMhu-5CWZyn7WX_5BXtNJwlY-mYb4-SX4aAhpfNbI4vzEEyRlsPdQ2x-9x0g3ok_NlZ4gLbZXXwgMdFjM5ryeSK2nc5LNpH1vNZze9jVPwn8lHpgaUgKiRbFrpNrM/s1600/Mira+24.03+3..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj37WVg0_KaZ6c80UgAMhu-5CWZyn7WX_5BXtNJwlY-mYb4-SX4aAhpfNbI4vzEEyRlsPdQ2x-9x0g3ok_NlZ4gLbZXXwgMdFjM5ryeSK2nc5LNpH1vNZze9jVPwn8lHpgaUgKiRbFrpNrM/s320/Mira+24.03+3..JPG" width="174" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Obecnie chciałaby aby na jej obrazach główną rolę odgrywał kolor. Swoją twórczość wycisza i upraszcza, stara się minimalizować ilość znaczących elementów i symboli.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXnjlga7k5eDPrDrwdJqHIPEWQCej80aavEWa5VNvtbPSVcCEgeHBr6s4COX03awfbyNKwBf9omnXHCZk5UOm6Sj3OkFxtjbfQEEhmCw-pTu1T1JyjzQqoeiMcb7106E0j5DJ2a3NWArl3/s1600/Ja+Mira+2..JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXnjlga7k5eDPrDrwdJqHIPEWQCej80aavEWa5VNvtbPSVcCEgeHBr6s4COX03awfbyNKwBf9omnXHCZk5UOm6Sj3OkFxtjbfQEEhmCw-pTu1T1JyjzQqoeiMcb7106E0j5DJ2a3NWArl3/s320/Ja+Mira+2..JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;">Wernisaż. <i>Miałam nadzieję, że nikt mnie nie pozna. Dziś kończy się Purim, najradośniejsze święto judaizmu. Wszyscy się przebierają, ja przebrałam się za kobietę. </i>Żywo zajmuje ją biblijna Księga Estery. <i>Wspólnoty chrześcijańskie obchodzą dziś Triduum Paschalne. Gdybym była katoliczką nie przychodziłabym... na żadne wernisaże; </i>poinformowała zgromadzone audytorium.<i> </i>Cała Mira!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><a href="http://www.mira.q.pl/MOpen.htm">http://www.mira.q.pl/MOpen.htm</a> </span></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-58970167474497815662016-03-22T09:09:00.002+01:002016-03-22T09:09:44.404+01:00WIELKANOC na CYKLADACH <div style="text-align: justify;">
W menu trochę wiatru, dużo słońca, kotlety z pomidorów, mielony groch podsmażany z cebulką i kaparami, dużo grillowanych warzyw i ryb, biały chleb oraz oliwy. Smaki i kolory niepowtarzalne, specyficzne dla każdej kafejki.<span style="font-size: xx-small;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJIdyTdflkBKrLbzJqemDgz6WDs6U32DfetwqOSgldR1XxtizKErPcpuyDBOZQ9t4NGFCj0AeqCZ7zkAX9ETdE-0HU4OtnqBp0wJWLZm2gMwfSaOfxPW9uGEASy3S3fVaitkXgbEpnKc3S/s1600/ZM+Santo+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJIdyTdflkBKrLbzJqemDgz6WDs6U32DfetwqOSgldR1XxtizKErPcpuyDBOZQ9t4NGFCj0AeqCZ7zkAX9ETdE-0HU4OtnqBp0wJWLZm2gMwfSaOfxPW9uGEASy3S3fVaitkXgbEpnKc3S/s320/ZM+Santo+2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">W tle rozpościera się zamglona malownicza <b>Fira </b>i przepastna Kaldera</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl05P3dS4y3amw8Aut1oj-3wOXGiuHcrYbaCj7OwCCWmLdOR_nvogvP7pvNi9Z1Q5BiEud-40JhGq3RIMLKlcCqrQz1AGedgexbs2BwwtinmnLJQGKwaeaJChjPxdf9LU21UNzdEzMGiJY/s1600/Santo+ZM+Ja.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl05P3dS4y3amw8Aut1oj-3wOXGiuHcrYbaCj7OwCCWmLdOR_nvogvP7pvNi9Z1Q5BiEud-40JhGq3RIMLKlcCqrQz1AGedgexbs2BwwtinmnLJQGKwaeaJChjPxdf9LU21UNzdEzMGiJY/s320/Santo+ZM+Ja.jpg" width="215" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzoqg8o4xRmoUMM4E8wJkZGBOz7xss9_X1ulr1BmqZJibIEdyeECCsuyCkl0hJBE0h9x263BCX_7AEp03kTThqIuVR9CPuTM4foZPJBEz5xaEXcbcBtEvt_TNVFNuirGjhzWerImqqUSjE/s1600/Santo+cienie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzoqg8o4xRmoUMM4E8wJkZGBOz7xss9_X1ulr1BmqZJibIEdyeECCsuyCkl0hJBE0h9x263BCX_7AEp03kTThqIuVR9CPuTM4foZPJBEz5xaEXcbcBtEvt_TNVFNuirGjhzWerImqqUSjE/s320/Santo+cienie.jpg" width="209" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Episkopi </b>(Mesa) Gonia, kościół Zaśnięcia Matki Bożej, średniowieczne Pyrgos Kallistis</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEOu2bqv-uDBD1rWfNG00a-pstSPKhMNNDraUIP2-XP33RlZVA1UrhIgsA66Da16CqT9UjoLxx8vtCelpjrAQw4fzPzYlqi0pFksFkNM24EJWbUGgekqwfLj1hs5LDqa6lQDWf59rWZ_5N/s1600/ZM+na+ke%25C5%25BCaku.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="173" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEOu2bqv-uDBD1rWfNG00a-pstSPKhMNNDraUIP2-XP33RlZVA1UrhIgsA66Da16CqT9UjoLxx8vtCelpjrAQw4fzPzYlqi0pFksFkNM24EJWbUGgekqwfLj1hs5LDqa6lQDWf59rWZ_5N/s320/ZM+na+ke%25C5%25BCaku.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Najpierw uciechy zawsze pełnego stołu i basenu w Boathouse hotel</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ8A3WABkC3f6tmZJEJQ1pGnK2QVE7xHNf6buV9WOYpTAM-yp-ae9Nh2r19X1FPrkeCd53MEtcMhipZ-aSQH5OXa06d_BXKBaGPivqtlywMFWCgL_yOCv4tNxeoEwXvUBwsAL5mKlSC96a/s1600/ZM+pla%25C5%25BCa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ8A3WABkC3f6tmZJEJQ1pGnK2QVE7xHNf6buV9WOYpTAM-yp-ae9Nh2r19X1FPrkeCd53MEtcMhipZ-aSQH5OXa06d_BXKBaGPivqtlywMFWCgL_yOCv4tNxeoEwXvUBwsAL5mKlSC96a/s320/ZM+pla%25C5%25BCa.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Później chłodnego jeszcze morza egejskiego i czarnej plaży w <b>Kamari</b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_fxNAwmp-w2V4d4Rfr8BNGXTM0NNF6jtCfQuE57Vf9pTcGdknKdvJmxpkynvyPwl4_mZwBmyMVB30eqWSuc9bFchpDyncaXcvIGIXQhUXVD_cNtAy1QT_6rP-ZSAPyYDLnm-6IpPnKA5E/s1600/ZM+ruiny.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_fxNAwmp-w2V4d4Rfr8BNGXTM0NNF6jtCfQuE57Vf9pTcGdknKdvJmxpkynvyPwl4_mZwBmyMVB30eqWSuc9bFchpDyncaXcvIGIXQhUXVD_cNtAy1QT_6rP-ZSAPyYDLnm-6IpPnKA5E/s320/ZM+ruiny.jpg" width="219" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Tajemnicza starożytna <b>Thira, </b>wśród ruin miasta z IX w.p.n.e. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh50mpx_vEbn8iFl8hk24X9p2JHhzr1ImSi-fftTVIS9ctV3PbP8-z_Yygyx4JUmoHvAvkAPm-Jcg2cbeZlS20sH4mA8Hq33g7-LtCYrlapxYdlwUGdCZw9R_WjBz3tgNuN835xm86oSwW6/s1600/S.+Ja+pola.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh50mpx_vEbn8iFl8hk24X9p2JHhzr1ImSi-fftTVIS9ctV3PbP8-z_Yygyx4JUmoHvAvkAPm-Jcg2cbeZlS20sH4mA8Hq33g7-LtCYrlapxYdlwUGdCZw9R_WjBz3tgNuN835xm86oSwW6/s320/S.+Ja+pola.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Wycieczki pośród koszykowych winnic Perissy. Produkują iście boskie <i>Assyrtiko</i> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIMPEKGiTAfeJOPj1vFHi0qrO8VAXgkeXmKjPprwZUfUEo66gK64TnWg0FtzikcI4fRakLX9iIbyfgtb8p5isECF-DroFWYoAg1U_tcpWk98aTHZlHIAD8tNHQxmkN4omXQY82x3IMcY6W/s1600/ZM+Statek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIMPEKGiTAfeJOPj1vFHi0qrO8VAXgkeXmKjPprwZUfUEo66gK64TnWg0FtzikcI4fRakLX9iIbyfgtb8p5isECF-DroFWYoAg1U_tcpWk98aTHZlHIAD8tNHQxmkN4omXQY82x3IMcY6W/s320/ZM+Statek.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Nea Kameni</b>, przy Termalnej Zatoce tej wulkanicznej wyspy. Parzy stopy!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMgzHqBnoCGva-goxFDZqW90MkKIwN-fLT-bVSyS_mbFTrKkBlkPyakSUXf0rRRB48esubxZ29wBbIZuAV3ZSyogrO-2E1HbnIIQer4OeyllKbXAQiKF9MwW3x3gjUfR1v3Y0P2dPW8zoM/s1600/ZM+z%25C5%2582ote+lata.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMgzHqBnoCGva-goxFDZqW90MkKIwN-fLT-bVSyS_mbFTrKkBlkPyakSUXf0rRRB48esubxZ29wBbIZuAV3ZSyogrO-2E1HbnIIQer4OeyllKbXAQiKF9MwW3x3gjUfR1v3Y0P2dPW8zoM/s320/ZM+z%25C5%2582ote+lata.jpg" width="217" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Oia, </b>taaak, to zaiste były złote czasy :) </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #7f6000;">Wymarzonych Świąt Wielkanocnych! </span></div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-27034457522727044402016-03-16T22:08:00.001+01:002016-03-16T22:08:55.007+01:00Wrocław, 14 - 20.1993, cz. 2.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEien-7B00lnobjuA125SdlshTf6a1hCj4f0or595xT71XJyyRNcOi2VFDI7zQU8WSv-P0GI2n0PNedk-VLL0pBaHV2moYOVwbICZMSonXNS83l4ZwWf-uahmpbICb8JOlfSMuVVnfsoiHCR/s1600/K.+Jarek+13.03.13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEien-7B00lnobjuA125SdlshTf6a1hCj4f0or595xT71XJyyRNcOi2VFDI7zQU8WSv-P0GI2n0PNedk-VLL0pBaHV2moYOVwbICZMSonXNS83l4ZwWf-uahmpbICb8JOlfSMuVVnfsoiHCR/s320/K.+Jarek+13.03.13.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
W poprzednim poście, 9. marca, zamieściłam informacje o pięciu adeptach Studio Głos i Ciało, mającym miejsce 23 lata temu w sali Teatru Laboratorium. Pisałam także, szerzej, o działającym od 30 lat Teatrze <b><i>Węgajty.</i></b> To stamtąd do Wrocławia przybył jeden ze stażystów - <b>Sławomir Gostański. </b>Dziś proponuję poznanie kolejnych uczestników, w przeważającej większości związanych z wieloma niezwykłymi projektami teatralnymi, zatem i idee tych instytucji spróbuję pokrótce przybliżyć. Choćby dlatego, że niewiele osób zdaje sobie sprawę jakim wyjątkowym bogactwem w tej dziedzinie dysponujemy. A także z tego, że i Molik miał w tym wszystkim swój dyskretny, jak to on, współudział.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.fwcdn.pl/po/18/54/381854/7145033.2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.fwcdn.pl/po/18/54/381854/7145033.2.jpg" height="200" width="140" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b>Jacek FILIPIAK</b>,<b> </b>miał 25 lat. Był wówczas aktorem, do niedawna związanym z „Wierszalinem”, gdy ten miał siedzibę w Białymstoku. Ponadto, już od 1989 roku, funkcjonował w szeroko pojętej branży fotografii i filmu. Będąc absolwentem
wydziału Aktorskiego PWST we Wrocławiu podjął kolejne studia, na Reżyserii w łódzkiej PWSFTviT. Tak więc z założonym w 1991 <b>Towarzystwem Wierszalin, </b>po dwuletniej współpracy (w latach 1992-93) rozstał się. </div>
<div style="text-align: justify;">
[Wierszalin - Stowarzyszeniem
Teatralnym stał się w roku
kolejnym, odebrał wówczas pierwszą ze swoich znaczących nagród - za wybitne
zasługi dla kultury polskiej na świecie. Siedzibę zmienił w '94 gdy 'przyznano mu' budynek w Supraślu/ podlaskie. Od lat plasuje się w światowej
czołówce wybitnych światowych zjawisk teatralnych]. Choć Filipiak na praktyki do Wrocławia przybył jako były aktor Teatru zaznał już twórczego fermentu tworzonego przez zapaleńców skupionych wokół
Piotra Tomaszuka, niezmiennie napędzanego fascynacją dziedzictwem kulturowym pogranicza
cywilizacji europejskiej. Dwa lata później, w 1995, "Urodziny" - krótkometrażowy film
fabularny studenta łódzkiej filmówki, J. Filipiaka, zdobył Nagrodę
Specjalną na Festiwalu Filmów Studenckich w Paryżu. Jako reżyser jest laureatem
także kilku innych międzynarodowych festiwali. Kilka lat temu współpracę
reżyserską podjął w teatrze (Totalnie szczęśliwi - Teatr Jaracza w Łodzi), choć wciąż szerzej znany jest jako reżyser zaangażowanych
społecznie filmów dokumentalnych i fabularnych [<i>Świadek koronny </i>zrealizowany z J. Sypniewskim i M. Gazdą]. Z TVP również współpracuje, tym razem jako reżyser uznanych seriali; Na Wspólnej, Lekarze, Odwróceni. Współreżyserowany, 10-odcinkowy "Prokurator" - został nagrodzony Orłem 2016 w kategorii filmowy serial fabularny.</div>
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://gdk.goleniow.pl/images/aktualnosci/2016/03/CINEMA_plakat_Internet.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://gdk.goleniow.pl/images/aktualnosci/2016/03/CINEMA_plakat_Internet.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Izabela TEREK (-JOPKIEWICZ)</b>, 26 letnia artystka plastyk, absolwentka gdańskiego ASP. W latach ’80 aktorka <b><i>Teatru Snów,</i></b> praktykująca w teatrach ruchu. Współpracuje z szeroko znanym - <b>Stowarzyszeniem
Teatralnym Teatr Cinema</b> - mającym siedzibę w Piechowicach-Michałowicach. Ten z
kolei Teatr (odkąd powstał w 1992) kojarzony jest z twórczością choćby Kantora, bowiem
Teatrowi przypisuje się wykorzystywanie estetyk właściwych dadaistom i teatrowi
absurdu. W jego realizacjach wielu widzi wizje Becketta a nawet Latającego
Cyrku Monty Pythona. W kwietniu 2011 <b>Iza</b> napisała na blogu; "Kim jestem? Matką, artystką, aktorką, animatorem kultury.
Mieszkam w Gdańsku... A już za chwilę rozpocznę swoją artystyczną przygodę z
Bremą, dzięki Stypendium Kulturalnemu miasta Bremy, które otrzymałam". Izabela - animator
kultury, związana jest także z Gdańskim Archipelagiem Kultury - ‘Projektornia’,
mającym siedzibę w Gdańsku-Brzeźnie. A już za chwil parę, 18 marca, wraz z aktorami
Teatru Cinema przedstawi spektakl „Rewia ognia”, w Goleniowie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://odkryjpomorze.pl/tinymce/magazyn_plikow/noclegi/plakat3d_400.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://odkryjpomorze.pl/tinymce/magazyn_plikow/noclegi/plakat3d_400.jpg" height="138" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Wojciech WIŃSKI</b>, 24 letni
student z Gdańska związany z <b>Teatrem
Snów</b>, który powstał jesienią ’83 z inicjatywy Zdzisława Górskiego i Alicji
Mojko. </div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">„Są jednym z najbardziej znanych teatrów ulicznych w Polsce.
Sami piszą scenariusze i sami z bukowego drzewa robią swoje szczudła. Wielu na
szczudłach tylko drepcze. Oni potrafi tańczyć. Teatr Snów działa na końcu
świata, czyli w domu kultury w gdańskiej dzielnicy Orunia. Zaczynali jako
rozkrzyczany, zbuntowany teatr studencki (wspólnie z Bogdanem Posmykiem
tworzyli Teatr TAKO), by z czasem już jako Teatr Snów budować na asfalcie i
chodniku poetyckie, wyciszone obrazy-kompozycje. Teatr uliczny ma swoją
poetykę. Dużo w niej cyrku, błazenady, kiczu i ckliwości. Teatr Snów operuje
innym językiem. Na ulicy zawsze spodoba się kopnięcie w tyłek, plucie ogniem
czy chodzenie na szczudłach. Uznali, że z tej sfery popisów interesuje ich
jedynie chodzenie na szczudłach. Nauczyli się tego i robią to najlepiej w
Polsce. Szef Teatru Zdzisław Górski uważa się za intuicjonistę. Wszystko robi z
pełnym przekonaniem. Wierzy, że podczas pracy w teatrze dotyka go Artaud. -
Teatr otwarty to było takie przekonywanie przekonanych. Ja wyrosłem w klimacie
tego teatru, ale od niego odszedłem. Uważam, że na ulicy też można mówić rzeczy
ważne i to niekoniecznie krzykiem wyznaje Górski. Pytany o swych teatralnych
guru jednym tchem wymienia Jerzego Grotowskiego, Teatr Ósmego Dnia i Tadeusza
Kantora. Gdy próbuję go atakować za Grotowskiego, pod którego niesmacznie
podciągają się wszyscy twórcy tzw. teatru alternatywnego, Zdzisław potrząsa swą
czupryną i broni się zaciekle. Opowiada o stażach Zygmunta Molika (aktora
teatru Grotowskiego), w których uczestniczył i które wiele go nauczyły. Każdy
robi jakąś wyrwę w murze, kończy swą obronę. Teatr Snów patrzy na wielkich i
idzie swoją drogą” <i>– napisał Krzysztof
Skiba w GW Morska w grudniu ’92. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Około 2000 r. W. Wiński zaangażował się w kolejny projekt
teatralny. Wraz z Marcinem Liberą założyli, w Poznaniu, off-owy <b>Teatr Usta Usta</b>. Obecnie jest, jednocześnie, aktorem i
reżyserem w Teatrach; Biuro Podróży, Ósmego Dnia, Snów i Porywacze Ciał. To w
ramach ‘Porywaczy ciał”, w 1996, Wiński i Liber przygotowali scenariusz i spektakl
- <i>Autofobia. </i>Bezpośrednią inspiracją do
jego postania stała się tragiczna śmierć wybitnego aktora Teatru Biuro Podróży -
<u>Andrzeja Rzepeckiego</u>, o którym kilka słów więcej napisałam w 1. części tego
postu o grudniowym stażu sprzed przeszło dwudziestu lat. <o:p></o:p><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>Z ostatniej chwili: </b> </span><b style="text-align: center;"><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">Ekscentrycy i maniery</span></b><b style="text-align: center;"><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">ś</span></b><b style="text-align: center;"><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">ci</span></b><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">Zjazd VII Akademii Teatru Alternatywnego<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">Prowadz</span></b><b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">ą</span></b><b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">cy: Zbigniew Szumski i Teatr Cinema, Dariusz Miku</span></b><b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">ł</span></b><b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">a i Teatr Kana<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;">16–20 marca 2016
Goleniów–Szczecin<o:p></o:p></span></b><br />
<b><span style="font-family: "batang" , serif; font-size: 8.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: inherit; text-align: justify;"><b>Jarosław USPIEŃSKI</b>, był 22
letnim studentem etnologii Uniwersytetu Wrocław (91-96). Obecnie
grafik-webdeveloper w Unit4Polska (podyplomowe studiach UX Design na SWPS). W czasie studiów działał w słynnym Stowarzyszeniu Teatralnym TUBB
II. </span><br />
<span style="font-family: inherit; text-align: justify;">Ten aktywny od lat osiemdziesiątych studencki teatr, o profilu dramatycznym, jak
wiele kultowych ówczesnych przedsięwzięć muzycznych, teatralnych czy plastycznych rozpoczynał działanie przy Uniwersytecie im. Bolesława Bieruta, w
pomieszczeniach gmachu głównego. Kilka lat później Uniwersytecki Ośrodek Kultury
Studenckiej - Klub INDEX, kolejno nazwany STUDNIĄ, siedzibę zmienił. Na pomieszczenia w kamienicy przy ul. Szewskiej 19/21, która przed wojną mieściła… zakład
pogrzebowy. W ’86 Teatrowi TUBB II udało się zainicjować Festiwal Młodego
Teatru. </span><br />
<span style="font-family: inherit; text-align: justify;">Ówczesne kontrkulturowe, walczące z systemem studenckie grupy teatralne
pierwsze kroki teatralne stawiały zgodnie z obowiązkowymi wówczas 'fragmentami
metody' wypracowanej w Laboratorium Grotowskiego. Cały wrocławski teatr offowy
był pod wpływem owej mitycznej metody, a owe „fragmenty metody” wyobrażano sobie, mniej więcej, podobnie jak dziś. Nieumiarkowanie zatem rzucano się na ziemię, kotłowano się i fikano... bliżej nieokreślone koziołki...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify;"><b>Joanna POTAMAN (GONTARZ), </b>studentka IV roku filologii polskiej UAM. </span><br />
<span style="text-align: justify;">Najpierw jako stażystka, bo później związała się współpracą z - Teatrem Biuro Poszukiwań Teatralnych przy Katedrze Dramatu, Teatru i
Widowisk Teatralnych UAM w Poznaniu. Wirginia Maria w spektaklu „Monolog o martwej
mniszce”, wg G. Herlinga-Grudzińskiego, w reż. G. Ziółkowskiego - Nagroda Aktorska na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych w 1995.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://bi.gazeta.pl/im/5/7618/z7618895Q,Pawel-Krotoski.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://bi.gazeta.pl/im/5/7618/z7618895Q,Pawel-Krotoski.jpg" height="200" width="150" /></a></div>
<b>Paweł KROTOSKI, KROTON,</b> był
absolwentem V LO we Wrocławiu oraz filologii angielskiej
na Uniwersytecie Wrocławskim. Ukończył również szkołę muzyczną w klasie gitary.
Dziennikarz - najpierw Radia Eska, później Programu Miejskiego Radia Wrocław.
Pracował w Polskiej Sekcji BBC w Londynie, a po jej rozwiązaniu wrócił do
Polski i związał się zawodowo z Radiem RAM. Był zapalonym podróżnikiem a swoją
pasją potrafił dzielić się z innymi. W wieku 36 lat zmarł nagle –
1.03.2010. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Andrzej MOSKWIN</b>, slawista,
historyk kultury, pisarz. Adiunkt - w Katedrze Studiów Interkulturowych Europy
Środkowo-Wschodniej Wydziału Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego.
Prowadzi zajęcia z historii białoruskiej literatury, kultury i sztuki oraz z
języka białoruskiego. Autor monografii i tłumaczeń dramatycznych i literackich
utworów z języków białoruskiego, rosyjskiego i serbskiego. Publicysta, jego krytyczne artykuły i eseje na temat
współczesnej dramaturgii i teatru rosyjskiego można znaleźć w Dialogu, Teatrze
i Didaskaliach.<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<b>Anna SARZYŃSKA</b>, dziennikarka, absolwentka Filologii Polskiej na Uniwersytecie
Warszawskim. Wydawca. Pracowała w Życiu, Fakcie, Gazecie Polskiej. W TVP w
programach; Misja Specjalna, Panorama i Wiadomości. Obecnie w portalu - wPolityce.pl
i tygodniku - wSieci, gdzie szukając odskoczni od polityki najchętniej pisze o
przyrodzie i zwierzętach – swoich życiowych pasjach. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><b>Justyna JANISZEWSKA</b> z Torunia, uczestniczyła w zajęciach Teatru Tańca AKRO. Absolwentka
Wiedzy o Teatrze – w Akademii Teatralnej w Warszawie i Archeologii Podwodnej –
w Uniwersytecie Kopernika w Toruniu. Aktorka, tancerka, pedagog i choreograf po
studiach w University of Roehampton w Londynie. Interesuje się formami na styku
wielu dziedzin artystycznych. Podjęła współpracę z kompozytorami i muzykami.
Eksperymentuje budując formy taniec nowoczesny-lalkowy teatr cieni-muzyka na
żywo. Eksploruje formy głosowe, śpiewa w Bułgarskim Chórze w Londynie. Zajęła
się projektowaniem oświetlenia scenicznego pracując jako asystent techniczny w
Michaelis Theatre at Roehampton Universitety. W Polsce współpracuje z Teatrem „DoSkutku”
(pierwotnie Teatr MŁODOŻYWIEC, w 1992 założony przez Tadeusza Misiaszka) przy
MDK w Toruniu. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Mieczysława WALCZAK-DELEŻYŃSKA</b>, pedagog, reżyser, aktorka poradników z zakresu dykcji i ćwiczeń
artykulacyjnych. Wiedzę przekazuje w Akademii Muzycznej we Wrocławiu - w
Katedrze Wokalistyki oraz w PWST we Wrocławiu – na Wydziale Aktorskim. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Anna MOLIK </b>z Wrocławia, filolog angielski. Na zajęcia przyszła zapewne po to by wnikliwiej poznać pracę Ojca. Doświadczenia przyniosły korzyść gdy podjęłam próby tłumaczeń Książki. Wspomagała mnie, swoje i jej próby publikowałam; <span style="font-size: xx-small;"><a href="http://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2012/12/zygmunta-molika-alfabet-ciaa-6-trojgos.html">http://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2012/12/zygmunta-molika-alfabet-ciaa-6-trojgos.html</a> </span><br />
</div>
<div class="MsoNormal">
<b>Corinne LECHAT, </b>aktorka, Paryż<br />
<b>Marzena GAUDZIŃSKA </b><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Angela OTTONE</b>, 35 lat, aktorka i reżyserka z Mediolanu. Zainteresowana dydaktyką. Po zajęciach, w trakcie których sporządzała notatki, swoje impresje przesłała do Wrocławia. Są bardzo piękne więc z radością zamieściłam je na blogu - <b style="font-size: x-small;">27.02.2012. Więcej o Angeli - 7.11.2014.</b><br />
Opisując wówczas naszą rzeczywistość, i salę na której przyszło jej pracować<span style="text-align: left;"> napisała <span style="font-size: x-small;"><i>Okna są zamknięte, mury ciemne, a dokładnie - czarne, z wyjątkiem tej pięknej ściany z czerwonej cegły. Zawsze lubiłam tę ścianę. </i></span></span><br />
<span style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;"><i><br /></i></span></span>
<span style="text-align: left;">To tę ścianę sfotografował Karol Jarek, w trakcie zajęć Jorge Parente, 13.03.2013</span><br />
<span style="text-align: left;">Już niebawem z <span style="font-size: x-small;"><b>Jorge PARENTE i Zoe OGERET będzie można pracować w Sali Teatru Laboratorium ponownie - 18-21 kwietnia 2016.</b></span> Ściana pozostała taka sama. </span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-72723979416096755712016-03-09T17:07:00.003+01:002016-03-09T17:07:48.432+01:00Wrocław, 14 - 20 grudnia 1993 <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.teatrwegajty.art.pl/grafika/twpt.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.teatrwegajty.art.pl/grafika/twpt.gif" height="127" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
O TAK, ta końcówka roku była etapem dziejów, które Molik łacno mógłby określić
mianem „ciekawy” (lubił używać tego słowa w wielu kontekstach). 19.09.93 - Prezydent
L. Wałęsa, który już od półtora roku, dla wielu, bezspornie i raz na
zawsze stał się „Bolkiem”, zarządził wybory do Sejmu i Senatu (skutkiem rozwiązania
Sejmu w maju). Zwyciężyły wówczas ugrupowania związane z SLD i PSL. Jarosław
Kaczyński wystartował wtedy z ramienia Porozumienia Centrum, z hasłem; <i>Bóg dał nam nr 1; Polsko! Czas na zmiany. </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
W
Rosji także odbyły się wybory parlamentarne, i referendum konstytucyjne (12.12.).
Natomiast <b>14 grudnia</b>, dnia którego
stażyści zmierzali do wrocławskiego Rynku na ekrany wszedł film „Samowolka”
Feliksa Falka, demaskujący zatrważające patologie w polskich koszarach
wojskowych w początkach lat ’90. Tak więc wielu zmierzających na staż miało
powody do niewesołych rozważań, pomimo radosnego faktu, że oto powstawała Unia
Europejska (1.11) upraszczając życie wielu z podróżujących po nauki. Dostatecznie trwożyły komunikaty z Bośni; w tym
samym dniu, w Mostarze, armia chorwacka zburzyła Most nad Neretwą…I tak to
wszystko odwiecznym kołem historia przetaczała…<br />
<b><br /></b>
<b>Sławomir GOSTAŃSKI, </b>pierwszy z przedstawianych dziś
adeptów - przybył z Teatru Wiejskiego Węgajty. Po trzech latach wziął udział w jednym
z jego najgłośniejszych spektakli - Opowieści Kanterberyjskie (według
czternastowiecznego autora angielskiego Geoffreya Chaucera). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Węgajty - <span style="font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"> którego trzydziestolecie
działalności właśnie obchodzimy - to zjawisko artystyczne zasługujące na to, by
poświęcić mu więcej uwagi, pomimo tego, że wówczas w Sali Teatru Laboratorium,
z Molikiem, szukając inspiracji, pracowali ludzie reprezentujący wiele innych
rozpoznawalnych i unikalnych placówek teatralnych. Takich jak; Teatr
„Wierszalin” z Supraśla k/ Białegostoku (działający od 1991), Teatr Biuro
Podróży z Poznania (-od 1988), Teatr
Snów z Gdańska (-od 1986), Biuro Poszukiwań Teatralnych z Poznania (-od 1991)
czy Stowarzyszenie Teatralne TUBB II z Wrocławia (-od 1990).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">„Węgajty” - mające siedzibę na warmińskiej wsi, w gminie Jonkowo w olsztyńskim - zawiązały
się z inicjatywy, m.in., Wacława i Erdmute Sobaszków, polsko-niemieckiego
małżeństwa, które osiadło na ziemi warmińskiej. Poszukiwania rozpoczęli w dwóch
dziedzinach; pieśni ludowej i teatru obrzędowego. Ukoronowaniem tego okresu
działalności było przyznanie Teatrowi "Wegajty" - głównej nagrody na
międzynarodowym festiwalu teatralnym „Na Granicy”- Złamanego Szlabanu (Cieszyn, V 1993). Oprócz tradycyjnych
spektakli Teatr prezentował dokumentacje swoich prac badawczych z zakresu pieśni
ludowej i teatru obrzędowego. Prowadzono je w Macedonii, Białorusi, Słowacji
czy na Ukrainie. Charakterystyczna dla teatru jest wieloetniczna mozaika
stosowanych środków artystycznych. </span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;">STOWARZYSZENIE
Teatr Węgajty - to działające równolegle dwa zespoły artystyczne: Schola Teatru
Węgajty i Teatr Węgajty Projekt Terenowy. Powstało w 1990, przy Centrum
Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie. Powstanie stowarzyszenia
poprzedziła właśnie ta kilkuletnia działalność Teatru Wiejskiego Węgajty.
Schola -zajęła się pracą nad rekonstrukcją dramatu liturgicznego. Projekt Terenowy,
natomiast, szuka inspiracji dla teatru w obszarze żywych form obrzędowych. Zespół
stworzył, m.in., spektakle inspirowane fińskim eposem "Kalevala"
(2000) oraz mickiewiczowskimi "Dziadami" (2002). Materią literacką
kolejnego spektaklu stworzonego w „Węgajtach”- „Synczyzna” (2004) stały się dwa
utwory Witolda Gombrowicza; „Ślub” oraz „Trans-Atlantyk”. W ostatnim czasie
zespół "Projektu Terenowego" pracował nad sformułowaniem nowego
podejścia do świata polskiej tradycji. W lipcu 2014 powstał „Wielogłos”,
biorący na warsztat psychiczne konsekwencje aktualnych wydarzeń oraz atmosfery
politycznej w kraju i u najbliższych sąsiadów. Choćby takich jak spalenie tęczy
na pl. Zbawiciela w Warszawie czy tragiczne wydarzenia na Ukraińskim Majdanie. „Wielogłos”
stara się nie zacierać różnic pomiędzy postawami ludzkimi, przeciwnie, daje
przestrzeń wypowiedziom wzajemnie przeciwnym, niepogodzonym. Powstał jako
swoisty kolaż scen opracowanych po współpracy z mieszkańcami przygranicznych
obszarów Polski w trakcie wypraw - Innej Szkoły Teatralnej „Węgajt”. </span><br />
<b style="font-family: calibri, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"><br /></b>
<b style="font-family: calibri, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;">Wszystkim, których zdołałam zainteresować teatrem polecam 16 min. never ending journey, cz.2 - Waldemara Czechowskiego, który 30 lat, aparatem fotograficznym i kamerą, dokumentował działania. Na ekranie pojawię się także stażyści Głos i Ciało, choćby - MONIKA BLIGE, z-ca dyrektora IG d.s. programowych oraz Małgorzata Dżygadło-Niklaus - <i>Schola Węgajty,</i> która pracowała już z JORGE PARENTE. </b><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"> </span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Rm7rxdOVuxA" style="font-family: calibri, sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;">https://www.youtube.com/watch?v=Rm7rxdOVuxA</a><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"> </span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 115%;"> </span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.teatr.radom.pl/libraries/images/zespol/ostolski2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.teatr.radom.pl/libraries/images/zespol/ostolski2.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Robert OSTOLSKI, </b>ur. w 1970, studia w<b> </b> PWST Wrocław ukończył w 1995. Pracę na scenie rozpoczął musicalem dla dzieci - w zielonogórskim Teatrze Lubuskim. Grając w nim dwa sezony zagrał wiele innych, i różnorodnych ról. W kolejnych sezonach przenosił się kilkukrotnie; do Teatru w Kielcach gdzie grał 5 głównych ról, by kolejno zatrudnić się w teatrach Nowym w Łodzi, Powszechnym w Radomiu czy warszawskich Ochoty oraz Komedia. Szerzej znany, jak to często bywa, z filmów oraz cenionych seriali telewizyjnych. Najnowsza, właśnie przygotowywana rola teatralna: <i style="font-size: small;">Władza - N. Deara/ reż. A. Bubień, Teatr Powszechny w Radomiu, premiera 18.03.16. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Magdalena OSTOLSKA, </b>wówczas 21-letnia studentka, także Wydziału Aktorskiego PWST we Wrocławiu, już w trakcie studiów, w '92, debiutowała we wrocławskim Teatrze Polskim - <i>Pułapką </i>T. Różewicza, w reż. J. Jarockiego. Po dyplomie, w '96 (specjalizacja pantomimiczno-ruchowa), pracę podejmowała w kilku teatrach; Lubuskim, Żeromskiego w Kielcach, Nowym w Łodzi i Warszawie oraz Ochoty. W TV kreowała wiele ról drugiego planu, lecz w cieszących się popularnością fabularnych serialach. W 2002 i 2004 ukończyła dodatkowe studia podyplomowe; Emisji i Higieny Głosu w Akademii Teatralnej oraz Studium Dziennikarstwa. Od wielu lat wykłada, prowadzi projekty badawcze, publikuje prace naukowe. Jako wykładowca pracuje w warszawskiej Akademii Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej - w Zakładzie Wychowania Muzycznego i Literackiego.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.wnp.aps.edu.pl/media/129396/mgr_m.ostolska.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.wnp.aps.edu.pl/media/129396/mgr_m.ostolska.jpg" height="200" width="153" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Z Teatru Biuro Podróży na staż przyjechała dwójka aktorów; <b>Katarzyna KACPRZAK </b>i <b>Andrzej RZEPECKI. </b>Istniejąca od 1988 grupa była w trakcie przygotowań do spektaklu <i>Carmen Funebre </i>podejmującego (wciąż aktualne, jak się okazuje) tematy - nasilających się konfliktów etnicznych, wybuchów nacjonalizmów i wojen (wówczas w Bośni). Ugrupowanie twórców <u>Biura Podróży</u> stworzyło w owym czasie uniwersalne metafory opisujące losy wygnańców. Premiera spektaklu miała miejsce w 1994. Będący laureatem - Fringe First, Critics' Award oraz Hamada Award - ten wybitny spektakl, po dwudziestu latach od premiery, zaprezentowano także we Wrocławiu - w ramach <i style="font-weight: bold;">Odin Festival - </i>na placu przed kościołem św. Elżbiety (<span style="font-size: x-small;">7.09.14).</span> Po tych latach, dwójki tamtych młodych aktorów w grupie prezentującej <b>Carmen, </b>przy wrocławskim Rynku, już nie było.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Katarzyna, Kasia</b>,<b> </b>miała wówczas 25 lat. Choć z wykształcenia filolog i pedagog z zapałem praktykowała treningi aktorskie, nie tylko u aktora z Laboratorium. Ciekawiły ją bowiem także Gardzienice czy Teatr Ósmego Dnia. Z Biura Podróży odeszła w 1997. Niezwykle pracowita i wręcz niebywale kreatywna kobieta. Ma doktorat z iberystyki (Uniwersytet Wrocław), włada pięcioma językami, odbyła wiele specjalistycznych kursów z wielu dziedzin, toteż, od lat zajmuje się zarządzaniem dużymi przedsięwzięciami kulturalnymi, jest właścicielem prężnego biura tłumaczeń, zajmuje się mediami oraz promocją i PR. Wykłada - w dwóch wyższych szkołach na iberystyce (we Wrocławiu w SWPS). Publikuje - w językach polskim, hiszpańskim i francuskim na tematy związane z teatrem.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.e-teatr.pl//pl/zdjecia/poznan/alternatywa/ludzie/rzepecki.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.e-teatr.pl//pl/zdjecia/poznan/alternatywa/ludzie/rzepecki.jpg" height="200" width="188" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Andrzej, </b>studiował polonistykę, prowadził DKF Novum, współtworzył Teatr Jan. Wielka energia i niewinność skrzyżowana z naiwnością - mawiano o nim. Działał także jako wokalista, w zespole <i>Krew. </i>W stanie wojennym prowadził komplety i warsztaty teatralne, później księgarnię - z książkami niszowymi i drugiego obiegu. W teatrze Biuro Podróży zagrał w czterech spektaklach, a po premierze trzeciego z nich - <i>Giordano </i>wielu widziało w nim następcę Ryszarda Cieślaka. Nie było mu dane. 6 sierpnia 1994, w drodze na festiwal w Edynburgu, tuż za Berlinem, stracił życie w wypadku samochodowym, rozbił się o drzewo... Nie było powodów do tego wypadku. Może byliśmy trochę zdenerwowani, bo chwilę wcześniej strzelali do nas jacyś naziści. Pewnie dlatego, że zobaczyli polską rejestrację. Jechaliśmy zresztą powoli, niecałe 80 km na godzinę. Nie padał deszcz, był pogodny dzień...<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O pozostałych stażystach 1993 roku, było ich 19, opowiem, gdy <b><i>c.d.n.</i></b><br />
<b><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb4UEQuPc7OLlrO2PaB4_Q3pe94SC-hOKO4mGYB41gZWOOqhbbFwfK9OPxpy0jNF92HLw7fj_W4ybeISEq0vqPMlIEXpJW-p5U3Xg4Tq0FV-blhwxCi4-SIJBtWywKRP1J7OkNCKGsx2SE/s1600/Jorge+A.+HEJNE.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb4UEQuPc7OLlrO2PaB4_Q3pe94SC-hOKO4mGYB41gZWOOqhbbFwfK9OPxpy0jNF92HLw7fj_W4ybeISEq0vqPMlIEXpJW-p5U3Xg4Tq0FV-blhwxCi4-SIJBtWywKRP1J7OkNCKGsx2SE/s200/Jorge+A.+HEJNE.jpg" width="179" /></a></div>
Bowiem przy nadarzającej się właśnie okazji chciałabym poinformować o kolejnej możliwości pracy nad umiejętnościami otwarcia głosu i kumulowania energii - niezawodną metodą treningową przez Molika nazwaną Głos i Ciało. Zapisy trwają, <span style="color: red;"><i>info</i></span> na stronie Instytutu Grotowskiego.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b> JORGE PARENTE w asyście Zoe Ogeret </b><b> </b><br />
<b> 18 - 21 kwietnia 2016 </b>poniedziałek-czwartek <br />
<b> </b>w godzinach <b>9:00 - 13:00 </b><br />
Sala Teatru Laboratorium. Zajęcia we francuskim i angielskim. 400 PLN.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>voicEncounters, </b>seminarium praktyczne </div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-62826839421862400442016-03-01T17:01:00.001+01:002017-04-30T00:34:20.208+02:00…dlaczego pan sam odszedł, czy dlatego, że został odrzucony, czy o[d]puścił? <h4 style="text-align: center;">
Właściwie jaki to był impuls? Koniec wiary? - padło pytanie z sali. </h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify;">Teo Spychalski:</span><span style="font-weight: normal; text-align: justify;"> Nic
w tym tajemniczego czy osobistego. Po pierwsze, po prostu okoliczności
zdecydowały. Nie było woli rozejścia się: ani mojej, ani Grotowskiego. Tak się
złożyło, że we wrześniu 1980 roku miałem już zaplanowaną z rodziną podróż do
Wenezueli.</span></h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6iDc1bv5ua2w8R8JYijcXl6ZBD9ndBkv5wE5_xo1y4OyW5Eh3v7bskmTOP0gwc5s-5e-zDCfszkOm1fV3P7uAxJb1e8eAcP9rVc64D6egUInHZ2B-w6ng3JFUl2Ef5N6_k3fL4mbTbiZO/s1600/10.05.80+%25C5%259Blub+Teo+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6iDc1bv5ua2w8R8JYijcXl6ZBD9ndBkv5wE5_xo1y4OyW5Eh3v7bskmTOP0gwc5s-5e-zDCfszkOm1fV3P7uAxJb1e8eAcP9rVc64D6egUInHZ2B-w6ng3JFUl2Ef5N6_k3fL4mbTbiZO/s320/10.05.80+%25C5%259Blub+Teo+1.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify;">W tym czasie Jacek Zmysłowski był na leczeniu w Nowym Jorku
i w trakcie mojego pobytu w Wenezueli Grotowski poprosił mnie, bym pojechał do
niego i zajął się organizowaniem i prowadzeniem stażów z nim i dla niego. I
wyszło mi na to, że w owym wspaniałym polskim karnawale 1981 roku byłem na
tamtym kontynencie. A miałem bilet powrotny na samolot przez Montreal i miałem
zamiar wrócić (…) </span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Aż nadszedł stan wojenny, który zastał go rzeczywiście w
Polsce, w Brzezince dokładnie – i wówczas to nasz boss Grotowski zalecał już
stanowczo, żebyśmy narazie siedzeli tam, gdzie jesteśmy. I tak przypadkowo
znalazłem się w Montrealu. A i on wkrótce wyjechał z Polski (...)<o:p></o:p></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>... Grotowski poprosił mnie... </i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">powiedział Teo, bo wbrew temu co sądzi się o szefie Laboratorium losy współpracowników nie były mu obojętne. Wspomagał sam, o wzajemne wspieranie apelował do wielu z nich. Do tych silniejszych, bardziej doświadczonych i zaradniejszych życiowo. Z.M. także został poproszony by wspomagał określone osoby. Robił to niemal do końca, nawet wówczas gdy nie było to dobrze widziane... przez zazdrosnych (!?) o jego uwagę.</span></div>
</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Moja kwerenda w IPN (wspomniana <b>23.02.16</b> ) potwierdza i te informacje. J. Zmysłowski, jeden z liderów
poszukiwań parateatralnych, w latach ’70 należący do najbliższych współpracowników
bossa, wiążącego z nim wielkie nadzieje - jako następcy, na skutek choroby
nowotworowej nie dożył nawet trzydziestki. Mimo młodego wieku miał już wiele własnych
pomysłów, choćby dlatego Grot wysłał go w świat by organizował osobiste warsztaty
w USA. Gdy już przebywał tam w szpitalu, Grotowski podjął wytężone starania o paszport. Ręką por. Jerzego Knopa
odmówiono mu prawa do tego rodzaju wyjazdu. Gdy już mógł wyjechać, w ’82 wyjechał
do Francji, by już nie powrócić. Co także odnotowano w teczkach. (<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Akta paszportowe – Grotowski Jerzy, 85 nr 2).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
J.
Zmysłowski zmarł 4.02.1982, pochowano go na Cmentarzu Wilanowskim w
Warszawie. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Wróćmy do ’80. W połowie kwietnia Zygmunt wrócił z Lozanny,
gdzie pracował z aktorami Théâtre Onze -
l'Atelier de travail théâtral, założonym przez Jacques’a Gardel’a, którego
czytelnikom bloga przedstawiłam przy okazji, m.in., opowieści o Molika pobytach
w Szwajcarii <b>(5.05.2015). </b>Niebawem, ponieważ już 3 maja (odbywało się do 31.08.1980) we
Wrocławiu, Brzezince i Ostrowinie miało miejsce pierwsze i największe - Seminarium Teatru Źródeł, w którym wzięli udział m.in. zaproszeni praktycy z
Meksyku, Indii i Haiti (11 osób). To pierwsze seminarium Teatru Źródeł dzieliło
się na okres przygotowawczy, seminarium otwarte i prace wewnętrzne (8–31 VIII)
dla ścisłej ekipy realizującej program. Molik pracował we Wrocławiu (17 IV – 12
V) w ramach staży dla cudzoziemców prowadzonych równolegle z Cynkutisem,
Mirecką, Rycyk i Ścierskim. </div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>W maju 1980 miało
miejsce - doniosłe dla Laboratorium wydarzenie - 11-go, we Wrocławiu, po raz
ostatni wystawiono <i>Apocalypsis cum
figuris. </i></b>A w owych pięciu miesiącach 1980 wystawiono je, bodaj, dziesięciokrotnie. W kraju i zagranicą. </div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Kres prezentacjom położyła obłożna choroba Antoniego Jahołkowskiego. Dla Molika
był to wielki cios, lecz dlatego, że Antek, wielki artysta, człowiek-dusza, należał do
jego najbliższych przyjaciół. Zmarł 1.09.1981 roku, przeżywszy ledwie 50 lat.
Pochowany jest na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "andalus" , serif;">[Apocalypsis - wykonawcy;
Antoni Jaho</span>ł<span style="font-family: "andalus" , serif;">kowski (Szymon
Piotr), Ryszard Cie</span>ś<span style="font-family: "andalus" , serif;">lak (Ciemny), Zygmunt Molik (Judasz), Zbigniew Cynkutis (</span>Ł<span style="font-family: "andalus" , serif;">azarz), Elizabeth Albahaca/ Rena Mirecka (Maria Magdalena),
Stanis</span>ł<span style="font-family: "andalus" , serif;">aw
Ścierski (Jan)].</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "andalus" , serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Q5fRzITOxt_xtXiMqSaSHOsTP6dHr4rrKyRnpJwP1cBb0HmtBERqK8-wrSw0vXpyou09qWKQoaBWjf94AKk2gSkB2onkayz0qJUHLPVYfQZLbDxBHNdgbUQ3n_xkY7shJYlTjuUmZR0_/s1600/10.05.80+%25C5%259Blub+Teo+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Q5fRzITOxt_xtXiMqSaSHOsTP6dHr4rrKyRnpJwP1cBb0HmtBERqK8-wrSw0vXpyou09qWKQoaBWjf94AKk2gSkB2onkayz0qJUHLPVYfQZLbDxBHNdgbUQ3n_xkY7shJYlTjuUmZR0_/s320/10.05.80+%25C5%259Blub+Teo+2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "andalus" , serif;">Pozostawmy smutki
próbując skupiać się na radosnej stronie życia. 10 maja 1980 (w sobotę) odbył
się ślub Elizabeth Albahaca ze Zbigniewem Teo Spychalskim. Świadkami byli
Zygmunt i Antoni. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGi-tRakffku3RXT3SQfN-yMhvnl3KQx5YVwDkDS5F24w5i5-7Avhtx78_RaOm0EA1dw-OUIy3LJRuHk8YnBbRqOaqf54QLHsmYiVZxdSNDjWeDql34o21ee0FY6VUoIoEYFQVKkb9cd-b/s1600/10.05.80+%25C5%259Blub+Teo+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGi-tRakffku3RXT3SQfN-yMhvnl3KQx5YVwDkDS5F24w5i5-7Avhtx78_RaOm0EA1dw-OUIy3LJRuHk8YnBbRqOaqf54QLHsmYiVZxdSNDjWeDql34o21ee0FY6VUoIoEYFQVKkb9cd-b/s320/10.05.80+%25C5%259Blub+Teo+3.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "andalus" , serif;"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Teo Spychalski, także wówczas, ręce miał pełne roboty,
prowadząc zajęcia z zagranicznymi współpracownikami Instytutu Aktora, którymi
(w latach ’78-’82) byli choćby;<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Dominique Gerard, Pierre Guicheney, François Kahn i François Liège (Francja), Eliezer i Micado Cadet oraz Maud Robart i Jean-Claude Garoute (Haiti), a także inne
osoby z haitańskiej grupy Saint-Soleil, Abani Biswas, Ramakrishna Dhar, Dibyendu Gangopadhya, Probir Guha, Gour Khepa, Nasrudin Shah (Indie), Maro Shimoda (Japonia), Jairo Cuesta (Kolumbia), Refujio Gonzales, Helena Guardia Sanchez, Nicolás Núñez, Jaime Soriano i Pablo Jimenez (Meksyk), Katharina Seyferth (Niemcy), Elizabeth Havard (Stany Zjednoczone) oraz Fausto Pluchinotta i Stefano Vercelli (Włochy). <o:p></o:p></span></div>
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Molik zaś, tuż po ukończeniu wspomnianych wyżej ‘prac
wewnętrznych’ we Wrocławiu, 15 maja udał się do Turynu, gdzie do końca miesiąca prowadził ‘prywatne warsztaty’, przeznaczone dla grupy teatralnej (Teatro del
Canto), która była częścią Cooperativo della Svolta. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b> Teo:</b> Ale
oczywiście to, co powiem, jest ważniejsze w osobistej perspektywie: przez
pierwsze dwa-trzy lata kontynuowałem w Kanadzie działania na podobieństwo tych,
które były robione w Brzezince i Ostrowinie. I w pewnym momencie – i to jest
istotne – zdałem sobie sprawę, że przecież ja już to wszystko znam – no i jak
iść w tym dalej? Dopóki się było z Grotowskim, to był to ciąg, ciągła spirala:
choć wspólny, to jednak – jego ciąg, jego ewolucja, jego ciągła progresja; on
wciąż powoływał nowe zadania, stymulował do dalszych kroków. A ja sam – cóż?
Oczywiście mogłem kontynuować to, do czego doszło się wcześniej, to, co jakoś
wspólnie stworzyliśmy w Polsce. Ale wiedziałem, że on już idzie dalej, czułem,
że jeśli czas mu pozwoli, to dojdzie na końcu drogi ze swymi nowymi ludźmi do
czegoś rzeczywiście istotnego. I także miałem poczucie, że on powinien
całkowicie odmienić ludzi, z którymi pracuje. I tak w końcu się stało. To, mimo
uczuciowych rozterek z jego strony, było dla niego błogosławieństwem. Więc
wówczas dla siebie zdecydowałem, żeby nie robić tego, co jest już mi znane.
Może nawet za łatwe. Zmienić teren. I wolałem wejść w to, w czym jakoś szukałem
pewnie też dreszczyku nowości i niepewności. Na dobre czy na złe, zacząłem
zajmować się adaptacjami teatralnymi, inscenizacjami, aktorstwem, trochę
pisaniem. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
No, i widzicie: znowu wraca dylemat, jak nam – jak mnie –
pisać, a jak nie pisać o tamtym czasie,
o tamtej epoce, póki jeszcze jesteś ty, póki jestem ja. Epoka to Grotowskiego,
ale nie tylko Grotowskiego: ona go stworzyła i on – jak mało kto – ją tworzył.
Czy to w zgodzie z nią czy w kontrapunkcie do niej, przeciwko niej (wpierw w
samym teatrze, wobec pewnego rodzaju stylistyki, aluzyjnej kultury,
alegorycznie upolitycznionej i na dłuższą metę jałowej i nudnej). A potem w
contre-courant wobec tego, co w jakiejś piosence ironicznie śpiewała nasza
Maryla, coś w rodzaju: „Niech żyją młode żądze dopóki są pieniądze”.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Grot słuchając tego gdzieś w drugiej połowie gierkowskiej
dekady, turlał się wręcz ze śmiechu po swoim dywaniku (niemal jedyny mebel w
domu) – to był dla niego przewrotny hymn epoki. I oczywiście szedł w
contre-courant, pod prąd: w jakieś tam, jak niektórzy powiedzą,
mistycyzmy, panie, w jakieś
szarlataństwa – żył życiem nie alegorycznym, lecz antyalegorycznym, by tak
rzec, cały czas szedł w to, co direct, w bezpośredniość, we „wprost”. A to dla
wielu – jak niegdyś, tak i dziś – nie było i nie będzie do przyjęcia. </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 107%;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 107%;">Z drugiej strony jest inny rodzaju przekazu –
biograficzny – bardziej po prostu osobisty. Tu znowu jest tendencja wpatrywania
się usilnie w centralny punkt, w człowieka, a ten jest jak ślepa plamka w oku,
jak znikający punkt, i zalewają go szczegóły, mnóstwo szczegółów. Pamiętam
takie jego powiedzenie jeszcze z okresu teatralnego: „Żeby lepiej widzieć,
należy patrzyć obok” (konkretnie w czasie prób z aktorami). Niech to będzie
końcowym cytatem tej rozmowy tutaj. Jest taki nawał szczegółów – we mnie, w nas
– taki nawał, tyle różnych wydarzeń, że trudno sobie z tym poradzić. Jak to
traktować wszystko? Może w końcu sobie odpuścić? No, ale z drugiej strony to
przecież fajne i ciekawe:</span> </span>konkretne wydarzenia, historie, anegdoty wreszcie. I
oczywiście: „diabeł tkwi w szczegółach”. I tak naprawdę – cóż to była za epoka!
I on się do niej – jak wszyscy wiemy – nieźle przyłożył.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Teo
Spychalski, współpracownik Jerzego Grotowskiego w latach 1967–1981. Studiował
polonistykę i teatrologię na UMK w Toruniu (praca magisterska pod kierownictwem
Edwarda Csató na temat Teatru Laboratorium obroniona w 1967). Do pracy w
Teatrze Laboratorium przyjęty początkowo jako stażysta aktorski i teatrolog w
fazie tworzenia Ewangelii i Apocalypsis, następnie brał udział w pracach
związanych z projektami parateatralnymi. Od 1972 jako kierownik Studia Międzynarodowego prowadził prace aktorskie dla stażystów zagranicznych, a od
1975 działania parateatralne w Ostrowinie. Współdziałał z Grotowskim w pracach
Teatru Źródeł, uczestniczył w wyprawach na Haiti i do Meksyku. Od 1982 mieszka
w Montrealu (Kanada), gdzie jest reżyserem i kierownikiem artystycznym Teatru
Prospero i zespołu Le Groupe de la Veillée z którymi tworzył teatralne projekty
oparte na tekstach Niżyńskiego, Dostojewskiego, Balzaka, Rilkego, Célina,
Hamsuna i Gombrowicza oraz wystawiał sztuki Strindberga, Kleista, Dorsta,
Enquista, Kovačevicia i Harrowera. <o:p></o:p></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></b></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Z zapisu rozmowy w ramach konferencji „Grotowski-narracje”. Leszek Kolankiewicz i Teo
Spychalski. </span></b><span style="font-family: "century" , serif; line-height: 107%;"><span style="font-size: 10pt;">Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu
Warszawskiego, 14.01.2010. </span><b style="font-size: 10pt;">PERFORMER
1/2011 </b><span style="font-size: xx-small;">grotowski.net</span></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">Zdjęcia, z prywatnego archiwum, w maju 2011, Teo przekazał pocztą mejlową. </span></span></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-32489280880903402582016-02-23T17:21:00.000+01:002016-02-23T17:21:38.529+01:00Apokalipsy A. Durera i J. Grotowskiego. Depozyty IPN. Książę Niezłomny...IV? <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.kunstsammlungen-museen.augsburg.de/typo3temp/pics/719e5d47a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.kunstsammlungen-museen.augsburg.de/typo3temp/pics/719e5d47a3.jpg" height="200" width="145" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>Apocalypsis cum figuris, Albrecht Durer, cykl 15 drzeworytów, 1511, karta tytułowa 2. wydania</b></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
Epoka Durera to rozmontowywanie, z woli elit narodu niemieckiego, dotychczasowego, jedynie słusznego poglądu na świat. Wielowiekowe powoływanie się, na rzekomo rzymskie dziedzictwo, odchodziło do lamusa, boć przecie, światło dzienne ujrzały bezsporne fakty. Otóż; Niemcy to naród wybrany, pełniący szczególną rolę w Bożym planie zbawienia. Z wielkim zapałem we wszystko to wmieszano Tacyta i jego traktat "Germania". Po dogłębnych, a jakże, badaniach okazało się gładko; Adam był Niemcem, ergo, przed zbudowaniem wieży Babel wszyscy mówili po niemiecku. Znakiem tego żwawo wzięto się za zaszczepianie przekonania, że całą ludność pochodzenia nie germańskiego trzeba traktować z najwyższą pogardą i wrogością. Ksenofobia i poczucie wyższości, w kraju licznych Walkirii, miały się coraz lepiej i... pączkowały złowieszczo. </div>
<div style="text-align: justify;">
W tym samym 1511, w którym A. Durer wydał swoje głęboko katolickie dzieło - A. Hohenzollern, po sekularyzacji, został ostatnim wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego, by na koniec złożyć hołd lenny Królowi Polski - Zygmuntowi Staremu. </div>
<div style="text-align: justify;">
Teraz także Polska mogła poczuwać się do bycia narodem wybranym.</div>
<div style="text-align: justify;">
Niebawem przez starą Europę zaczęła przetaczać się epoka zeświecczenia - rozpoczęła się reformacja. Po niej kontrreformacja. W kościele katolickim doszło do schizmy.(M. Luter). </div>
<div style="text-align: justify;">
Po 400 latach, tak wypróbowywane sposoby działania społeczeństw spodobały się komunistom. </div>
<div style="text-align: justify;">
W "szalonych latach sześćdziesiątych", latach rewolucji seksualnej, protestów antywojennych i subkultur młodzieżowych, gdy wylądowano już na Księżycu a nad Świat nadciągał Woodstock, kraj nad Wisłą wciąż kisił się w sosie układów z ZSRR. Choć był, jak mawiano, najweselszym barakiem w obozie socjalistycznym, jakoś specjalnie cieszyć się nie miano z czego. Wybory do Sejmu i rad narodowych (05.65) przyniosły znaczne ograniczenie roli Sejmu. Z okazji 1000-lecia państwowości polskiej, po raz n-ty zaiskrzyło, nie na żarty, pomiędzy Kościołem a Państwem. Z marnym skutkiem dla Państwa, Naród wiernie bronił przywódców duchowych. Tym bardziej, im znaczniej drożało mięso, którego i tak wciąż brakowało przewodniej sile narodu. Rozpoczęto więc, wszelkimi dostępnymi środkami, mniej lub bardziej otwarcie, występować przeciw rządom - niedawnego zbawcy "Wiesława" Gomułki. </div>
<div style="text-align: justify;">
Lepszy świat, choćby ten w majestatycznym Berlinie, ogrodzono murami. Państwa arabskie, wspierane przez państwa bloku radzieckiego, poniosły klęskę. Czerwcowa wojna 1967 w świecie komunistycznym doprowadziła do wzrostu nienawiści do Żydów, a w Polsce wywołała fobię antysemicką. Z, jak powiadają, wciąż istniejącą w RP prężną "piątą kolumną", do dziś, zbyt wielu mocuje się, nie szczególnie przebierając w środkach.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
W tak promiennych czasach pracowano, z oddaniem, w Instytucie Badań Metody Aktorskiej - Teatrze Laboratorium - nad kolejnym spektaklem. </div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ossolineum.pl/wp-content/uploads/2011/05/apocalypsis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ossolineum.pl/wp-content/uploads/2011/05/apocalypsis.jpg" height="320" width="166" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Prace trwały cztery lata, a rozpoczęły je próby
nad materiałem opartym na dramacie <i>Samuel Zborowski</i> Juliusza Słowackiego. Po
roku prób Grotowski odrzucił większość pierwotnego materiału i zaczął pracować
na tekstach Ewangelii i na przypowieści o Wielkim Inkwizytorze z <i>Braci Karamazow</i> Fiodora Dostojewskiego.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Choć dla zdecydowanej większości świadków zdarzenia obejrzenie <i>Apocalypsis cum figuris</i> było doświadczeniem wstrząsającym, czasem wręcz zmieniającym życie,
a nie tylko poglądy na teatr, to była również, wcale niemała, grupa widzów
i krytyków, którzy uważali to przedstawienie za bluźniercze i groźne. Przede
wszystkim (choć nie tylko) były to osoby związane z Kościołem katolickim (m.in.
Zbigniew Raszewski czy Andrzej Kijowski).</div>
<div style="text-align: justify;">
Do prezentacji <i>Ewangelii</i>, których próba otwarta odbyła się w marcu '67, zgromadzono 8-godzinny materiał, jaki później, do celów prezentacji <i>Apocalypsis,</i> poddano znaczącemu montażowi. Pierwszy pokaz (zamknięty) miał miejsce w lipcu '68, premiera - w lutym '69. </div>
<div style="text-align: justify;">
Najgłośniejszym przejawem krytyki
płynącej z kręgów kościelnych był fragment kazania, jakie w trakcie uroczystości ku
czci św. Stanisława, 8.05 1976 wygłosił, na krakowskiej Skałce, Prymas kościoła katolickiego w Polsce - kardynał Stefan Wyszyński. Uznał on <i>Apocalypsis</i> za jedno z dzieł demoralizujących naród i niszczących jego... etyczny
kręgosłup na równi z pijaństwem. [<span style="font-size: x-small;">Plakat - Waldemar Krygier, lipiec '68]</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Spośród wielu opisów Apocalypsis, sam Grotowski, najwyżej cenił teksty Konstantego Puzyny, interpretującego przedstawienie jako rodzaj
bluźnierczego „powrotu Chrystusa”.<br />
<br />
Równolegle z pracami nad <i>Ewangeliami </i>i <i>Apocalypsis </i>trwały próby i spektakle <i>Księcia.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Książę Niezłomny - Premiera wariantu III, w którym Maję
Komorowską w roli Tarudanta zastąpił Zygmunt Molik, a Mieczysława Janowskiego w
partii Muleja – Zbigniew Cynkutis, odbyła się we Wrocławiu 19 marca 1968.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Takich tam... bzdurek kilkorga aktorów w niewielkiej sali aparat państwowy obawiał się śmiertelnie? Tak. Mieliśmy i mamy dowody, z czasów PRL-u i stanu wojennego. Ze zgoła niedawnego czasu. Trzeba nam wytrwałości i nieugiętości, niezłomności. <i>Księcia IV? </i> </span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">W 2013, od stycznia do kwietnia, kilkukrotnie odwiedziłam instytucję, która od kilku dni dostarcza nam tak nieprzebranych atrakcji medialnych. Poszukując materiałów związanych z CV Molika, nie spodziewałam się odnaleźć jakichkolwiek niejednoznacznych incydentów na honorze ślubnego. Niemniej, lekki dreszczyk emocji towarzyszył mi w tamtych wnętrzach. Już samo dostąpienie zaszczytu przekroczenia progu portierni przybytku wymaga niemało zachodu. Ta święta biurokracja... Wielki budynek przypomina i twierdzę i świątynię. Cisza i namaszczenie. Teczek, po stosownym odczekaniu na znalezienie każdej z nich, nie dostarczono mi zbyt wielu. Wielogodzinne ich przeglądanie nie było specjalnie ekscytujące, raczej nużące. Odnalazłam trochę dat, trochę miejsc, nic szczególnego, nic ciekawego (głównie interesowały mnie dane paszportowe; wyjeżdżał dokąd, wracał skąd). Wzrok prześlizgiwał się dość beznamiętnie po kolejnych pożółkłych stronach, aż tu nagle...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Proszę ocenić głębię i zasadność choćby tej, przedłożonej we fragmentach, "penetracji". </span></div>
<div style="text-align: justify;">
29.01.2013 – 719 Nr 2 1981 182/116 IPN WR 053/2296</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Materiały Biura „W” – Wrocław 20.08.1969</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
oraz Biura „T” – dot. obcokrajowców przebywających na stażu w
Teatrze Laboratorium 1967-1968. OBUiAD IPN-K52pNP we Wrocławiu. </div>
<div style="text-align: justify;">
<u><br /></u></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Buisset Philippe</u> - 67/68 roczny staż.
Zameldowany „Monopol” pok. 228.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b>20.03.1968 – </b>Proszę
o opracowanie techniczne pokoju 228 w Hotelu Monopol, w którym zamieszkuje
cudzoziemiec Buisset Philippe. Tajne – specjalnego znaczenia.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<i> „Wniosek o zezwolenie
na tajną penetrację bagaży, dokonanie fotokopii dokumentów będących w
posiadaniu – 22.03.1968” </i><br />
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></b>
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Planowany przebieg czynności</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">1/ Uzyskanie
kluczy, 2/ Zorganizowanie bazy penetracyjnej, </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">3/ Zabezpieczenie w miejscu pracy
B. wykona kpt. W. Rybak przez k.o. A.S., pracownika Teatru „13 rzędów”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Grupa
operacyjna w składzie kpt. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Bogdan Cetera, por. Jan Blój, por. A.
Białowąs. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Penetracja –
Cetera i Blój. Dokumentacja fotograficzna - Białowąs. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Raport – 25.03.1968
godz. 13-15 – penetracja<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">- Mały
magnetofon koloru czarnego 20x10x5,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">-
Korespondencja z okresu pobytu w Polsce w ilości 120 szt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">-
Podręczniki w jęz. Francuskim o tematyce teatralnej ok. 60 szt.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">- Notatki
sporządzone na luźnych kartkach papieru, ok. 50 szt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">- Notatki w
notesach i zeszytach w ilości ok. 30
szt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">- Pokaźna
ilość kalek ołówkowych, papieru czystego<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Notatki i
wszelkiego rodzaju zapiski sfotografowano. Penetracja przebiegała bez zakłóceń.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Udział
brali; Bogdan Cetera, inspektor Wydz. II, Jan Blój, Jan Siciński, Adam Białowąs<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">29.03.1968 „Dyplomata”
P. Buisset, p. 228 – podsłuch rozmowy w hotelu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">- Buisset z
2 kobietami z obsługi zgłasza podejrzenie włamania do szafy, od której klucz
miał ze sobą. Inaczej stały kartony. Kobiety; a może ten klucz ktoś złamał.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">11.04.1968 – </span></b><span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">Stanowska Helena, szatniarka teatru
13-rzędów. Kościuszki 64/7 </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">– mieszkał tam Buisset Ph. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;"><b>„Rozmowa z wymienioną nie wskazana ze względu na niedyskretność jej”.</b></span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Filmowe rejestracje spektakli Laboratorium w opowieściach fachowców i Grotowskiego. Sążnisty lecz bardzo interesujący artykuł o; dokumentach, doświadczeniach ich interpretacji, byciu świadkiem, precyzji i jej braku, mistyfikacjach, legendach i anegdotach. Do rozmyślań.</div>
<span style="font-size: x-small;"><b>Trzema mieć niewidzialną kamerę. Dorota Sosnowska. Dialog nr 1/01.2015</b></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://www.encyklopediateatru.pl/artykuly/198363/trzeba-miec-niewidzialna-kamere">http://www.encyklopediateatru.pl/artykuly/198363/trzeba-miec-niewidzialna-kamere</a> </span></div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-34074343014450722122016-02-17T12:56:00.001+01:002016-02-17T12:56:55.985+01:00Co po Grocie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjV40jdCyhpXCQ_8fTS8apmv-MkBFbCPOP2ZCPuohTvEbQfn0a5V64nYvdOkGBdKNTmLLO0l1hY3wraBQM04zTBUV-rgyI___Ux-oroH6EjtIqGk5cH4FPLE_kUoBpQX23Bg3xfWIkXzhA/s1600/A.+Zubrzycki+2.16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjV40jdCyhpXCQ_8fTS8apmv-MkBFbCPOP2ZCPuohTvEbQfn0a5V64nYvdOkGBdKNTmLLO0l1hY3wraBQM04zTBUV-rgyI___Ux-oroH6EjtIqGk5cH4FPLE_kUoBpQX23Bg3xfWIkXzhA/s320/A.+Zubrzycki+2.16.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>Wspólnym głosem/ In One Voice. Zajęcia w PWST Wrocław, Anna Zubrzycki, 02.2016, fot. T. Papuczys</b></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b>Dzięki zmianom
odnajdujemy cel – Heraklit. </b>Rzeczywistość
ulega okresowym zmianom i przeradzaniu się. Dzięki czemu możemy tworzyć wielkie
teorie naukowe, uogólniać, ogarniać.<o:p></o:p></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://interaktywnie.com/public/upload/img/272x200/29/29/48341.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://interaktywnie.com/public/upload/img/272x200/29/29/48341.jpg" height="166" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>Teatr on line Pawła Passiniego, fot. Irena Lipińska, 03.2013</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Niestety, nazwiska
Grotowskiego często używa się jako rodzaju naszywki, labelu, który zwiększa
konsumpcję – <span style="font-size: x-small;">Paweł Passini, reżyser, kompozytor, muzyk, filozof, kulturoznawca,
założyciel neTTheatre</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.bialystokonline.pl/gfx_artykuly/201304/69582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.bialystokonline.pl/gfx_artykuly/201304/69582.jpg" height="165" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: xx-small; line-height: 107%;">Krzysztof Czyżewski; rezygnuję z funkcji dyrektora artystycznego ESK 2016, 04.2013, fot.AD</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Krzysztof Czyżewski – współtwórca i
dyrektor Ośrodka „Pogranicze – Sztuk, Kultur, Narodów” w Sejnach;</span></b></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Były aspekty w tradycji pracy Laboratorium, które
przeszkadzały mi na tyle, że uznałem, że trzeba się z nimi zmierzyć budując
Ośrodek Pogranicze.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Ważne było byśmy nie próbowali powrócić do lat 70., a takie
niebezpieczeństwo było. Drogą jest nie powrót, ale próba nowego odczytania i
dostosowania tej myśli do rzeczywistości czasu i miejsca. Uważam to za bardzo
ważną tradycję kontynuowania dorobku Laboratorium. Oczywiście, w kulturze
czynnej – już z perspektywy samego Grotowskiego – (…) było zawsze niebezpieczeństwo
zbytniego odejścia od rzemiosła, od rzetelności pracy, od uczciwości mierzenia
się z rzeczywistością doświadczenia duchowego, które było sercem tych poszukiwań
[parateatru]. Zagrożenia to zbytnie uniesienie się nad ziemią, ucieczki…
mniejsza o nasz warsztat artystyczny. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Laboratorium to tradycja niezwykle pracowicie i pieczołowicie
kultywowane podejście do warsztatu i rzemiosła (…) Lekcja Grotowskiego, którą
zapisałem sobie gdzieś głęboko w duszy i którą pielęgnuję, to jest rozmowa z
„ty”. Z tym Drugim, z którym wchodzisz w intymną relację i uczysz się sztuki
słuchania, rozmowy, współdziałania, współczucia, empatii. Tak jak u Grota
działo się to w przestrzeni teatru między
dwójką aktorów – tak w praktykach Pogranicza dzieje się w żywej tkance
społecznej, na styku kultur, religii i narodowości, wszędzie tam, gdzie staramy
się odradzać tkankę łączną.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Jeżeli spojrzeć na pracę Laboratorium z tej perspektywy
[przechodzenie na drugi brzeg, budowanie Mostu ku innym ludziom, ku innej
kulturze] to właśnie ten jej wymiar dialogiczny wydaje mi się niezwykle
istotny. Nie chodzi przy tym o artystę, który chce się indywidualnie spełnić,
ale o znalezienie formy, instrumentów, wiedzy, również starej, rytualnej – do
tego, żeby spotkać Drugiego, nawiązać rozmowę z „ty”. </span><span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10pt; line-height: 107%;">Pojawienie się takich słów, jak pogranicze, agora, tkanka
łączna czy Niewidzialny Most – to coś więcej niż tylko słowa: to nazywanie
rzeczywistości, nazywanie czegoś, czego brak był odczuwalny tak w języku, jak i
w życiu. W poetyckiej rozmowie Miłosza czytającego japońskiego poetę Issa to
brzmi tak: „Co jest wymówione, wzmacnia się. Co jest nie wymówione, zmierza do
nieistnienia”.</span><br />
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">[…] albo jesteś profesjonalnym artystą i poważnie traktujesz
swój warsztat, albo jesteś artystą zaangażowanym społecznie i wtedy wszystko
jest dozwolone – możesz pracować z każdym środowiskiem, to jest fajne, więc
mniejsza o formę artystyczną. Laboratorium zaś to była tradycja niezwykle
pracowicie i pieczołowicie kultywowanego podejścia do warsztatu i rzemiosła.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "century" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Ja tego nie znam bezpośrednio z Teatru Laboratorium – ja to
znam przez Gardzienice, które dla mnie były progowym doświadczeniem. Ja tam się
uczyłem ceny i wymiaru pracy, jaką trzeba włożyć, żeby zbudować dzieło; ile to
kosztuje – i że nie ma zmiłuj się. Widzę też poprzez moich przyjaciół, którzy
wyszli z Laboratorium i potem współtworzyli Gardzienice – Włodka Staniewskiego,
Tomka Rodowicza, Piotra Borowskiego, Jana Bernada, Wandę Wróbel, Olafa
Andruszkę, Igę Rodowicz – że ten etos pracy, rzetelnie u nas pielęgnowany, to
była kontynuacja tradycji Laboratorium. […] Chętnie bym dzisiaj o tym z Jerzym
Grotowskim porozmawiał – o przejściu od kultury czynnej do kultury głębokiej… </span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg697-gyUWkGh8BiPzhIT_fLW4_BvwZL7a346KnW3faa5O8_ncjcA-ACWTtqBzS85XbTLVtsyNI5V1P4MxnTOnvNqX2AwxGhRbxGm7-qWPn6kau2cS4L53zfEmfovM8wIAtvQRKtF1FZ5j/s1600/Tomasz+Rodowicz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg697-gyUWkGh8BiPzhIT_fLW4_BvwZL7a346KnW3faa5O8_ncjcA-ACWTtqBzS85XbTLVtsyNI5V1P4MxnTOnvNqX2AwxGhRbxGm7-qWPn6kau2cS4L53zfEmfovM8wIAtvQRKtF1FZ5j/s200/Tomasz+Rodowicz.jpg" width="124" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: xx-small; line-height: 107%;"> Tomasz Rodowicz, historyk filozofii,
aktor, muzyk, reżyser. Współzałożyciel i szef Stowarzyszenia Teatralnego Chorea
oraz dyrektor artystyczny Fabryki Sztuki w Łodzi. Practising Tradition in Performer Training: a Critical Approach, Wrocław, Studio Na Grobli, 01.2016, fot. Tobiasz Papuczys.</span></b></div>
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
[…} Z jednej strony nikt w praktyce teatralnej nie chce
sięgać ani po jego spektakle, ani nawet po jego metodę pracy, która jest tak
ekstremalna, trudna i tak wymagająca dla aktorów, że nie da się jej stosować,
nie da się już tak pracować, bo nikt nie będzie się tak poświęcał ani ryzykował
– w końcu ta metoda zawierała duży element ryzyka fizycznego i psychicznego
zarazem. Niedojrzałość naszego teatru polega jednak na tym, że nikt przez wiele
lat nie próbował wejść z Grotowskim w jakiś dialog – realny, rzeczywisty,
kreatywny dialog. Książki to mówienie o czymś, ale nie robienie. Mówienie jest
czysto intelektualne, analityczne, porównawcze, może czasami nawet odkrywcze,
natomiast robienie jest działaniem. Grotowski był praktykiem i powinno się mu
odpowiadać praktyką. Jakakolwiek relacja może pojawić się dopiero w działaniu –
może wyjdzie coś innego, niż zakładaliśmy, ale może to i lepiej. Każda rozmowa
z mistrzem – a spotkałem ich w życiu kilku – aby coś przyniosła, musi być
jednak rozmową partnerską.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Staramy się wejść nie w relację mistrz – uczeń, ale człowiek
– człowiek. Wydaje mi się, że trzeba dziś inaczej rozmawiać o tym dziedzictwie
– i o każdym innym. I nie należy się obawiać: prawdziwy mistrz zejdzie zawsze
do twojego poziomu lub inaczej: będzie umiał cię wysłuchać. Mistrz, który nie
przepracował swojego ego, będzie zawsze patrzył na ciebie z góry. Ale to łachmyta,
nie mistrz.<br />
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
[…] Nadal największym zarzutem wobec spadkobierców
Grotowskiego – myślę o Biaginim i Richardsie – jest to, że ich twórczość nie
jest na miarę Mistrza. Mają robić Apocalypsis 3<b>?</b> Idą swoją drogą. I na jakimś
poziomie jest to na pewno kontynuacja. Tymczasem należałoby raczej badać jego
dziedzictwo w trochę innym kontekście, badać jego wpływ, który nie jest wpływem
wprost. […] Ciekawe wydaje się to, że ci wszyscy, którzy powołują się na
Grotowskiego w świecie, mają w sumie mgliste pojęcie o nim – wiedzą natomiast,
że on się nie godził na konformizm, na sprzedajność sztuki, na jakiekolwiek
kompromisy, które kazałyby ubierać sztukę w coś ładnego tylko po to, aby można
to było komuś pokazać. Ten sposób myślenia o Grotowskim jest typowy na przykład
w Ameryce, gdzie ciągle się ktoś powołuje na Grotowskiego i gdzie kojarzy się
jego pracę z odrzuceniem kłamstwa i udawania w teatrze. […] Grotowski tymczasem
nie robił nikomu przyjemności. Gdy doprowadzał swoich aktorów do skrajnych
sytuacji, gdy objawiało się to, co najbardziej wartościowe w człowieku,
zostawiał widzów z pytaniem: „a gdzie wy jesteście?”, „a co wy zrobiliście ze
swoim życiem?”.<br />
[…] Intrygujące wydaje się to, że – według mnie – można
konsekwentnie wyznaczyć drogę Grotowskiego, który wychodzi z teatru i ucieka od
podziału na widza i aktora, aby zmierzać w stronę czegoś, co otworzy nam nowe
możliwości obecności i postrzegania świata. To poszukiwanie takiej przestrzeni,
która uwolni nas od określonych form i przypisanych nam ról, w której możemy
być tylko sobą, kimś bez przyklejonej nam etykietki, i możemy otworzyć naszą
percepcję na wszystko, co dzieje się wokół. Tym samym przestrzeni, w której
można poznać, kim się jest, z kim się jest i wobec czego. A zatem celem jest
odrzucenie wszystkiego, co jest kłamstwem i słabością, obnażanie aż do bólu.
Zostaje więc podkreślony poważny wymiar sztuki… co akurat w Ameryce jest dość
nietypowe. A jednak dzisiaj Sigourney Weaver chciałaby widzieć pomniki Grotowskiego
na każdej ulicy w Polsce. […] Można więc powiedzieć, że mamy Grotowskiego,
który zostaje przywoływany jako pewien rodzaj obrazu idei, choć niekiedy
powołujemy się na tę spuściznę świadomie, ale nie do końca adekwatnie. Mamy też
Grotowskiego, o którym mówi się przez pryzmat własnych doświadczeń i te
tradycje albo się kontynuuje, albo przeciwko nim buntuje, jak w przypadku
Gardzienic czy Raczaka. […] Pewną polską
specyfiką jest także postrzeganie Grotowskiego przez pryzmat jakiegoś
sekciarstwa, religijności i socjomanipulacji, przed którymi trzeba się bronić.
I w końcu można zaobserwować fascynację Grotowskim, która idzie w parze z
totalnym niezrozumieniem. To też jest na swój sposób ciekawe.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;">Anna Zubrzycki – reżyserka, aktorka,
wykłada aktorstwo oraz emisję głosu. Company Voices – projekty społeczne i szkolenia
Mindfulness. Współzałożycielka Teatru „Pieśń Kozła”. Była w nim aktorką i dyrektor artystyczną.<o:p></o:p></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></b></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">- Razem z Grzegorzem Bralem prosiliśmy Zygmunta Molika,
który specjalizował się w pracy nad głosem, by poprowadził warsztaty z naszym
zespołem w Pieśni Kozła, i to były wspaniałe zajęcia – z nich bardzo dużo
wyniosłam. Uważam Zygmunta za absolutnego mistrza, który potrafił penetrować
metafizyczność głosu, stojąc równocześnie mocno na nogach. Bardzo mnie
inspirował.</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Podczas
swoich warsztatów buduje pani triadę: budzenie ciała – budzenie umysłu –
budzenie głosu. Głos może zaistnieć w pełni tylko w takiej harmonii?</span> -
Tak, bardzo ważna jest przede wszystkim samoświadomość. Niektórzy szkolą głos
poprzez ćwiczenie rezonatorów. Dla mnie śpiew nie polega wyłącznie na produkcji
głosu. Pieśń już istnieje, trzeba tylko się otworzyć na nią, połączyć się z
czymś, co już jest. Można ją odnaleźć dzięki świadomości, w jaki sposób głos
funkcjonuje w ciele. Energia podąża za skupieniem. Śpiew musi mieć cel, wtedy
otwiera się serce. Kluczem do tego jest współbrzmienie z partnerem. Oczywiście,
możliwa jest również samotna pieśń. Miałam kilka takich pieśni w Makbecie.
Jedną z nich śpiewałam, a reszta stanowiła ukryty podtekst roli.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;"> Czy to coś w
rodzaju monologu wewnętrznego?</span> - Tak, to dokładnie monolog wewnętrzny,
tyle że śpiewany. Miałam go również w Pieśniach Leara, które były utkane z
niedopowiedzeń. Słowa tworzyły tylko powierzchniową warstwę mojej roli Błazna,
natomiast jej istota tkwiła w środku mnie, w tej niewyśpiewanej pieśni.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;"> Muzyka może
być kluczem do tekstu?</span> - Zawsze szukam muzycznego wybrzmienia dla
tekstu. W Makbecie przez cały czas mocowaliśmy się z tym, żeby wybrzmiała
melodia tekstu i jego znaczenie. Praca nad spektaklem przebiegała w kilku
etapach. Pierwszy miał swoje zwieńczenie w Royal Shakespeare Company, na
festiwalu The Complete Works, po czym tworzący go zespół się rozszedł i
zaczęliśmy pracę od początku. W drugim etapie pracowaliśmy przez dwa tygodnie z
Kristin Linklater, która jest wybitną nauczycielką głosu i w swojej metodzie
dąży do rozumienia tekstu poprzez ciało. Ta praca nam dużo dała, jeśli chodzi o
wczuwanie się w muzykę Szekspira. Próbowaliśmy znaleźć współbrzmienie muzyki
tekstu z muzyką, której używaliśmy do spektaklu. Szekspir, gdy się go wypowiada
prawidłowo, jest onomatopeiczny. Treść współgra z dźwiękiem, nie trzeba jej
wzmacniać żadną szczególną interpretacją. Aktorzy wykonujący Szekspira nie
muszą niczego dodawać, natomiast powinni nauczyć się mówić i wsłuchiwać w
melodię słowa. Wgłębialiśmy się w znaczenie tekstu i szukaliśmy w nim obrazu
postaci. W pewnym momencie jednak musieliśmy z tego zrezygnować, bo kłóciło się
to z energią, jaka wytwarzała się podczas prób muzycznych. Dopiero po pracy z
Kristin Linklater zaczęłam ufać poezji Szekspira i niczego już nie dodawałam.
Zdałam sobie sprawę z tego, że wcześniej przez cały czas nadinterpretowałam
tekst, próbując przelać emocje i energię muzyki, jaka towarzyszyła naszemu spektaklowi,
w słowa. To zabiłoby tekst, który sam w sobie jest partyturą znaczeniową i
muzyczną.<br />
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Improwizacja
jest ważna w pani pracy?</span> - Dla mnie jest kluczem, bo to jedyny sposób,
by znaleźć niekonwencjonalne rozwiązania. Może też otworzyć pole, na którym
takie odkrycia mają szansę zaistnieć. Improwizujemy wokół pieśni i nagle
pojawiają się ciekawe konstelacje fizyczne, nieoczekiwane harmonie muzyki i
tekstu. Reżyser to widzi, zapisuje i nakierowuje nas w określoną stronę. To
jest bardzo żywy proces, w każdym spektaklu zresztą inny, bo za każdym razem
mamy inny krajobraz tekstu, muzyki i ruchu.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 10pt; line-height: 107%;"> Czy ten „spokojny umysł” oznacza jakiś specjalny
rodzaj koncentracji?</span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%;"> - </span><span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 107%;">Nie,
to po prostu uważność na to, co się dzieje wokół i samoświadomość. A przy tym
również wewnętrzny spokój, który daje bycie osadzonym w treningu aktorskim. </span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: x-small;">Także
przed każdym przedstawieniem?</span> Tak, przed spektaklem mam zazwyczaj dwie godziny
treningu i koncentracji. Do tego przejście przez rolę, mówienie tekstu, </span>dostrajanie się muzyczne</span>. To wygląda tak, jak strojenie
orkiestry symfonicznej: trzeba się rozruszać, pośpiewać, być w harmonii,
skoncentrować się na sobie i wyciszyć.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Aktor był
więc bardziej wielofunkcyjnym instrumentem niż odtwórcą fikcyjnej postaci?</span>
- Tak, aktor musiał być wrażliwy przede wszystkim na to, co się dzieje tu i
teraz. Istota mojego treningu polega na tym, że uczę się coraz silniejszej
obecności tu i teraz. Owszem, mam partyturę działań, ale każdy moment na scenie
przynosi inne impulsy, na które muszę reagować. Już samo zestrajanie głosów w
zespole wymaga tej uważności. Każdy moment na scenie przynosi nowe wyzwania, to
nie jest sztuka odtwórcza. Nazywam ten sposób bycia na scenie „aktorem
obecnym”. Dzięki takiemu usposobieniu może on stać mocno na nogach, nie
odlatywać, być uważnym na siebie i na innych.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"> Jak się
kształci tę uważność w aktorze?</span> - W Teatrze Pieśń Kozła wymagało to
długiej pracy i treningu. Był to trening holistyczny, bo być obecnym to znaczy
być w kontakcie z samym sobą – ze swoim ciałem i z tym, co się w nas dzieje
wewnętrznie. Trzeba być też wyczulonym na otoczenie, na wszystko to, co się
dzieje wokół nas. Aktor powinien być w kontakcie ze sobą i zestroić tę własną
prawdę z tworzywem spektaklu. <o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "consolas";"><span style="font-size: x-small;">Być człowiekiem teatru,
być kobietą, być aktorką-menadżerem. Co to oznacza? Podlegać presji świata,
presji systemu, presjom urzędniczych szantaży i cięć budżetowych. Starać się sprostać
oczekiwaniom widzów i recenzentów. Myśleć o ofercie repertuarowej i o misji
edukacyjnej, nie tracąc przy tym z oczu poziomu
artystycznego. Uwzględniać obyczaje związane z funkcjonowaniem zespołu
aktorskiego. Pełnić rolę artysty i menadżera gdy ‘tradycyjną rolą kobiety’ jest
podporządkować się, zaakceptować, ulec. Cóż, Teatr to ciągła walka o sztukę
aktorską, o kształt roli i o kierunek pracy nad nią. Walka o prawdę, o szczerość
w sztuce, o siebie w życiu. Walka o swoje człowieczeństwo i o kobiecość. Walka
z ludźmi, z artystami, z czasem. Anna Zubrzycki swój wywiad zakończyła gorzką
konstatacją. Ku przestrodze?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
- Aktorów poddaje się bardzo silnej presji, by osiągnąć
optymalny efekt. Jest presja, by osiągnąć sukces, by się przebić, by zdobyć dotacje.
W ten sposób wpadamy w spiralę przemocy, bo jedna presja wytwarza następną.
Władza reżysera nad aktorem zawsze jest potencjalnym źródłem nadużyć i zdarza
się, że zespół, który musi sprostać jego wizji, płaci za ten finalny efekt
wysoką cenę. Tak było w Gardzienicach i tak było w Pieśni Kozła.<br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b>P. Passini - Paulina Tchurzewska </b><i>Teatr jest naszym voodoo</i></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b>K. Czyżewski - Adam Karol Drozdowski </b><i>Odnaleźć Drugiego</i></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b>T. Rodowicz - Monika Wąsik </b><i>Grotowski wiecznie żywy</i></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><b>A. Zubrzcki - Jolanta Kowalska </b><i>Odważne serce, spokojny umysł</i></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: x-small;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: x-small;">Dużo, dużo więcej;</span><b style="color: blue; font-size: small;"> nietak!t nr 21-22 2015 </b><b style="font-size: small;">Co po Grocie? </b><span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://www.nietak-t.pl/">http://www.nietak-t.pl/</a> </span></span></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-40802206204764134192016-02-10T11:07:00.000+01:002016-02-10T11:07:52.931+01:00Motto z Kalendarza, 2016<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://cdn-az.allevents.in/banners/872c5e381cec9e546364c7260c63f42b" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="121" src="https://cdn-az.allevents.in/banners/872c5e381cec9e546364c7260c63f42b" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>Wydarzenie z okazji 17. rocznicy śmierci Jerzego Grotowskiego </b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b><br /></b></span></div>
Styczeń/ January<br />
<b>Bardzo dawno powiedziano już, że prawdziwy sekret działania, wstąpienia i powrotu to ruch, który jest spoczynkiem.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Wędrowanie za Teatrem Źródeł, 1979</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Luty/ February<br />
<b>Jedynie prawdziwe zakorzenienie dokonuje się poprzez sposób życia: jak żyjesz - oto gdzie i jak jesteś zakorzeniony.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Artysta w społeczeństwie współczesnym, 1975</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Marzec/ March<br />
<b>Historia jest czymś wyjątkowo namacalnym, czymś, co się dzieje. Oczywiście jest to gra sił społecznych: przemocy i swobody, wojny i pokoju, koncepcji i marzeń.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: O praktykowaniu romantyzmu, 1980</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Kwiecień/ April<br />
<b>Wchodzimy w świat, aby przezeń przejść. Przechodzimy próbę świata, a świat jest miejscem prawdy. W każdym razie - świat powinien być miejscem prawdy.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Świat powinien być miejscem prawdy, 1979</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Maj/ May<br />
<b>Kiedy słyszałem, że ktoś mówi, że robi teatr dla wszystkich, że teatr powinien być dla wszystkich zrozumiały, że to powinien być taki teatr, żeby każdy wychodził zainteresowany itd., miałem poczucie, że w tym wszystkim tkwi żałosne oszustwo i także - jakiś rodzaj terroryzmu.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Jak żyć by można, 1979</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Czerwiec/ June<br />
<b>W dzisiejszym kontekście cywilizacyjnym trudno jest zrozumieć, że ważne może być doświadczenie procesu, a nie - jego produktu, rezultatu, że ważne może być dzieło-proces, a nie dzieło-produkt. Nigdy dość słów, aby to podkreślić.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Działanie jest dosłowne, 1979</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Lipiec/ July<br />
<b>Sprawą sztuki jest wyprzedzanie życia; wyprzedzanie mądre, wyprzedzanie, które ogląda się na potrzeby chwili, na nawyki odbiorcze ludzi współczesnych.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Teatr a człowiek kosmiczny, 1959</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Sierpień/ August<br />
<b>Wszystko jest muzyką, tylko nasz zgiełk nas do niej nie dopuszcza. Więc w sobie trzeba zainstalować ciszę - milczenie, aby móc być w podłączeniu. Aby nie zużyć tej percepcji i móc za nią iść, trzeba czasem milczenia, tak jak trzeba nam milczenia, aby wyjść ku słowu. </b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Wędrowanie za Teatrem Źródeł, 1979</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Wrzesień/ September<br />
<b>Jeśli szukamy, jak ukryć się za formułami intelektualnymi, ideami, sloganami, to znaczy - jeśli z całym wyrafinowaniem kłamiemy każdej chwili, jesteśmy skazani na nieszczęście. Jeśli wszystko, co chcemy uczynić, zawsze jest tylko letnie, zawsze do pewnego punktu, zawsze "tak jak inni", zawsze po to, aby być akceptowanym, jesteśmy skazani na nieszczęście.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Odpowiedź Stanisławskiemu, 1980</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Październik/ October<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Kiedy słyszałem, że ktoś mówi, że robi teatr dla wszystkich, że teatr powinien być dla wszystkich zrozumiały, że to powinien być taki teatr, żeby każdy wychodził zainteresowany itd., miałem poczucie, że w tym wszystkim tkwi żałosne oszustwo i także - jakiś rodzaj terroryzmu. </b></div>
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Jak żyć by można, 1972</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Listopad/ November<br />
<b>W dziedzinie sztuki nigdy nie zdołamy sformułować ścisłych definicji i nie powinniśmy ich szukać.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Artysta w społeczeństwie współczesnym, 1975</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
Grudzień/ December<br />
<b>Nie można stale trwać przy tym, co już w rękach, w dłoniach, co się "sprawdziło", co nam dało chwałę. To przeszłość. Trzeba kontynuować i przygodę, i spotkanie z sobą i z innymi, nowe wyzwania, w każdym okresie życia.</b><br />
<span style="font-size: x-small;">J. Grotowski: Jak żyć by można, 1972 </span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;">MOTTO, któremu wydawcy Kalendarza zawierzyli dwukrotnie, publikując je zarówno w maju jak i w październiku, zdaje się godne rozważań po dwakroć, tak wiosną jak jesienią...</span></div>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b>Zdjęcia/ Photography Jan Krzysztof Fiołek (1957-2008)</b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b>Projekt/ Design: Lech Majewski</b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b>Copyright: Barbara Fiołek & Instytut im. Jerzego Grotowskiego</b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b>Druk/ Printing: KID</b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b>Wyprodukowane dla/ Produced for KGHM Polska Miedź</b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b>ARTBANKINC Sp. z o.o. </b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: xx-small;"><b><br /></b></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: xx-small;"><b style="color: #cc0000; font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: small;">MWW</b><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> <a href="http://muzeumwspolczesne.pl/mww/kalendarium/wystawa/jerzy-grotowski-na-fotografiach-jana-krzysztofa-fiolka/">http://muzeumwspolczesne.pl/mww/kalendarium/wystawa/jerzy-grotowski-na-fotografiach-jana-krzysztofa-fiolka/</a> </span></span></span>MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-80993403505693486252016-01-28T15:32:00.001+01:002019-03-15T11:39:48.315+01:00Grotowski - tym samym - Technika Grotowskiego<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFM2HuXKqugdUgkdiE_PNjhMDJoUf5AtSFVaYFxawDd_wmZ-bufavQtcTEusXnn61thDnkMb6whA55il3Y28qpn36pTrTUq_BFNQXeILurkFGcz-mEK_pWulj7AGZKVWitiR9cQYyc1-lu/s1600/Grotowski+by+Serge+Ouaknine.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFM2HuXKqugdUgkdiE_PNjhMDJoUf5AtSFVaYFxawDd_wmZ-bufavQtcTEusXnn61thDnkMb6whA55il3Y28qpn36pTrTUq_BFNQXeILurkFGcz-mEK_pWulj7AGZKVWitiR9cQYyc1-lu/s320/Grotowski+by+Serge+Ouaknine.jpeg" width="239" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><b>Grotowski by Serge Ouaknine</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Nie wystawiam się na najmniejsze ryzyko gdy stwierdzam - nic takiego nie istnieje.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ta <b>technika grotowskiego</b> to hasło, jedynie, na dodatek z gruntu bałamutne.</div>
<div style="text-align: justify;">
Zatem co to, jak to nazwać? </div>
<div style="text-align: justify;">
Nijak! chyba, że ktoś ma życzenie definiować niebyt jako ucieleśnienie bytu.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zatem czego "uczą"<b>;</b> tego warto, tego można próbować się nauczyć? Można i warto, lecz trzeba brać pod uwagę, że najczęściej "uczą tego" niewtajemniczeni, niedostatecznie przeszkoleni. Zatem uczą jedynie form-dopełnień fizycznych, jako 'znakomitych treningów' - ciała i głosu. Znakiem tego - czego? Najczęściej jest to ledwie przyczynek - do laboratoryjnych technik aktorskich, stosowanych w teatrach awangardowych, ze szczególnym uwzględnieniem <b>(wyimaginowanego) </b>Teatru Laboratorium Grotowskiego.</div>
<div style="text-align: justify;">
Uczą, determinowani samozwańczym pędem do <span style="color: blue;">bycia</span> <span style="color: blue;">uczniem Grotowskiego, lub któregoś z jego aktorów z okresu teatralnego, czy któregoś ze współpracowników z okresu po-teatralnego Laboratorium. Lub zgoła uczniem-ucznia.</span> Miej baczenie ! powierzając swój los.</div>
<div style="text-align: justify;">
Zatem uczą; treningów fizycznych, rodem niemal ze szkół cyrkowych. Cielesnych i głosowych laboratoryjnych technik teatrów awangardowych - nauczają tak, jak je sobie wyobrazili. Bowiem by ogarnąć zasady, i sens tej sztuki - trzeba... wielu lat, nie kilku, kilkudniowych warsztatów. LAT, wyłącznie pod opieką odpowiedzialnego przewodnika. Tylko tak, w każdej dziedzinie, osiąga się mistrzostwo, tylko wówczas można chcieć "uczyć".<br />
<b><span style="font-size: x-small;">"Są też tacy, którzy obserwowali naszą pracę przez parę dni czy tygodni, czy miesięcy i mogli jedynie zarejestrować ćwiczenia testowe, ale potem chcą być instruktorami, profesorami - i to w domenie, gdzie nie ma profesorów" (</span><span style="font-size: xx-small;">Co było - wystąpienie, Kolumbia, Festiwal Ameryki Łacińskiej, 1970) </span></b><br />
<b><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></b>
<b><span style="font-size: xx-small;">- A więc, w praktyce, kształcenie aktora musi być dostosowane do każdego poszczególnego przypadku - pytał Denis Bublet w 1966 r., w Paryżu - Tak jest, nie mam na myśli żadnych recept (Grotowski, Techniki Aktorskie, Ku Teatrowi ubogiemu, 1968) </span></b><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">Ważny jest też cel i efekty pracy<b>;</b> Yan Michalski, Jornal do Brasil, Rio de Janeiro, 11.09.71 </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px; line-height: 16.9958px;">(...) Aktor Grotowskiego nie sprzedaje swojego ciała, ale je uświęca. Uczy się korzystać z roli, jak z chirurgicznego skalpela, którym rozcina samego siebie. I powtarzając akt pokuty, osiąga stan świętości, niezaprzeczalnie znacznie bardziej mistyczny niż ściśle religijny (..) </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px; line-height: 16.9958px;">Grotowski nalega na nazywanie swojego procesu poszukiwań</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px; line-height: 16.9958px;"> </span><em style="font-family: arial, helvetica, 'nimbus sans l', sans-serif; font-size: 12.75px; line-height: 16.9958px;">via negativa</em><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px; line-height: 16.9958px;">. Nie chodzi w nim o nauczenie aktora repertuaru umiejętności i sztuczek, ale o to, by zapewnić mu pełną dojrzałość jego osobowości, poprzez ciągłe odzieranie go ze sztucznie nabytych nawyków. Taka praca to striptiz emocjonalny, który zabiera aktora na spotkanie z jego najgłębszą osobowością.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; font-size: 12.75px; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Pomimo, że lekko afektowany, ostatni cytat, obrazuje stosunek Grota, i jego aktorów, do zasadności ćwiczeń fizycznych, bo absolutnie, nie ich fizyczna strona miała znaczenie przy powstawaniu spektaklu. Zatem po co ćwiczenia? Aby ciało mogło reagować, by było posłuszne organicznie w ten sposób, aby, w trakcie fizycznych improwizacji, aktor, mógł nie myśleć o ciele. Bowiem to poprzez improwizacje, krok po kroku, budowano sceniczne akcje. Same akcje (przed montażem Grota) były skutkiem spotkań, z Nieznanym - budujących indywidualne Życia. Owe Życia weryfikowano pod względem przydatności do poszczególnych scen, zbiór scen tworzył spektakl. Już na koniec 'drobiazg'. Wykrystalizowane i zaakceptowane akcje trzeba umieć, w każdej chwili, przywrócić, zważając by nie utracić w nich źródłowej, fizycznej formy Życia. Jeśli to nie możliwe trzeba odnaleźć Życie lub utworzyć nowe. Jasne?!</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"> </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Tak, to dlatego tak 'dziwnie' poruszali się po tej scenie. Bo to nie umysł, nie inteligencja, nie tekst, nie wchodzenie w rolę (w rozumieniu klasycznego teatru) pozwalały budować im te wszystkie, do dziś podziwiane, spektakularne kreacje. Budowali je poprzez ŻYCIE.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"> Nie myśl, nie interpretuj, działaj ciałem. Daj działać ciału, to ciało działa pierwsze, dopiero potem głos - nie odwrotnie; powtarzał Molik stażystom Głos i Ciało. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">W kraju działa wiele teatrów pracujących metodami studyjnymi, laboratoryjnymi. Te uznawane, najczęściej nagradzane, to choćby wrocławskie; ZAR, Pieśń Kozła czy Studio Matejka. A są przecież także Gardzienice, Teatr Ósmego Dnia, Kana, Stowarzyszenie Chorea, Teatr Wiejski Węgajty, Schola Teatru Wiejskiego itd. Każdy z nich, w jakimś sensie, odwołuje się do 'myśli Grotowskiego' lecz żaden nie praktykował 'technik Grotowskiego'. Dlaczego? bo jako takie nie istnieją, co dobrze wie każdy z animatorów wymienionych teatrów. Choćby dlatego, że większość z nich zetknęła się, także bezpośrednio, z Grotowskim. Inna sprawa, że ci którzy mieli z nim kontakt, styczności doświadczyli dopiero w jego okresie parateatralnym.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Na studyjne teatry duży wpływ wywarł Wł. Staniewski - szef Gardzienic, który począwszy od 1971 4-5 lat współpracował przy poteatralnych projektach 'diaspory Grota'. To właśnie u niego praktykowała większość liderów wymienionych teatrów. Tą drogą, i do niego i do innych, przeniknęła część wiedzy na temat treningowych metod Laboratorium, praktykowanych przez poszczególnych aktorów w okresie teatralnym. Tajników swoich indywidualnych "metod" nikt z nich, przynajmniej w szczegółach, nie propagował, nie udostępniał. Przeciwnie, w Lab. istniała niepisana umowa - 'tajemnice mistrzów' to sprawa sekretna. Nie dlatego, że tak bardzo kochali tajemnice lecz dlatego, że słowa łacno prowadzą na manowce. Każdy z nich tego doświadczył.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ksiegarnia.grotowski-institute.art.pl/wp-content/uploads/2015/09/37.-Ku-teatrowi-ubogiemu.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ksiegarnia.grotowski-institute.art.pl/wp-content/uploads/2015/09/37.-Ku-teatrowi-ubogiemu.jpg" data-original-height="800" data-original-width="565" height="200" width="141" /></a></div>
Legendarna, historyczna, brzmi niemal religijnie, i powinna tak brzmieć. Wykonano benedyktyńską pracę by prześledzić różne
wersje językowe opublikowanych w niej manifestów, wywiadów i artykułów –
niegdyś opracowanych przez E. Barbę. W 2007 powstała ‘wersja kanoniczna’
obrazująca obecny stan wiedzy na temat krętych ścieżek jakimi rozprzestrzeniały
się teksty Grota. Nic dziwnego, że J.G. ją kwestionował (tak, tak, liczne błędy
merytoryczne i edytorskie, a nie fochy manipulatora). Najważniejsza, niemal biblia - eksplorującym (od lat 50-tych ub.w.) niewietrzone od czasów wojny wnętrza teatrów. Od półwiecza traktowana dosłownie, odwzorowywana literalnie,
szczególnie w części traktującej o ówczesnej fazie badań nad treningami aktorów
laboratoryjnego teatru z egzotycznego Wrocławia. Wciąż omawia się i odwzorowuje …
gesty aktorów, ich zewnętrzność – mało kto ogarnia, że wszystko to co
rejestrują oczy widza było wynikiem głębokich poszukiwań świeckiego sacrum by
przekraczać bariery, by mogło dojść do spełnienia. Układanie paluszków tak jak Molik nie uczyni
mistrzem sztuk wokalnych.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Zatem Molik. Tu na blogu Książkę omawiałam wielokrotnie.
Publikowałam fragmenty, które traktują o założeniach jego w pełni autorskiej metody
pracy z głosem. Autorskiej niejako z konieczności. W tamtych czasach, po prostu,
nie było czym „się podeprzeć”. Kompilacje zaliczonych szkoleń nie wchodziły w
rachubę – mili moi współcześni ‘eksploratorzy’. Tak - nie było wiedzy innej niż
skostniała, brakowało podręczników, nie było milionów łorkszopów oferowanych
przez tzw. wtajemniczonych. Trzeba było eksplorować - własne wnętrze w pocie
czoła, latami.<br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://s.znak.com.pl/files/covers/card/b3/T217597.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://s.znak.com.pl/files/covers/card/b3/T217597.jpg" data-original-height="301" data-original-width="300" height="200" width="199" /></a></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Aktor. Animator twórczych procesów - Zbigniewa Cynkutisa - to dokument; pracy, eksperymentów teatralnych i praktykowanych ćwiczeń. Kolejny - autorsko opracowany system pracy - aktora Laboratorium lat 60. i 70-tych. Powstawała jako 'podręcznik dla aktorów' by... mnóstwo lat przeleżeć w szufladzie. Opracowała ją Jola Cynkutis. Ta k</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">siążka, poprzez opis ćwiczeń i warsztatów, poprzez eseje i szkice,
listy, rysunki i fotografie ukazuje Cynkutisa jako aktywnego i kreatywnego współtwórcę procesów twórczych w 13 Rzędach i Laboratorium. </span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b>Czy nadal wszyscy są głęboko przekonani, że Technika Grotowskiego to oczywista oczywistość? </b> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Jest też jeszcze jedna książka, być może niezbyt szeroko znana, skoro raczej, nieomawiana. Czyżby dlatego, że jest ze wszech miar, że się tak wyrażę, kontrowersyjna ?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Książka Elżbiety Baniewicz ma 'ekscytujący' tytuł; Rozmowy z Teresą Nawrot. Ćwiczenia według techniki Jerzego Grotowskiego. <b>Sic! </b>Wydała ją, jak i powyższą, łódzka filmówka, co może znaczyć, że czerpią z niej swą wiedzę zarówno studenci jak i wykładowcy szkół teatralnych. I to jest niepokojące. Więc piszę o niej nie dlatego, że warta jest poważniejszego zainteresowania jako dokument, czy wręcz podręcznik, lecz dlatego, że obiektywnie istniejąc powiela... te same od lat, w czystej formie, konfabulacje. Kim jest Teresa Nawrot, wedle faktów i autokreacyjnych mitów.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Podobny obraz" height="200" src="https://ksiegarnia.filmschool.lodz.pl/293-large_default/rozmowy-z-teres%C4%85-nawrot-%C4%87wiczenia-wed%C5%82ug-techniki-jerzego-grotowskiego.jpg" width="168" /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><b style="text-align: justify;">1/ </b><span style="text-align: justify;">W Teatrze Laboratorium - Instytucie Aktora ('65-'82) współpracę podjęła w 71/72 już w okresie po-teatralnym (prowadzono eliminacje - znalazła się w kolejnej grupie tzw. znalezionych do współpracy przy projektach, oczywiście parateatralnych). Czy w tak jednoznacznej sytuacji jest źdźbło prawdopodobieństwa by mogła znaleźć się w zespole prezentujących spektakle i być w nim aktorką ? </span><b style="text-align: justify;">2/ </b><span style="text-align: justify;">Na stronie Reduta-Berlin podaje, że w "L" pracowała '71-'84, co nie może być prawdą, ponieważ, gdy w '81 brała udział w projekcie >Thanatos Polski. Inkantacje< (zamysł Drugiego Studia Wrocławskiego) ten zakończył się w IX 81 - wraz ze śmiercią Antoniego Jahołkowskiego. Niebawem rozwiązano Teatr (a ten fakt Grot ogłosił w XI '82). Zresztą, skoro komunikuje, że Szkołę w Berlinie...założyła w '83.</span></span><span style="font-family: arial, helvetica, "nimbus sans l", sans-serif; text-align: justify;"> </span></div>
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 16.9958px;">Skądinąd wiadomo, że od '75 podejmowała prace w innych teatrach Wrocławia. Tak, tam, od czasu do czasu, mogła być aktorką, lecz z pewnością nie miało to związku z J.G. </span><b>3/ </b>Była asystentką Bossa. Oj tam. Asystowali J.G., w różnych trybach; Eugenio Barba ('61-'64), Serge Ouknine ('65-08.'67) czy Teo Spychalski '67-'80). Wiem, to przykre, lecz nikt, nigdy, nie słyszał o Teresie Nawrot - asystentce Grotowskiego. To nie złośliwość ani sposób na 'zepchnięcie aktorki do podrzędnej roli' (jak skarży się powszechnie). W końcu tam, może chodzić o to, że przy większych projektach międzynarodowych bywała asystentką, w biurze, stąd ta autosugestia. <b>4/ </b>Z zespołem Laboratorium wielokrotnie podróżowała za granicę. Powiem krótko; no nie wiem. <b>5/ </b>W związku z przedłożonym kontekstem <b>-</b> gdzie, kiedy i jakim sposobem <b>-</b> miała okazję poznać tak dogłębnie "techniki Grotowskiego", że mogła je opublikować?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 16.9958px;"><b>6/ </b>Tuż po śmierci Grotowskiego zaczęła głosić wszem i wobec - jest 'ostatnią żyjącą aktorką Grotowskiego'. Nadto Jego uczennicą. I tego się trzyma konsekwentnie. </span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 16.9958px;">Pani Tereso, dobra wiadomość<b>;</b> Rena Mirecka, Maja Komorowska, Elizabeth Albahaca wciąż żyją, mają się dobrze, i wciąż są twórcze. Poza tym, równie dobrze, mają się Mieczysław Janowski czy Andrzej Paluchiewicz i pewnie... znalazłby się ktoś jeszcze z 'tych ostatnich'. W pełni władz umysłowych żyje też Teo Spychalski, ten który był asystentem Bossa w czasie, w którym i pani miała być. Lecz może nie indagować ich na temat "starych dobrych czasów"? mogliby ze śmiechu trupem paść. Ktoś musiał, w końcu, pomóc pani odzyskać utracone fakty, bo zdaje się mieć pani z tym problem nie na żarty. Padło na mnie, sorry.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Na osłodę - ta historia ma zabawny ciąg dalszy, a wiąże się z wrocławianinem Maciejem Markiem Łysakowskim, absolwentem tut. PWST ('86-'90). W 2009, w wywiadzie mówił; wiele lat terminowałem w Szkole Reduta, prowadziłem tam warsztaty. Od kilkunastu lat badam dokonania Grotowskiego, pisałem o nim pracę magisterską. Potwierdzając fachowość nadmienia; <i>Metoda Grotowskiego to trening, to improwizacja ciałem. W oparciu o elementy plastyczne, to rodzaj ruchu, którego nikt na świecie nie zna poza Grotowskim. Jest to także praca z głosem... </i></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"> Szkoda, że pracując z Nawrot nie zdążył jej tej myśli przekazać.</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">C.d. rodem z komedii pomyłek. W '11 pisze pani, na blogu K. Jandy, bo jest szczęśliwa. Otóż będąc w Niemczech, w mieście Siegburg k/Kolonii wzięła udział w fascynujących warsztatach. Nie kto inny jak MMŁ, w Studiobuehne, nauczył ją... metody Grotowskiego. Nie, to nie koniec. Pan pisze, duży artykuł z wieloma zdjęciami, bowiem zwiedził cudne Muzeum Perfum w Domu Fariny w Kolonii (12.2015). Dlaczego było tam tak cudnie? zwiedzających oprowadzał, ubrany w strój z epoki, ekscytująco czarujący pan, wcielając się nienagannie w rolę pana Fariny. Kim był? coś mi tu nie najlepszymi perfumami pachnie... ten grotowski spod Kolonii. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">A gdy już jesteśmy przy nauczaniu. Przyjmując chętnych na staże rozróżniamy, na prywatny użytek, trzy rodzaje zainteresowanych warsztatami. Ci pierwsi naprawdę potrzebują pomocy, gdy ją otrzymują angażują się żarliwie. Są w tym całymi sobą, głęboko wszystko odczuwając. I to oni wynoszą z pracy prawdziwy pożytek, i najczęściej na całe życie zapamiętując tę pracę mogą czerpać z niej siłę. Ich życie się zmienia prawdziwie, raz na zawsze. Drugi rodzaj? nieustający poszukiwacze, szukają tego czego nie znajdą, bo nie chcą zaangażować się głębiej w nic czego, podobno, poszukują. Lata im mijają a oni wciąż stoją, tam gdzie stali. Ot, sposób na życie. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">I trzeci rodzaj - drapieżcy, interesowni. Przychodzą podpatrywać, podkraść, z dziesiątek różnorakich zajęć tylko wysysają to, co im pasuje. A potem okazuje się, że nie tylko zjedli wszystkie rozumy ale i zbudowali... metodę, na dodatek całkowicie autorską. I nawet oko im nie drgnie, skądże. A potem słyszę; uczę Techniki Grotowskiego, to dobra nazwa, <b>każdy rozumie o co chodzi. </b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;">Na pewno? może lepiej, choć czasem, pomyśleć o tym co, w przypływie świadomości, wyartykułował pan MMŁ. Metody czy techniki Grotowskiego (jak kto woli, mili państwo, wam i tak wszystko jedno) nikt na świecie nie zna, poza Grotowskim.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"><span style="font-size: x-small;"><b>Trzeba nie mieć choćby odrobiny przyzwoitości aby inicjatywę - nazwawszy ją autorską, a będącą ledwie malowniczym kolażem 'pomysłów', wyniesionych z odbytych gdzie tam możliwe było - łorkszopów, kłamliwie firmować nie własnym nazwiskiem lecz, a co tam, nazwiskiem Grotowskiego! Czyż nie istnieją prawa autorskie? </b></span> </span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"> </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"> </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , "nimbus sans l" , sans-serif; line-height: 16.9958px;"> </span></div>
</div>
</div>
<div style="background-color: #c0a154; clear: both; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13.524px; line-height: 20.286px;">
</div>
<div id="lws_0" style="background-color: #c0a154; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13.524px; line-height: 20.286px;">
<div class="linkwithin_outer" style="border: 0px; clear: both; margin: 0px; padding: 0px;">
<div class="linkwithin_inner" id="linkwithin_inner" style="border: 0px; margin: 0px; padding: 0px; width: 477px;">
</div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-37170212618572443122016-01-26T16:03:00.000+01:002016-06-15T22:24:54.816+02:00Villeneuve-les-Avignon - Chartreuse Notre Dame du Val de Benediction <div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://chartreuse.org/site/sites/default/files/styles/flexslider_page/public/photos/_mg_0737.jpg?itok=zZ8LFIWI" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://chartreuse.org/site/sites/default/files/styles/flexslider_page/public/photos/_mg_0737.jpg?itok=zZ8LFIWI" width="200" /></a></div>
Kilka Pań i kilku Panów, ćwierć wieku temu w grudniu, wsiadło do pociągu w Paryżu (przypuszczalnie na Gare de Lyon) by po pokonaniu 700 km dojechać do Prowansji-Alpy Lazurowe na obrzeża Awinionu. Byli grupką kilkanaściorga fantastycznych, młodych duchem i żarliwych, aktorów i naukowców, którzy na różnych etapach życia współpracowali z Grotem. To pod tym cyprysem widocznym na zdjęciu obok - Elizabeth Albahaca sfotografowała Serge'a Ouaknine'a - autora większości zdjęć, które prezentuję. Niestety, zdjęcie którym dysponuję jest zbyt prześwietlone, toteż z miejscem pobytu, owego prześwietnego gremium, zapoznaję państwa przy pomocy fotografii zapożyczonej.</div>
<div style="text-align: left;">
<b>Dramatis personae;</b></div>
<div style="text-align: left;">
<< Aktorki Teatru Laboratorium, i pozostałe Panie, o których wiem, że podążały tam wówczas drogami wytyczonymi przez Grotowskiego (<span style="font-size: x-small;"><b>projekt Parcours de J. Grotowski)</b></span></div>
<div style="text-align: left;">
- Rena Mirecka, aktorka, która rozwinęła oryginalną wersję praktyk teatralnych</div>
<div style="text-align: left;">
- Maja Komorowska, aktorka filmowa i teatralna, wykładowca A.Teatralnej, społecznik</div>
<div style="text-align: left;">
- Elizabeth Albahaca, aktorka, inscenizator i adaptator, instruktor w Studio Pracy Aktorskiej La Groupe de la Veillee, Montreal </div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
oraz</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
- Iben Nagel Rasmussen - aktorka, reżyser, pedagog, pisarka, Odin Teatret, Holstebro</div>
<div style="text-align: left;">
- Jana Pilatova - teatrolog, pisarka, profesor Wydziału Teatru, DAMU, Praga</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
Wśród Panów, oprócz Zygmunta, jestem w stanie na zdjęciach rozpoznać;</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
- Serge Ouknine - plastyk, pisarz, reżyser, badacz, Univesity Quebec, Montreal </div>
<div style="text-align: left;">
- Bill Reichblum - reżyser,Teatr Studio Kadmus, Los Angeles</div>
<div style="text-align: left;">
- George E. Marcus - antropolog kultury, Uniwersytet Irvine, California<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYALHc10BoD1NEqUGAR8Mc8ElzahG0-wO5e5i-5S46AvE3iNvXAT74lME9eNcqnJJnHJ-k11GKSTonVzcRiw5RD_QIqe3H9iAHkBDrngb4QTOQDDJKmDtGPYNOtlQ5m8zgIjMUHI6aF8xW/s1600/ZM+w+busie+2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYALHc10BoD1NEqUGAR8Mc8ElzahG0-wO5e5i-5S46AvE3iNvXAT74lME9eNcqnJJnHJ-k11GKSTonVzcRiw5RD_QIqe3H9iAHkBDrngb4QTOQDDJKmDtGPYNOtlQ5m8zgIjMUHI6aF8xW/s320/ZM+w+busie+2..jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiysVcQCEVMxdJug_G5ygNraDg2M0jRj4Th75GjJR5i9JWDyyU0awJQAOjlNeGvb1TNgm3NVuWRDlQY2yTudXngdmQafABP-RhhmFH5ny3KwzPpcscOsYxVliHu2iRVd6j71dTWhCQYLFpG/s1600/ZM+w+busie+3..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiysVcQCEVMxdJug_G5ygNraDg2M0jRj4Th75GjJR5i9JWDyyU0awJQAOjlNeGvb1TNgm3NVuWRDlQY2yTudXngdmQafABP-RhhmFH5ny3KwzPpcscOsYxVliHu2iRVd6j71dTWhCQYLFpG/s320/ZM+w+busie+3..jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4ePWqOkvhwnRsYjCqkH83GBn-uFTkg15jAtZa4P1it_sHlg50_w9fbALPg_G1PShDPLAg9FIh2A4wG7-TTybYjwqrE_3RPyRiiNtBrgk9b8rDPvDwC87GjTmg01no_OAKkUyxsWU38CDz/s1600/ZM+w+busie+4..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4ePWqOkvhwnRsYjCqkH83GBn-uFTkg15jAtZa4P1it_sHlg50_w9fbALPg_G1PShDPLAg9FIh2A4wG7-TTybYjwqrE_3RPyRiiNtBrgk9b8rDPvDwC87GjTmg01no_OAKkUyxsWU38CDz/s320/ZM+w+busie+4..jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Stojący po lewej - Serge Ouknine</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhewJIEFqYoAKlXngYcH2Lk3pQHyyr4QFnoKk4VWJiN11Ck-2lnU-MhYZ8hxgoDcNCo_0jTUCmbPX0kuuqcHzodybaGMsbux4nO7v-9GG0DSBCXkkDa4UVV9JRIyUp7ns9eBbZSkrlIDLiR/s1600/Avignon+2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhewJIEFqYoAKlXngYcH2Lk3pQHyyr4QFnoKk4VWJiN11Ck-2lnU-MhYZ8hxgoDcNCo_0jTUCmbPX0kuuqcHzodybaGMsbux4nO7v-9GG0DSBCXkkDa4UVV9JRIyUp7ns9eBbZSkrlIDLiR/s320/Avignon+2..jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><b>... szał fotografowania - Bill i Iben</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi3_DANHVAylaGFnPNQgsnjJBpqZMrQVtxfM-uzEWkLNnI7c0QTCOUeZm-hVJ_ydlfm3SQcZHB-9_xD0aGjtixnBpvNRfWguTCLxSEz9WD-mkcLNEj7OoqYbDSiOVNqxRAKbgJORvg96kn/s1600/Avignon+5..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi3_DANHVAylaGFnPNQgsnjJBpqZMrQVtxfM-uzEWkLNnI7c0QTCOUeZm-hVJ_ydlfm3SQcZHB-9_xD0aGjtixnBpvNRfWguTCLxSEz9WD-mkcLNEj7OoqYbDSiOVNqxRAKbgJORvg96kn/s320/Avignon+5..jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><b>Już na miejscu </b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPQvuuVe2jqre2x4MbizV1lMqx5QEWA33gn7m40xpuqlVgbrLTW7YSt2OWrR1fAMF1RUicq0IfJrNCy_R4VsvJmxHrG9UO0J5EhklWH0m1xLs-bqZ8-XITpazziPOA10KEhqVYIoDA97x_/s1600/ZM+zwiedza.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPQvuuVe2jqre2x4MbizV1lMqx5QEWA33gn7m40xpuqlVgbrLTW7YSt2OWrR1fAMF1RUicq0IfJrNCy_R4VsvJmxHrG9UO0J5EhklWH0m1xLs-bqZ8-XITpazziPOA10KEhqVYIoDA97x_/s320/ZM+zwiedza.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><b>Zygmunt z Iben, za której pośrednictwem uzyskałam 7 zdjęć przechowywanych w ODIN</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSlBBF3_39tbgJC8Xnw4W93QzU-7JXZkiCBUD87gYfMx81bWFjYhIeixUGgXHbelYspycn-ljbw_jMWjVnnebN7hUK8EePJ4-k-W1xZ4IVtx5W3RVaTUeWFzJ3Emyd9eAf9XGH_MvHEXL7/s1600/ZM+Iben+%252791.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSlBBF3_39tbgJC8Xnw4W93QzU-7JXZkiCBUD87gYfMx81bWFjYhIeixUGgXHbelYspycn-ljbw_jMWjVnnebN7hUK8EePJ4-k-W1xZ4IVtx5W3RVaTUeWFzJ3Emyd9eAf9XGH_MvHEXL7/s320/ZM+Iben+%252791.jpg" width="205" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><b>Iben, Zygmunt i Rena</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAEHSCrxDz3chkhfX00n2VhszmUpTnxPDcurfOo-ZpA5RmhLP7DI0YPMxPJXdwcrv4079pfzlNNw3JEoymNKkZXJSZ8Bc1HV4-cP1K1gQzwDdxoCGWPHqWhwJPjJAhJxbym2PcntNKu53D/s1600/Avignon+4..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAEHSCrxDz3chkhfX00n2VhszmUpTnxPDcurfOo-ZpA5RmhLP7DI0YPMxPJXdwcrv4079pfzlNNw3JEoymNKkZXJSZ8Bc1HV4-cP1K1gQzwDdxoCGWPHqWhwJPjJAhJxbym2PcntNKu53D/s320/Avignon+4..jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><b>Elizabeth, Rena i Jana</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUZq31uLe0q25JUxLLlnLgI4giMiG6ZZ7_nv8N3Za06v70tn4uy2Qv0hkvV-2e0UgMfcWflehFt-K0IGTa6pEjoMJ9VVz-JpMYr2rxPERaAQAaF9pKV5W3tm1zOwGYogDF1Uv7CWxpVJuK/s1600/Avignon+3..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUZq31uLe0q25JUxLLlnLgI4giMiG6ZZ7_nv8N3Za06v70tn4uy2Qv0hkvV-2e0UgMfcWflehFt-K0IGTa6pEjoMJ9VVz-JpMYr2rxPERaAQAaF9pKV5W3tm1zOwGYogDF1Uv7CWxpVJuK/s320/Avignon+3..jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><b>Seksowny (oj, bywał) w otoczeniu entuzjastek swojego powabu; Elizabeth, Mai i Reny</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMl08CKH59z0S17OWI7Bm0izP-OhQ2D80Tuk8IkS_p12wnc-KCwFrQLKJfB6n4KGOE6coS9KvFByBeFKzD95lk60CWjEiuhjtN77ZTENb1IR8N5UMTjBSdpIXYMv9M0esgqVJY33Wcy_V7/s1600/Avignon+6..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMl08CKH59z0S17OWI7Bm0izP-OhQ2D80Tuk8IkS_p12wnc-KCwFrQLKJfB6n4KGOE6coS9KvFByBeFKzD95lk60CWjEiuhjtN77ZTENb1IR8N5UMTjBSdpIXYMv9M0esgqVJY33Wcy_V7/s320/Avignon+6..jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBnr1u08HdLLtKu2xEFzTY2qadXyR_tpHEhWpVQwq9vmR5LlJG13h9osFV5tvLPg6DPnTt4irVy06_VoDwc6JdXIU2VIrv8FbF83oK4TFtYJPDb0z3mEtnD9Oa0-BqW0uexaTVF1t8z_ts/s1600/Avignon+1..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBnr1u08HdLLtKu2xEFzTY2qadXyR_tpHEhWpVQwq9vmR5LlJG13h9osFV5tvLPg6DPnTt4irVy06_VoDwc6JdXIU2VIrv8FbF83oK4TFtYJPDb0z3mEtnD9Oa0-BqW0uexaTVF1t8z_ts/s320/Avignon+1..jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 11pt; text-align: center;"> „Parcours de Jerzy Grotowski” zrealizowano we współpracy </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 11pt; text-align: center;">- Workcenter of
Jerzy Grotowski </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 11pt; text-align: center;">w Pontederze - Académie Expérimentale des Théâtres </span></div>
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaDqZ5fmC0O2ePRQYjW-F9DSAvyuS4QTbc2TzNIZvMeyPwWeqRApQg2_Y-MjVsfopsd582LRtTRonvl61q-UModruIs3eFdkSSiE0v1xjPP0N7Ede8NO-mvIviVa7OX-sMQndibCAPDA1H/s1600/M.+Kokosowski+2..jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaDqZ5fmC0O2ePRQYjW-F9DSAvyuS4QTbc2TzNIZvMeyPwWeqRApQg2_Y-MjVsfopsd582LRtTRonvl61q-UModruIs3eFdkSSiE0v1xjPP0N7Ede8NO-mvIviVa7OX-sMQndibCAPDA1H/s200/M.+Kokosowski+2..jpg" width="121" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Z ramienia Akademii projekt koordynowała Michelle Kokosowski. Zachowałam jej wizytówkę z tamtego okresu. Śliczna; szlachetny papier i srebrna gwiazdka, z rubinowym oczkiem. Jest na niej plamka, nie wiem, łezka czy ślad całuska, skoro napisała... <i>Love Molik. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Swojemu wędrowaniu za całą tą grupą zawdzięczam zaskakujące, wielce radosne odkrycia. W Odin Teatret w Holstebro, jest gdzieś w archiwach, sfilmowany wywiad z Zygmuntem. Przeszukają swoje bogate zasoby i prześlą! </div>
<div style="text-align: justify;">
Serge natomiast odnalazł, i już przesłał, swoje artykuły związane z pobytem w Chartreuse. Przysiądę do nich, choć to... ok. 20 stron... w języku francuskim.<br />
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Wkrótce, tego samego grudnia, stęskniony za krajem i wielce zdrożony Grotowski przebył pierwszy zawał. </span></div>
</div>
</div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-37853628308496937972016-01-23T21:52:00.001+01:002016-12-13T07:29:46.150+01:00Głos - wyzwoleniem energii i źródeł twórczych - Acting Therapy<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Tożsamość nie zweryfikowana - tak </span>oferujący serwer blogowy Google klasyfikuje swój blog. Czy mnie na nim - jako blogerkę także? Życie jest sprawdzianem, coraz dotkliwiej doświadczamy weryfikacji. Sama, a także! weryfikuję, boć coraz mniej we mnie optymizmu, a i lichsze stają się moje przeświadczenia o rozsądku sił wypływających na wydarzenia. <span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: x-small;">(</span><b><span style="font-size: x-small;">ostatni akapit postu choć częściowo rozwiąże zagadkę).</span></b></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></span>
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: xx-small;">W dekonstruowanym nam współcześnie świecie stajemy się coraz osobniejsi w tłumie, czy z wyboru? A jak rozpoznać samotnika, jak też ten stan może się objawiać? Otóż; </span></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">j</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">ada w fotelu lub na kanapie, coraz rzadziej przy stole. Zaczynam tak mieć, od niedawna. Boć przecie, od niejakiego czasu, niemal muszę czuć się coraz brutalniej wybijana ze znanej rzeczywistości.</span><br />
<br />
Hę, niegdyś było to nie-do-pomyślenia<b>;</b> prędzej bym niemal głodowała niż jadła jakkolwiek-gdziekolwiek. Nawet gdy waliło się wkoło siadałam przy stole. Układając serwetkę w lichtarzyku zapalałam świeczkę, do smukłego kieliszka (najchętniej po przodkach) nalewałam wino. Nie wcześniej mogłam jeść ze smakiem. Hę, hę, że coraz mniej gorąco bywam zakochana w życiu ? Być to może, bowiem trudniej skupiałam się na tym co robię. Toteż mniej pilnie zdaję się zważać na to, co winnam zaoferować światu. </div>
</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Zazwyczaj potykamy się, tracąc balans, za pośrednictwem drobiazgów. Choćby wczoraj, po 18, zmierzając do Filharmonii, dałam zwieść się niebieskiej plastikowej rurze w części pokrytej śniegiem. Przed niekontrolowanym rozwojem sytuacji uratowała mnie pewnie - 'symfoniczna potęga romantyków' (Moniuszko, Brahms i Dworzak).<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;">Co widać, nietrudno połamać zęby na tej robocie, mimo cierpliwych prób rozwiązywania problemów wzorem myślicieli. By myśli nie krążyły zbyt szaleńczo odetchnę, niekoniecznie świeżym wiejskim powietrzem. Wówczas, o tak, zapomnę, i o stresach i o dnia codziennego pędzie. <i>Czyż nie tak mógł myśleć zintegrowany z dymkiem Molik gdy kolega Paluchiwicz pstrykał mu te fotki? </i>(Brzezinka, ok. 72.) </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<b style="font-size: small;"> </b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMmuBD5BuL_72zTvY1SU7V3i0oLS079dzZh1aYvcc54YwNdA45FXyQnvdFCAlMLlCvfrNM-FoIVyOJha_VBl0b06D9KP2d4EAnAaDhIVXK9pW4oD0Gl9pCRCa_1jgZtX4LPT7WZ2k_6qGA/s1600/ZM+z%25C5%2582ama%25C5%2582em+z%25C4%2585b+2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMmuBD5BuL_72zTvY1SU7V3i0oLS079dzZh1aYvcc54YwNdA45FXyQnvdFCAlMLlCvfrNM-FoIVyOJha_VBl0b06D9KP2d4EAnAaDhIVXK9pW4oD0Gl9pCRCa_1jgZtX4LPT7WZ2k_6qGA/s320/ZM+z%25C5%2582ama%25C5%2582em+z%25C4%2585b+2..jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Wedle Molika głos jest nośnikiem energii, jej jakości. Poza tym, oczywiście, wyrazem niepowtarzalnej osobowości. Odkrywając nowe, wcześniej mniej jasne, także dla siebie samego obszary rzeczywistości, pracował nad tym by móc wspomóc konfrontację elementarnej, czystej ludzkiej wrażliwości z przywróconym głosem. Tak rozumiana działalność bywa źródłem osobności. Tak, doświadczył wyalienowania. Także dlatego długo trudno było namówić go do jadania przy stole odkąd zaczął podróżować intensywnie jako przewodnik poszukującym głosu.</div>
<div style="text-align: justify;">
Gdy zaangażował się w projekt budujący <i>parateatr </i>było dla niego jasne<b>;</b> niezbędny będzie uważny wgląd w zintensyfikowany zbiorowy strumień emocji. Cały okres parateatralny w życiu Laboratorium był szukaniem sposobów na wyeliminowanie alienacji i separacji pomiędzy uczestnikami zdarzeń. On sam, nim dotarł do wiedzy JAK to zrobić, bywał 'okrutnikiem'. Z nieprzygotowanymi ludźmi próbował pracować tak, jak przez lata pracował pośród aktorów Grotowskiego. A tam ćwiczenia bywały niezwykle forsowne. </div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Obraz <i>okrutnego Molika </i>(co zabawne w przypadku takiej jak On osoby) na jakiś czas wykreował Jerzy Radziwiłowicz. Nie pamiętam okoliczności, lecz być może w listopadzie 70., gdy podjął propozycję tzw. współpracy z Laboratorium. Współpracy nie podjął a zdanko się przykleiło, na czas jakiś. Mało <b>JR</b> żałuję skoro dodał<i> nigdy wcześniej</i> <i>nie doświadczyłem takiego wiertła w życiu.</i> [Klasyfikacje zaliczyli wówczas<b>;</b> Zbigniew Kozłowski, Aleksander Lidke, Wiesław Hoszowski i Irena Rycyk].<br />
<span style="text-align: center;"> </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Jak planował pracować Molik w okresie Acting Therapy ?</span> </div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Laboratorium Acting Therapy - to praca nad wyzwoleniem energii i źródeł twórczych - opierająca się na pracy nad głosem i ciałem, łącznie z jego psychiką. To praca, która pochłania, to praca-życie.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: PL;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Pracuje się nad wyzwoleniem własnego głosu, w
całej gamie możliwości i w całej pełni, nad uczynieniem z ciała posłusznego i
zręcznego instrumentu, nad jednością wyzwolenia tych dwóch elementów, tzn.
głosu i ciała. W czasie procesu twórczego jest się i panem i sługą równocześnie
lub niemal równocześnie. Nie jest to możliwe bez sięgania do ukrytych źródeł i
ukrytych zasobów energii tzw. pasywnej, nigdy dotychczas nie używanej. Wymaga
to usunięcia przeszkód i ominięcia oporów nie tylko natury fizycznej. W czasie </span></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: 11pt;">takiego działania zmianie podlega cała osobowość. Tak
więc nie tylko ciało czy głos poszerzają zakres swoich możliwości, stają się
bardziej zdolne do czynienia trudnych rzeczy, ale wyzwolona energia otwiera
źródła, z których swobodny przepływ stanowi o inicjatywie i inspiracji.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: PL;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">To ostatnie w naszej pracy jest dążeniem, z pewnością
najtrudniejszym, i nie zawsze możliwym, a na pewno nie we wszystkich przypadkach
w czasie typowego </span></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: 11pt;">cyklu pracy obejmującego 9-12 dni, ca 5 godzin dziennie w
zespole 3-4 osobowym. Wtedy terapia pozostaje w obszarze kształtowania
(technicznego) własnych możliwości głosu, ciała i energii, ale zawsze w oparciu
o ćwiczenia i elementy organiczne obejmujące całość osobowości.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: 11pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: 11pt;">Cóż, zamierzenia życie </span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: 11pt;">zweryfikowało poważnie lecz w jednym jedynie względzie; grupy były dalece liczniejsze. Później nadeszło już Drzewo Ludzi, które odbywało się jakby poza Grotowskim, bowiem, animatorzy zdarzeń dotarli do pełnej dojrzałości. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: PL;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://progrupa.webd.pl/wp-content/uploads/2012/05/logo-blogger.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://progrupa.webd.pl/wp-content/uploads/2012/05/logo-blogger.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: xx-small;">NIESPODZINKA! Począwszy od 11.01.2016 usuniemy
możliwość łatwego śledzenia bloga dla osób zalogowanych w Twitter, Yahoo, Orkut czy u innych operatorów. W tym samym czasie - usuniemy profile kont spoza Google, więc, może pojawić się spadek liczby odwiedzin na blogu.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: PL;"><span style="color: blue;"><span style="font-size: xx-small;">Zachęcamy by powiadomić czytelników (być może za pośrednictwem
blogu). Jeśli korzystają z innych kont niż Google by obserwować bloga -
muszą zapisać się na konto Google. POWIADAMIAM!</span><span style="font-size: 11pt;"> </span></span></span></div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-83283663954231075842016-01-10T01:58:00.001+01:002016-12-13T13:29:48.833+01:00Akademia Teatralna Warszawa 2002 <div style="text-align: justify;">
Rok 2002 - dla przewodnika atelier Głos i Ciało był rokiem bardzo ciekawym. Jak zazwyczaj - wiele podróżował, spotykał dawnych i poznawał nowych przyjaciół. Jak niekiedy - brał udział w festiwalach i konferencjach. Przede wszystkim zaś szkolił potrzebujących pomocy.</div>
<br />
- Barcelona, Institut del Teatre,<br />
- Moskwa, Centrum im. Meyerholda, uczestniczył m.in. w seminariach "Artaud"<br />
- Turyn, Associazione TeatroSfera,<br />
- Las Teouleres nieopodal Bordeaux, Centrum Badań Teatralnych i Szkoleń<br />
- Berlin, interdyscyplinarna organizacja non-profit - InterKunst e.V.<br />
- Mostar, w ramach 23. festiwalu MRAVAC, gdzie GiC zdobyło 1. nagrodę za staż<br />
- Bruksela, centrum federacji CIFAS, gdzie z ZM odbyło się także spotkanie prasowe<br />
- dwukrotnie we Wrocławiu, Sala Laboratorium IG<br />
- Wrocław-Brzezinka, w ramach międzynarodowej konferencji Parateatr i Teatr Źródeł<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
- Warszawa, w Akademii Teatralnej, w ramach 1. Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych - powołanego z okazji 70-lecia uczelni (21-29 czerwca).<br />
<br /></div>
Festiwal zorganizowano wraz z Fundacją Collegium Nobilium i Teatrem Narodowym.<br />
<div style="text-align: justify;">
Na deskach 7 teatrów w ciągu 9 dni na festiwalu zaprezentowało się 19 grup z wielu krajów. Do Warszawy przyjechało ponad 400 studentów z całego świata; Słowacji, Rosji, Niemiec, Hiszpanii, Izraela, Czech, Litwy, Meksyku, Anglii, Finlandii, Chorwacji, Włoch, Węgier, Belgii i Bułgarii. Polskę reprezentowała także krakowska PWST.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
W trakcie trwania festiwalu odbyło się wiele spotkań z wybitnymi twórcami - Józefem Szajną, Andrzejem Wajdą, Andrzejem Sewerynem, Vladas'em Bagdonas'em, Kamą Ginkas, Jacques'em Lasalle i Bernardem Faivre d'Arcier. </div>
<div style="text-align: justify;">
W programie znalazło się kilka warsztatów teatralnych. Poza Molikiem goszczono Włodzimierza Staniewskiego z Gardzienic, Mario Gonzalesa z Francji - specjalistę komedii dell'arte (praca z maską) czy Kalamandalam'a Balasubramanian'a - z teatru Katakali. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Na inaugurację wybrano - Sen nocy letniej w reż. Jana Englerta, rektora Akademii. <b>Sen </b>był spektaklem dyplomowym studentów IV roku wydziału aktorskiego. Powstał w kooperacji z Akademią Sztuk Pięknych i Akademią Muzyczną. <b>S</b>pektakle, Jury, zdjęcia: <span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://www.5f.at.edu.pl/p-1mfst-spektakle.html">http://www.5f.at.edu.pl/p-1mfst-spektakle.html</a> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: xx-small;">W 2002 r. Akademię ukończyli; <b>Kamilla Baar, </b><b>Przemysław Chojęta, </b><b>Monika Dryl, </b><b>Agnieszka Grochowska, </b><b>Anna Gryszko, </b><b>Paulina Holtz, </b><b>Robert Jarociński, </b><b>Klaudiusz Kaufmann, </b><b>Magdalena Kumorek, </b><b>Marcin Kwaśny, </b><b>Leszek Lichota, </b><b>Piotr Łukaszczyk, </b><b>Maciej Marczewski, </b><b>Dorota Rubin, </b><b>Magdalena Smalara, </b><b>Wojciech Solarz, </b><b>Patrycja Szczepanowska, </b><b>Aneta Todorczuk i Michał Żurawski</b></span><b style="font-size: x-small;"> </b><span style="font-size: xx-small;">[ choć część z nich była adeptami Głos i Ciało ?].</span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Nasz czerwcowy pobyt w Warszawie był ze wszech miar udany, choć pogoda nie dopisywała tak jak w lecie powinna. Kilka dni wiało i mżyło, a my, chwilę wcześniej, wróciliśmy opaleni ze słonecznej Grecji i wciąż tęskniliśmy za jej aurą. Perturbacje pogodowe poszły na bok bowiem, sporo naprawdę gorących chwil, spędziliśmy na wszelkich zdarzeniach około festiwalowych. Były bankiety, mniej lub bardziej oficjalne, były fety rocznicowe, z całą przynależną randze przedsięwzięcia oprawą.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnPttAWwLwSxu_z_0cMS21eld-5V45CPg1BHFsNe-mkHLWTWlK9GNb6KIoAQ1Ai_yt_s61hVZHK1CryF7mdr1pzyRdN0TqgAHAPK9tTJDxMzVSA-1gQEMD3cxnrn8JVG5ctpjRHI0P5xbZ/s1600/ZM+70-lecie+2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="156" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnPttAWwLwSxu_z_0cMS21eld-5V45CPg1BHFsNe-mkHLWTWlK9GNb6KIoAQ1Ai_yt_s61hVZHK1CryF7mdr1pzyRdN0TqgAHAPK9tTJDxMzVSA-1gQEMD3cxnrn8JVG5ctpjRHI0P5xbZ/s320/ZM+70-lecie+2..jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: xx-small;">Pan Rektor z Małżonką, członkowie Jury; restauracja przy Pałacu Błękitnym w Ogrodzie Saskim</span></div>
</div>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: xx-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-align: center;">Był też, oczywiście, warsztat z udziałem uzdolnionych studentów Akademii (24-28.06), w trakcie którego powstało krótkie video z przebiegu pracy i wywiad Z.M. z Grażyną Torbicką. Zamieściłam go na Fb; możliwy do wglądu w zakładce Więcej/Filmy</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
W zestawie mieliśmy spektakle wyszczególnione pod pierwszym linkiem. Doboru inscenizacji dokonałam bez wsparcia maestro, i sama ponosiłam konsekwencje wyboru. Właściwie nic mu się na scenach nie podobało; jako aktor teatru laboratoryjnego inaczej postrzegał sposoby realizacji scenicznych zamierzeń. Trudno. Nie był zaciekawiony lecz pobłogosławił, bez zbędnych negocjacji, moje opinie i przedłożoną mu paletę rocznicowych zdarzeń.</div>
<div style="text-align: justify;">
Natomiast ożywiał się, i to wyraźnie, gdy już opuszczaliśmy sale teatralne. Miał ku temu powodów przednich doprawdy niemało. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtsGH6lN8rQUGjjKaDCRdm6s8Mk9jduBW1s-K6nvubeNczU0oucxmc_bDR3Dk08elwE2bsnbZWJWWTOpsVO1isVkFK8A9mJJxOwHZ2mGCucm26WgBjyyw_La8XoTjHAera_SLHg7O83JXB/s1600/ZM+70-lecie+3..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtsGH6lN8rQUGjjKaDCRdm6s8Mk9jduBW1s-K6nvubeNczU0oucxmc_bDR3Dk08elwE2bsnbZWJWWTOpsVO1isVkFK8A9mJJxOwHZ2mGCucm26WgBjyyw_La8XoTjHAera_SLHg7O83JXB/s320/ZM+70-lecie+3..jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">Rodzinka w SPATiFie przed lanczem </span></div>
<div style="text-align: justify;">
Po pierwsze, przyjechała do Warszawy z Gdańska jego jedyna siostra - Joanna Obrowska. Po drugie, jej syn warszawiak - Janusz Mond, niegdysiejszy student tej samej co wuj szkoły, zechciał towarzyszyć nam (mamie i wujostwu) i wziąć udział, w części choć, uroczystości. Zresztą, oprócz nas trojga miał okazję spotykać kilkoro dawnych przyjaciół z uczelni. Najbliżej był z Gabrysią Kownacką (bardzo się przyjaźnili i popierali, szczególnie w trudnych chwilach) oraz z Wiktorem Zborowskim - toteż i my mieliśmy przyjemność ze znakomitymi i słynnymi aktorami. Na oficjalnej Gali, w sali Teatru Dramatycznego Zygmunt siedział obok swojego niegdysiejszego wykładowcy - Andrzeja Łapickiego, a ja, udając że nie patrzę, przyglądałam się z uwagą paniom siedzącym przede mną. Choćby prześlicznej i przeuroczej Joannie Trzepiecińskiej.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0HbcjWTOCUKxH9i28CV2muFY9lrCr2ZTRD72XH4O3vgdn1cc19nHSUJRE2x8lUXpYPH_j0C7law75w-NqC2C18Wf78YffRR_aYk7tCAXNjX_L0IH2b_r26Prdubu_zfQc-QwCdlOQ1n0h/s1600/ZM+Zdzisiu+70-lecie+AT.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0HbcjWTOCUKxH9i28CV2muFY9lrCr2ZTRD72XH4O3vgdn1cc19nHSUJRE2x8lUXpYPH_j0C7law75w-NqC2C18Wf78YffRR_aYk7tCAXNjX_L0IH2b_r26Prdubu_zfQc-QwCdlOQ1n0h/s320/ZM+Zdzisiu+70-lecie+AT.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">NOVOTEL przy Marszałkowskiej</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Po trzecie, odbyliśmy serię rytualnych spotkań ze starym, oddanym druhem - Zdzisławem Szymborskim. Ich bliskość przetrwała wszelkie zawieruchy. Zdzisław nieraz pomagał Zygmuntowi w tym wszystkim, co łatwiej załatwić będąc w stolicy niż w dalekim mieście na rubieży kraju. Szymborskiemu i Wydziałowi Estradowemu PWST poświęciłam post <b>19.10.14 </b><span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2014/10/wydziau-estradowy-pwst-warszawa.html">http://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2014/10/wydziau-estradowy-pwst-warszawa.html</a> </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">Dokładnie 45 lat przed Jubileuszem 70-lecia - absolwenci Wydziału Estradowego PWST w Warszawie</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUB0_yNsLHfd6jNbhMuXOXlsi25nEkNaRAy-ZQ_kVgG4t6KAfmdIyHhANmUgh0-qDaDe8kZidjmrL0A-PsOicUsjESZeDIGkkdY2Q4wNlvGvWqaT-uE29gtzQOK2912xhxecFx6w4Ye-e4/s1600/ZM+PWST+1..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUB0_yNsLHfd6jNbhMuXOXlsi25nEkNaRAy-ZQ_kVgG4t6KAfmdIyHhANmUgh0-qDaDe8kZidjmrL0A-PsOicUsjESZeDIGkkdY2Q4wNlvGvWqaT-uE29gtzQOK2912xhxecFx6w4Ye-e4/s320/ZM+PWST+1..jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxOmAgsSeVd3T3ApgkcpPIyPe7j2OElnInEp4tBuZStwqfJjIrFKWArEyPXRXRIvHx4au8AQrxoRuehTMyx_Jd0YIU4ZRSK_Mn2UhDdqCr5XAlCYebPi9MzY7lU10Bc0ln2MK7JQ91uasj/s1600/ZM+PWST+2..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxOmAgsSeVd3T3ApgkcpPIyPe7j2OElnInEp4tBuZStwqfJjIrFKWArEyPXRXRIvHx4au8AQrxoRuehTMyx_Jd0YIU4ZRSK_Mn2UhDdqCr5XAlCYebPi9MzY7lU10Bc0ln2MK7JQ91uasj/s320/ZM+PWST+2..jpg" width="199" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7733288363898332367.post-80075979793282252962015-12-28T22:26:00.000+01:002015-12-28T22:26:29.186+01:00Jak ćwiczyć - notatki rozszerzone <div style="text-align: justify;">
W Performerze <b>2.</b>, 10.06.2011 opublikowano rękopiśmiennicze <b>notatki</b> Z. Molika na temat czysto fizycznych podstaw jego pracy z głosem. Bez <i>rozszerzenia</i> tych notatek (którego się podjęłam), jedynie na podstawie formy w jakiej powstały, doprawdy niełatwo zorientować się w podstawowych założeniach traktującego o ćwiczeniach - autora Acting Therapy.</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"> <a href="http://www.grotowski.net/performer/performer-2/z-notatek-roboczych-glos">http://www.grotowski.net/performer/performer-2/z-notatek-roboczych-glos</a> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
JAK ĆWICZYĆ</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Podstawowa baza kolumny powietrza niosącego głos – powstaje
znacznie niżej niż u śpiewaka - używającego przepony. By osiągnąć dźwięk dynamiczny
i organiczny, pozwalający uzyskać feedback (sprzężenie zwrotne niezbędne dla
zrozumiałości dźwięku w pomieszczeniu) niezbędna jest umiejętność konfrontacji
wydawanego dźwięku z tym - na co ten dźwięk napotyka po wydostaniu się na zewnątrz.<br />
[uwaga; słuchanie jedynie siebie – spowoduje blokadę głosu].<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Zatem zwracaj uwagę na to wszystko co jest ‘na zewnątrz’ i na
wszystko co wydany dźwięk ‘odbija’. Szukaj jakie jest, i gdzie jest - echo bo tylko
wówczas zdołasz reagować, powodując że działanie stanie się ‘żywe’. Na
początek próbuj tylko dotykać dźwiękiem
- tego co bliżej lub dalej, zrób to
dźwiękiem raz słabszym – raz pełniejszym. Wciąż
słuchając tego co towarzyszy głosowi tworzącemu się ‘na zewnątrz’. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEW1Z257wq7tOZZDWn_Z6uAjFsYyUdexcg7He2lqECc2hBGsueB06JJO3tfhT-tOdf9WQOa16jN8tZmg2Ex5K4AWAaGgIt4sqO0vLVtBze-TmQZObPzqF9jgJ4jWHNCG_J8oXqfSVm8-DU/s1600/molik36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEW1Z257wq7tOZZDWn_Z6uAjFsYyUdexcg7He2lqECc2hBGsueB06JJO3tfhT-tOdf9WQOa16jN8tZmg2Ex5K4AWAaGgIt4sqO0vLVtBze-TmQZObPzqF9jgJ4jWHNCG_J8oXqfSVm8-DU/s320/molik36.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">Turyn 1994, objaśnienia w trakcie przerwy w pracy, fot. G. Palmulli</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Pomocne działania, dla każdego, trzeba odnaleźć indywidualnie.
By dociec co otworzy rezonator głowy – często wystarczy unieść ręce w
górę. Przy badaniu możliwości otwierania
rezonatorów dolnych - ręce wystarczy kierować płynnie w dół. Te poszukiwania powinny
być spontaniczne, nie mogą być wykalkulowane, w żadnym razie.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Na początek utwórz ‘koło z powietrza’, na przemian miękkiego
(‘posiada cechy’ liryczne, ma blask) i twardego (dźwięk jest mniej przyjemny,
wybuchowy), staraj się tak wytworzonym dźwiękiem utworzyć tunel - raz wąski a raz szeroki.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Dźwiękiem, głosem działaj niejako przeciw przedmiotom, jeśli
dźwięk napotyka przedmiot lub inny rodzaj zapory, np. w postaci ściany.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Co do pracy <b>krtani</b>;
zwróć uwagę na jej prawidłowe otwarcie przy mówieniu i przy oddychaniu. Dlaczego
? Gdy krtań jest zamknięta głos jest płaski.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Wadliwe określenie ułożenia krtani i gardła spowoduje, że przy
oddechu słyszalny może być charakterystyczny poświst. Dzieje się tak gdy <b>-</b> jabłko
Adama jest w górze, <b>-</b> gdy spięte są mięśnie z tyłu szyi, <b>-</b> gdy spięte są mięśnie
pod brodą, <b>-</b> gdy szczęka jest zbyt przesunięta, do przodu lub w tył. Wszystko
to dość łatwo sprawdzić dotykiem (całą ręką lub palcem).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Gdy krtań jest otwarta zawsze daje poczucie otwartości
przestrzeni do działania (jak przy ziewaniu). Przy otwieraniu krtani najskuteczniejsze
jest ćwiczenie dra Linga [Pehr Henrik Ling] - przynajmniej w podstawowej,
początkowej fazie działań. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[<i>ZM odwołuje
się, zapewne, do cz. 1 systemu tzw. gimnastyki szwedzkiej. Cz. 1. – gimnastyka pedagogiczna
obiektywno-subiektywna – jako postawa do przyswajania dowolnych nawyków; tu jako
rodzaju ćwiczenia fonacyjnego; usta dość szeroko otwarte, krtań i żuchwa
obniżone jakby przy przełykaniu, podniebienie w górze jakby przy ziewaniu]. </i><br />
<b><br /></b>
<b>Rezonatory; </b>zadaniem
rezonatorów jest, mówiąc najogólniej, wzmacnianie i kształtowanie 'siły niosącej' emitowanego dźwięku. Pojęcie
unoszenia/ wznoszenia dźwięku jest subiektywne, lecz właściwie ukierunkowane
powoduje obiektywne efekty, takie jak wibracje dźwięku czy inne uchwytne zmiany
możliwe do usłyszenia. Lecz ‘naukowo’ rzecz biorąc nie jest pewne jaki ten
proces ma, tak naprawdę, przebieg.<b> </b>Jaśniej
(bardziej zrozumiale) przedstawia się sprawa tzw. stawiania głosu, a przynajmniej
w jednym ważnym aspekcie. Ta praca musi inaczej przebiegać u aktora, a inaczej
u śpiewaka, ponieważ stawiane im zadania są zupełnie różne. To dlatego wielu
śpiewaków operowych, nawet tych znakomitych, przy długim mówieniu ryzykuje
chrypkę; ich głos jest ustawiony do śpiewania, a nie do mówienia. Szkoły
teatralne niekiedy (czy nieraz?) popełniają ten błąd; przyszłego aktora ucząc stawiać
głos jak do śpiewania. Wynika to stąd, że często nauczycielem jest były śpiewak
operowy, a ćwiczenia z nim odbywają się przy pianinie.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Zatem poprzednie uwagi - o całkowitym, organicznym
oddychaniu - odnoszą się w całości do kwestii ‘spraw głosowych’ aktora. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Wyobraźnia głosowa/ co obudzi wyobraźnię wspomagającą pracę
z głosem? dźwięki i skojarzenia związane z naturą. Lecz nie poprzez ich
imitowanie tylko poprzez bycie z ich pomocą, np., starać się ‘być’ - drzewem
czy zwierzęciem.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ćwiczenia z dykcji – należy opierać na samogłoskach i
traktować je jako nieprzerywalny, nieustanny strumień. Chyba, że sposób mówienia, sama
artykulacja, niesie w sobie coś samoistnego (niezależnego czy autonomicznego)
bo sposób mówienia określa człowieka, np. polonistę, czy człowieka z defektem.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Wdech </b>należy <b>ć</b>wiczyć w różnych rytmach, na <b>ostatnim</b> (poprzednim, niedawnym czy
dotychczasowym, wedle subiektywnego odczucia) <b>dźwięku.</b> Przy czym pamiętać należy, koniecznie - pauza nie oznacza ‘dziury
na oddech’. Niestety, przerywanie tego procesu, rwanie tego strumienia, to
najczęstszy błąd. Powoduje on, że trening staje się martwy.<br />
<b><br /></b>
<b>Zasady ogólne. </b>Głos jest przedłużeniem ciała, zatem, najpierw
działanie poprzez ruch ciałem, a dopiero potem działanie głosem - u wielu jest
odwrotnie.<b> </b>Najpierw ‘uderz w stół’ a
potem krzyk. Należy zapamiętać; najpierw mówisz ciałem zanim powiesz głosem.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Najczęstszy błąd to napinanie i nasilanie głosu, dlaczego?
zapomina się o mówieniu całym ciałem. Z tego wynika zasada; nie myśl o głosie
jako o instrumencie wokalnym, nie myśl też o słowach. Reaguj, jedynie reaguj,
reaguj ciałem.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ćwiczenia mogą być tępe i martwe (apatyczne, drętwe i
nieożywione) i wtedy są tylko szkodliwe. Wybitnie szkodliwe. Jeżeli trening nie
jest twórczy, nie jest ciągłym poszukaniem a jedynie rodzajem odklepywania;
wyuczonych nawyków, chwytów i sztuczek - to będzie, zapewne, dużo lepiej jeżeli
aktor niczego nie będzie robił sam. Bo w zamian, gdy będzie z innymi, gdy
będzie działał w grupie, będzie mógł dawać z siebie więcej; siebie całego.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Dwa warunki niezbędne
do właściwego posługiwania się głosem:<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
1/ kolumna powietrza niosąca dźwięk musi mieć określoną siłę
nośną i nie napotykać na przeszkody (typu nieotwarta krtań, zaciśnięte szczęki),<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
2/ dźwięk musi być wzmocniony przez fizjologiczne rezonatory
– z pominięciem obowiązujących stereotypów. Bo wszystko co ma związek z
oddechem, wedle „poradnika nauczyciela emisji głosu”, to jedynie <b>3.</b> rodzaje stosowanych typów
oddychania<b>;</b> szczytowego, środkowego i brzusznego.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Wedle tego „poradnika” oddychanie wiąże się z pracą mięśni
żeber, brzucha oraz przepony (diafragmy). A w zależności od przewagi udziału
poszczególnych mięśni rozróżniamy te właśnie trzy typy oddychania: 1. szczytowy
– który rozszerzając głównie górne partie klatki piersiowej pozwala jedynie na
częściowe napełnienie się płuc powietrzem, powodując niedostateczną pracę
mięśni oddechowych - jest oddechem wadliwym. 2. piersiowy
(żebrowy) – w którym praca mięśni dolnożebrowych przeważa nad pracą mięśni
brzucha. Ten typ oddechu jest przydatny gdy nie ma czasu na pełny oddech, tzw.
przeponowy. 3. przeponowy – jako najbardziej
ekonomiczny sposób oddychania. Tu w stanie spoczynku wdech ma charakter bierny.
Jeśli chcemy, aby oddech stał się aktywny, byśmy mogli nim regulować, musimy
opanować umiejętność podparcia oddechowego. O podparciu decyduje umiejętnie
dozowane napięcie mięśni oddechowych od najsubtelniejszego do najbardziej
intensywnego… </div>
<div class="MsoNormal">
Tyle ‘nauka’. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Otóż nie, nie tylko klatka piersiowa czy przepona. Można
przecież zaobserwować tzw. oddychanie pełne, całkowite, choćby u dzieci i
zwierząt. Choćby dlatego niczego nie można przyjmować ‘dogmatycznie’. Poza tym indywidualny
sposób oddychania może się różnić, także u każdego z aktorów.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Wątpliwości budzi również postrzeganie różnic pomiędzy
‘typowym’ sposobem oddychania kobiet i mężczyzn. Zasadzają się one wedle
‘nauki’ na tym, że dla mężczyzn typowe jest oddychanie brzuszne dla kobiet zaś
szczytowe.<br />
<br />
PRZYKŁADY pozycji ciała dla osiągnięcia optymalnego oddechu do
przyswojenia poprzez trening. Mnie interesuje ‘oddychanie całkowite’. Jak je osiągnąć? </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Oto
wprowadzenie zmian w myśleniu.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>1/ </b>Leżąc, ręce połóż na przeponie i klatce piersiowej.
Oddychaj. Przebieg oddechu - od przepony do klatki piersiowej. Nie dziel
procesu na fazy, zachowaj jego jedność i ciągłość. W ten sposób można zapobiec
czy usunąć tzw. fazę ‘szybkiego puchnięcia’ [puchnąć = słabnąć w końcowej fazie
działania] <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>2/ </b>Ćwiczenie inspirowane Hatha Jogą (anuloma viloma cykl 4:12:8). Choć nie koniecznie po to by
osiągnąć spokój ducha i ciała dobrze rozpocząć je wychodząc od pozycji leżącej.
Ta asana staje się przydatna przy głębokiej respiracji organizmu poprzez nos,
stabilizując cykle oddychania. Jednak należy ją wykonywać odmiennie. Do naszych
celów ‘dziurki nosa’ przydatniej jest zatykać oddzielnie i naprzemiennie wyprostowanym
palcem wskazującym prawej dłoni – stojąc, a w głęboki oddech pobierany od stóp
angażując ciało - nie zmieniać jego pozycji. Ćwiczenie wykonywać w kręgu.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>3/</b> Inspirowane klasycznym teatrem chińskim. W pozycji
stojącej, częściowo zwinięte do wewnątrz dłonie oprzeć po obu stronach żeber,
łokcie odwieść na boki by uwypuklić klatkę piersiową. Przy wdechu
- korpus wychylić energicznie
wprzód a pobrane powietrze przemieszczać od żeber do szczytu czaszki. Powszechny
błąd : ściąganie mięśni przepony zanim wdech doprowadzony zostanie do końca. Wydech
– przebiega od czaszki poprzez klatkę do miejsca gdzie są dłonie. Cała akcja powinna
być wykonane płynnie, bez podziału na fazy.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
To ćwiczenie uczy nie tylko oddychania ‘jako takiego’ /rozciągając
mięśnie/ lecz służy głównie do właściwego ustalenia bazy wydechowej, która będzie
potrafiła „ponieść” głos. Wystarczy odpowiednio - lżej lub mocniej - ściągać mięśnie brzucha i przepony, aby
uzyskać żywą i łatwą emisję powietrza, a co za tym idzie żywy głos. Nie pobierać
za dużo powietrza i nie wypuszczać go do końca. Wdech powinien być szybki (jak
gwałtowne ‘połknięcie piłeczki’) i możliwie bezgłośny.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Z ćwiczeniami należy postępować ostrożnie. Nie chodzi tu o
doskonały model wykonania - bo ten nie istnieje. Ćwiczenia fizyczne łączyć z
głosowymi - przy pomocy instruktora/
prowadzącego. Nie jest tu moim celem szczegółowe rozważenie technik i warsztatu
bo jest to indywidualną sprawą każdego. To właśnie jest ‘tajemnicą’ tego fachu
- nie ma tu żadnych recept lecz istnieją różne, mniej lub bardziej ogólne,
zasady. Wszystko to co opisano powyżej - to minimum, ów punkt startowy. </div>
MolikZygmuntEWAhttp://www.blogger.com/profile/05215526591011273610noreply@blogger.com0