A.T. Rodrigues, Refleksje, cz. 2

Opis tych zdjęć w poprzednim poście, w 1. części REFLEKSJI po stażu w III 2007 (8.12.11)

Z części 1. (...) Pamiętając o doświadczeniu tego przybliżenia mogę mówić tylko o mojej własnej drodze, szkicując domysły tego, co chciałem zrobić, lub tego czego próbowałem uniknąć.

A:  W trakcie pierwszych minut improwizacji chciałem tylko realizować ćwiczenia dokładnie tak jak robił to Molik. Bardzo powoli, zwracając uwagę na szczegóły, gdzie jest wytwarzana energia, jak są ustawione stopy, jaka jest pozycja kręgosłupa, jak sie rozkłada waga ciała, co dzieje się ze wzrokiem, z oczyma itd.

Ważne:  Ustawienie bioder i kręgosłupa warunkowało pozycję pozostałych części, tzn. skrajności przekładały sie na powstające zmiany. Stopy, ramiona i głowa kontynuowały drogę zaproponowaną przez tamte, bardziej centralne części. Osiągnąwszy te podstawy segmentacji mogliśmy szybciej zmienić pozycje i wariacje.

B:  Pewnego razu, kiedy ćwiczenia miałem już mniej więcej opanowane, tak że mogłem oderwać mój umysł od mechaniczności ruchów, zacząłem skupiać swoja uwagę na wyobrażeniach, wspomnieniach, snach, które się pojawiły.

Ważne:  Mechaniczność wyraża tu podobieństwo poszczególnych ruchów do trybów maszyny, które tworzą jedną całość. To przeniesienie uwagi z ruchów na skojarzenia wygenerowało serię wariacji w trakcie przebiegu ćwiczeń. Tempo, rytm - przyspieszał, zmniejszał się, stawał  się wolny i ciężki, za chwilę urwany i szybki etc. Do tych wariacji należało wracać „na zimno” kiedy mieliśmy opracowaną akcję, którą wybraliśmy.

C:   Zdałem sobie sprawę, że te skojarzenia wyłaniały się na 2 różne sposoby:

1 - W bezpośrednim związku z pozycją i ruchem określonych części ciała. Formułując to w inny sposób: „Ten ruch przypomina mi o” oznacza, że mogę „widzieć” lub „rozumieć” jak wyłania się obraz. Możemy powiedzieć, że wyraźnie widać tu działanie naszego mózgu.

2 -  Bez wyraźnego związku. Skojarzenie pojawia się, chociaż nie wiemy dlaczego ani jak dokładnie, po prostu widzimy, że właśnie tutaj jest.

Możemy powiedzieć, że w obydwu przypadkach nasze ruchy produkują skojarzenia, uczestnictwo mózgu w tym procesie jest inne.

D:  W trakcie kolejnych dni pojawiły się związki dwóch lub trzech momentów. Po przejściu tego pierwszego etapu, który trochę mnie zmęczył, ale i wyzwolił, zacząłem przechodzić przez wyobrażenia. Tu najważniejsze dla mnie było, aby nie przerywać biegu tych skojarzeń i starać się nie chcieć więcej niż to, co wyobrażenia albo wspomnienia mi ukazały. Cała uwaga musiała być skupiona na wnętrzu i trzeba było starać się uchwycić (aby je później odtworzyć) szczegóły. Dla mnie to oznaczało, że jeśli moja ręka pchała delikatnie jakąś falę, muszę moją uwagę nakierować na to zjawisko: rozróżnić jaka jest ta fala, jaka jest piana, jaką ma temperaturę, jaki kolor itd. A później rozpoznać jaki był kontekst sytuacji (czy to była plaża, na której byłem kiedyś jako mały chłopiec z moim ojcem, czy to była plaża na której nigdy nie byłem w rzeczywistości, tylko jestem teraz w mojej wyobraźni). Powiedziałem, że uwaga musi być skupiona na wnętrzu, ponieważ myślenie o tym, co jest na zewnątrz może spowodować, że spojrzymy na kogoś obok nas. I to spojrzenie automatycznie „zmusi” nas do zilustrowania akcji:  będziemy chcieli ją wyjaśnić, sprawić aby była oczywista. 
Tymczasem, tak naprawdę najważniejsze jest jej uchwycenie teraz.

Po tych improwizacjach Molik wybrał niektórych uczestników aby powtórzyli wybrane akcje i wybrane wątki improwizacji. Wskazał nam miejsce w przestrzeni, w którym powstała dana akcja i zachęcał abyśmy ją sobie dobrze przypomnieli: „przypomnij sobie pozycję ręki, ona była w tym miejscu”, „nie, nie wierzę Ci” etc. Kiedy wykonywaliśmy te akcje, on patrzył na nas z uwagą i utrzymywał tempo. Następnie zapytał nas jak duży był tekst, który musieliśmy zapamiętać w taki sposób, żeby połączyć ten tekst z akcją, związać te dwie „partytury”. W końcu, nie tracąc kontaktu z tamtymi elementami, rozpoczęliśmy pracę nad ostatnim etapem.

Ciąg dalszy w kolejnym poście (20.12.2011)