Staż we Wrocławiu, opis nieznanej (jeszcze) uczestniczki

Wielokrotnie przytaczałam notatki, wspomnienia czy refleksje uczestników staży. Dotąd mogłam je przyporządkować do określonej osoby. Tym razem jest inaczej. Zatem przypuszczam jedynie; opis sporządziła ręka kobiety, a staż, którego dotyczył odbył się w 1991 [1-7.04]. Wnioskować to mogę mając za podstawę dwa nazwiska, które padają w tekście. Jedno z nich to Michelle Kokosowki. Studentów we Wrocławiu szkoliła w 1990 [25.09-2.10]. Czy te notatki mogły zatem powstać na warsztacie kolejnym po tym szkoleniu; w kwietniu 91. ?

- Czy możliwy jest opis pracy na stażu, - czy tym sposobem autor mógł przekazać coś istotnego, - czy obraz zajęć na podstawie doznań może ukazać czytającemu cokolwiek, - czy jest w nim jedynie subiektywna prawda, - czy może w nim być prawda o samej metodzie ? 

Co sądził o tego rodzaju działaniach sam twórca metody ?

Oto jedna z jego opinii, którą zaprezentowałam wcześniej (23.10.12), przy okazji pierwszej publikacji rozważań nad Alfabetem ciała. 

Niektórzy ludzie sporządzają listę ćwiczeń z jakimiś komentarzami, lecz niestety z wielu błędami, z usterkami. Np.: zamiast wskazania ‘idź w górę’ notują ‘musisz iść w dół', czyli notują coś przeciwnego. Pamiętam, zrobiła to kiedyś pewna dziewczyna (było to około pięciu lat temu). Skutek był okropny. Wszystko było odwrotnie gdy zamiast "w górę" ponotowała "w dół". A notatki miały i inne wady, np. tyczące sposobu oddychania. Bo ćwiczenia nie dotyczą tylko ramion, stóp czy rąk, poza wszystkim są to składniki kompleksowych działań..."

Publikuję zatem i tę ciekawą, bo szczerą i zaangażowaną, relację. Choć wiem, że Molik czytając ją zaserwował jeden z tych swoich zdumionych i rozbawionych uśmiechów. Jak ten choćby, zarejestrowany przez Gianni Palmulli w trakcie stażu w Turynie w 94. 

= = = =

ŚRODA

1.  Wyobrazić sobie, że jest się drzewem i poddać ciało ruchom wiatru. Stać w lekkim rozkroku, czuć energię od ziemi w stopach, nogach.

2.  Nogi w lekkim rozkroku, ręce wyciągnięte na boki. Wykonać ruch od bioder w bok na prawo i lewo - jakby przyciąganie biodrami czegoś do siebie. Ręce również ciągną, ściągają, ale nie zginają się w łokciach, są prosto wyciągnięte. Ruch wychodzi od bioder!

a/  to samo ćwiczenie, ale w kontakcie z partnerami; z częstą zmianą partnerów - ściana, ławka, świat co wokół mnie, utrzymać się w rzeczywistości /nie do wewnątrz!/ kolega, okno = to wszystko są partnerzy.

MIEĆ ŚWIADOMOŚĆ tego.

3.  W lekkim rozkroku, ręce wyciągnięte przed siebie. Przyciąganie biodrami w przód.

a/  chodząc po sali w kontakcie z różnymi partnerami/przyciągnięcie, puszczenie napięcia i swobodne przejście, ustawienie się wobec innego/partnera itd.

4.  Biodro wraz z przeciwną do jego wysunięcia w bok, ręka, kieruję w stronę wcześniej wybranego partnera, do którego podchodzę, utrzymując napięcie - impuls wychodzi od biodra.

5.  Stojąc w miejscu, wycofując biodra do tyłu nabieram powietrza, a prowadząc je maksymalnie do przodu wypuszczam - nabieranie jest energiczne, natomiast wypuszczanie powietrza może być w różnych rytmach.

a/  to samo ćwiczenie z tym, że wypuszczam powietrze z wydaniem głosu,

b/ teraz robię to ćwiczenie, ale idąc. Wydaję głos idąc z wysuniętymi maksymalnie do przodu biodrami; wdech wykonuję w miejscu, wycofując miednicę do tyłu - utrzymuję kontakt z rzeczywistością!

6.  Stoję w lekkim rozkroku, ciało rozluźnione. Bardzo wolno, lekko, luźno obracam korpus wraz z rękoma bezwładnie zwisającymi wzdłuż ciała za siebie.

a/ teraz wykonuję to ćwiczenie idąc w szybkim tempie. Po trzecim kroku zostaję w wykroku i energicznie ‘rzucam ciało’ z rękoma w tył, mocno obracając się za siebie, utrzymując równowagę - nogi są w jednej linii w wykroku.

7.  Podbijanie miednicy w przód. Miednica w punkcie zero, ręce wzdłuż ciała, podbijam ją w górę - w przód, wchodząc na palce z płynnie poprowadzonymi od nadgarstków rękoma - prostymi przed sobą. Nie zginać w łokciach!

8.  Ćwiczenie z dzwonem. Ciągnę sznur ruchem od bioder, przede wszystkim biodra pracują. Poddaję się wyimaginowanemu ruchowi dzwonu, ruch płynny, raz za razem, biodra płynnie przechodzą w górę i tył; z tego po pewnym czasie przechodzę - ciągnąc dalej - w siad na pośladki. I ciągle ciągnąc dzwon wykonuję przewrót w tył do kołyski, po czym wchodzę w przysiad na jedno kolano, a z tej pozycji ciągnę się w gorę za liną dzwonu. I tak raz za razem. Z pionu przechodzę do siadu przez pozycje przejściowe, takie, by doprowadziły bezpiecznie do siadu.

9.  Stoję w lekkim rozkroku, ciało opadnięte do przodu, idę w miejscu, po czym nagle podnoszę się do wysokości pośredniej między wyprostowaną a lekko pochyloną. Patrząc za siebie w jakiś punkt. Przez moment zamieram w bezruchu patrzę w punkt, w coś co mnie zainteresowało. Z ‘tego’ natychmiast zrywam tę pozycję przez opad w przód, do pozycji wyjściowej!

10.  Ćwiczenie z latawcem. Stoję w miejscu, trzymając na wyciągniętej ręce sznurek latawca. Poddaję się ruchom latawca, nawet ruszając się z miejsca, jeśli ruch wiatru tak pociągnie sznurkiem. Pracują biodra, stopy. Uważać, aby nie mieć zgiętych nóg w kolanach - albo obie proste, mocno oparte na stopach lub jedna prosta, a druga, ta z tyłu, zgięta lekko. Biodra do przodu.

11.  Siad na kolanach, biodra mocno osadzone na piętach. Nabierając powietrza wciskam się jeszcze bardziej w stopy. Ciało unosi się od bioder w górę wraz z głosem. Nabierając powietrze - biodra wycofują się w tył. I tak pracując biodrami i głosem, unoszę się w górę, po czym wracam do siadu - ciągle śpiewając!

Będąc już w przysiadzie i wyrastając w górę, mam poczucie, że przyciska mnie coś w tyle, jakby w pośladkach, i z tym poczuciem wychodzę w górę. Będąc już w pozycji wyprostowanej, odczuwam ciężkość rąk. Schodzę w dół ciągle śpiewając i utrzymując to poczucie!

12.   Przewrót w tył na prawym ramieniu, później na lewym; tak aby znaleźć się w miejscu dokładnie w prostej linii po przekątnej.

13.   Leżenie, nogi w górę za głowę. Poddaję ciało ruchowi odśrodkowemu. Lepiej śpiewać ciszej niż maksymalnie głośno, niż zagłuszać ciszę! Nie utrzymywać głosu długo na najwyższych tonach, lepiej ciszej, wyobrażając sobie, że śpiewam do czegoś! Musi być partner, do niego śpiewam. Np. do okna, światła, cienia... Niech on nadaje nastrój, barwę głosowi, czy melodię.

Ważne aby się rozluźnić, otworzyć gardło, a nie aby głośno śpiewać, zakrzyczeć ciszę, innych. Ważne aby obserwować spokojnie wdech i wydech; być czujnym, wsłuchanym w ciszę. Wtedy głos poprowadzi do jakby melodii. Ale uważać! bo i nie o melodię chodzi, i nie to jest tu ważne! To ma być samo z siebie, a nie prowadzone z zewnątrz! nie chcieć wyśpiewać melodię. Raczej ma to być Muzyka Poczęta ze Źródła!

(Pomyśleć o materiałach do pracy: monolog, fragment tekstu/ 3 min./ wizja ze snu czy wydarzenie do przekazania. Inspiracją może być to, co robiliśmy podczas stażu - do wyboru. Ważne abyśmy tym przekazali sobie swoją jakąś część!).

CZWARTEK

1.  Ćwiczenie rozciągające mięśnie klatki piersiowej. Wciąganie powietrza i wypełnianie nim najpierw dołu brzucha, i tak w górę, a na końcu klatki piersiowej. Robiąc wdech przytykam prawą dziurkę nosa, a przy wydechu lewa dziurka jest przytykana.

2.   Stoję na wprost ściany, opierając się na wyprostowanych rękach, biodra są mocno wypchnięte do przodu. Teraz rozpoczynam ruch wahadłowy w prawo i lewo, żeby zatrzymać się np. w prawo-skos z silnie wypchniętymi biodrami w przód, i wydaję głos!

Nie tworzyć melodii, bo ona nie ma nic! wspólnego z dźwiękiem. Raczej ćwiczyć na dwu, trzech nutach. Śpiewać do partnera z prawej strony, lewej, na wprost ściany. Dźwięk wydawać na zewnątrz, nie przytrzymywać go w sobie. Nie dusić w wąskim kręgu, przekazywać na zewnątrz !

Być na zewnątrz zespolonym z tym co w środku mnie!

Otwierać głos ze Strumienia Życia, z Siebie, a nie dołączać go sztucznie do ruchu. Głos, musi się pojawić! więcej troski o niego! bo to jest Moje Życie! Ścieżka Życia! Głos musi być Organiczny! Strumień energii musi być dostatecznie silny, co nie znaczy głośny!

Słyszeć swój głos, być z nim jako z  p a r t n e r e m!

Głos ma być podparty, wyniesiony przez biodra, kierowany w górę, a nie ciągnięty.

Nie chodzi też o głos, ale aby Wszystko Połączyło się Razem! akcja wewnętrzna z tym partnerem zewnętrznym - Całość! Zespolić się z Całością, być sobą!

Pod tym fragmentem opisu istnieje odręczna uwaga:

I to jest to! Jak się to czyta - pełny nonsens!

I tak ma być.  Brawo!  Dziękuję   Zygmunt Molik

3.   Weź nutę na znalezienie się w tej rzeczywistości, wpierw w sobie, w ciszy, z zamkniętymi oczami. Znajdź wibrację, a później dołącz śpiew.

Problem nie jest w głosie, jeśli go ktoś nie może wydobyć, ale w znalezieniu sensu, który określa COŚ w danej chwili!

Ula, znajdź pozycję! Jakbyś miała worek na plecach. I masz tendencję... jakbyś chciała zasnąć. Ale wiesz, że zasnąć możesz dwa metry przed sobą...

Jak przejść, żeby za przewodnika mieć śpiew! Co daje ci energię, bodźce, żeby tam dojść. Cisza to dla ciebie śmierć! A wiesz, że musisz tam dojść!

Istotną rzeczą jest; że masz rodzaj worka na plecach, ciężar! a jeszcze musisz dojść! mieć siłę i energię, żeby jeszcze dojść!

Nie zabijać Dobrego Życia przez głośność, hałas!

Dać prawdziwe Życie, a nie jakąś starą melodyjkę!

W określonym temacie znaleźć Nowe rozwiązanie! Można posłużyć się znaną melodią, aby mieć od czego wyjść - jak trampoliną - ale na niej należy improwizować! Bo chodzi o to, aby śpiewać Swoją Pieśń!

4.  Czy tak jak teraz siedzisz, w bezruchu! możesz znaleźć strumień energii i zaśpiewać! w tej nieruchomości, wibrować z tym powietrzem -  jak liść!?

PIĄTEK

1.   Improwizacja z użyciem poznanych dotychczas ćwiczeń ruchowych i głosowych, z szukaniem Indywidualnej Drogi.  Życie, w momencie Dotykania Go!

Jeśli pojawia się jakieś określone życie proste lub skomplikowane w układzie ciała;  jak doprowadzić do większej pełności przez dołączenie dźwięku.

2.  Przywołaj, powróć do jakiegoś elementu, tego samego Życia, które improwizowałeś, które szczególnie pamiętasz:

- zacznij z milczącą wibracją, która jest, ale nie słychać jej. Odnajdź życie ruchowo, fizycznie, a potem dopełnij dźwiękowo. Dźwięk jest odpowiedzią na ciszę, a nie głos! Ciało ma zostać tutaj, ale dźwięk jest Tam, gdzieś w upatrzonym punkcie! Likwiduj napięcia!

Przywołanie drogi, którą się szło nie znaczy powtórzenia jej, ale odnalezienia na nowo, w tym (teraz) czasie!

3.   Życie w momencie krytycznym!

Zacznij bez dźwięku. Otwarcie; wibracja połączona z wyobrażeniem, że przestrzeń się otwiera - nie może być głucho, ciemno, pusto. Do pełnego otwarcia;  po to trzeba utrzymać ton! później można go zmienić.

Dźwięk ma być jak pieśń, muzyka. To nie ma być ilustrowanie nastroju.To ma być długą frazą. Czy to mówione, czy śpiewane. Musi być muzyka w tym, a nie ilustracja.

Nie poruszać się mechanicznie, np. przy ćwiczeniach: drzewo, z latawcem. Poddać się sile odśrodkowej!

4.  Śpiewać leżąc na jednym boku. Spróbować nie wykonywać ruchów miednicy w przód i tył, czyli wdech-wydech, sztucznie. Pierwsze ćwiczenia mogły być tak wykonywane, ale w dalszej fazie dążyć do ruchu odśrodkowego, naturalnego - w różnych pozycjach.

5.   Czołgamy się śpiewając samogłoskę „i”. Nogi poruszają się pierwsze, głowa może być skierowana w prawo lub w lewo, bądź przed siebie. Ale wówczas uważać by broda nie była wysunięta zbyt do przodu, bo zablokuje głos. Lepiej wycofać ją do tyłu.

Wydobywać te Niskie Tony, gdyż one są Bliższe Podparcia. Wysokie rezonują w głowie.
A my chcemy Odnaleźć Podparcie!

Uwagi do mojej Etiudy przy ścianie:

Przede wszystkim muszą żyć nogi, miednica. Ręce zawsze sobie poradzą jakoś - dźwięk idzie z podparcia, z miednicy. Ważne by szyja nie uciekała do tyłu. Znajdź odpowiednią pozycję, aby nie blokowała przepływu głosu. Nie dla ‘siebie’ ma się głos, lecz śpiewa się na zewnątrz. Oddaje się głos sali, partnerom!

Śpiewałaś na jednym tonie, bałaś się go zmienić. Ale dzięki temu... ale to śpiewanie na jednym tobie dało jakąś Dziwną Muzykę... Bardzo dobrze sobie poradziłaś.

SOBOTA

          Improwizacja z dotychczasowych ćwiczeń!

Nie wszystko mieści się w harmonii natury. Pojawiają się erupcje, nieprzewidziane wybuchy. Jak to ujarzmić, wkomponować w ruch harmoniczny tego Naturalnego Strumienia. Określona akcja ciała służy do zrodzenia określonej energii, żeby to było wibracją, a nie głosem, hałasem!

Zamiast muzyki, robicie coś tam... Problem polega na tym; jak z tego Wyjść! Np. nastąpiło spotkanie dwóch osób, zaczęły wykonywać wspólny ruch, huśtanie jakby - w prawo i lewo. I co z tym dalej zrobić, jak z tego wyjść.

Jeżeli przyszło do mnie to, że robię ‘ćwiczenie ptaka’; więc sprawdzam czy mogę wzlecieć. Ale jeśli zobaczę, że ten ptak ze mnie wyleciał, zobaczyłam go gdzieś przed sobą, wydaję Muzykę z siebie! Chodzi o to, żeby nie robić tego równocześnie, bo tylko się ‘wyżywamy’. Chodzi o to, aby przekształcić ten ruch. Trudności napotyka się, żeby przekształcić ten  ruch ciała... że to dźwięk leci, a ciało dostosowuje się.... A to odgarniam chmury, a to chcę się złączyć z tym dźwiękiem... dźwięk jest przed nami, a my chcemy złączyć się z nim. Podążamy za nim, żeby stworzyć jedność!

     Twój własny dźwięk, służy ci jako Przewodnik.

Zaczynamy od rodzaju wyczucia, badania, czy mogę wzlecieć. I kiedy już mamy ten punkt zaczepienia, tego partnera przed sobą, zaczynamy śpiew! Być jednością - noga, ręka, klatka piersiowa i dźwięk - nie machać tymi skrzydłami.

Trzeba wiedzieć, Gdzie się jest! Jaki rodzaj partnerstwa jest przede mną. W momencie otwarcia dźwięku nie ma skrzydeł, bo energia jest rozpraszana przez za duży ruch rąk. Ręce muszą sobie coś znaleźć, np. wymieniają się. Jedna jest w akcji, druga jakby czeka. Mogą to być bardzo proste gesty, ale ręce nie za wysoko. Ruch raczej z bioder. Zaczynać śpiew nie z góry w dół, ale łapać dolne dźwięki w górę. Każdy ruch rodzi się od nóg przez biodra, później ręce np. w dole, delikatnie uniesione. Nie wystarczy wyobraźnia; ona Jest Tym Pierwszym Zapalnikiem!

1.   Iść, jak przez chmury, odgarniać je rękoma. Nie iść w głos, ale w to, co dla mnie najistotniejsze - sens, partner!

2.   Cztery osoby ciągną dzwon. Zróbcie teraz z tego sytuację ludzką. Nie ciągnijcie już tego dzwonu jak w ćwiczeniu, ale jakbyście przed twarzą wykonywali ruch modlitwy, połączony z płaczem piety.

3.   Dwie osoby oparte plecami o siebie śpiewają. Znajdźcie wspólną równowagę, nie śpiewajcie na tej samej nucie cały czas, szukajcie się, znajdźcie jakąś wspólną harmonię. Jeśli się bierze jakiś znany sobie temat, trzeba robić wariacje, szukajcie partnera, bo drugiemu jest się ciężko dopasować!

4.  Czy można uchwycić przestrzeń - jest się w pustce i można chwycić odrobinę powietrza. Wiem, że ono jest gdzieś wokół mnie, śledzę je ręką wyciągniętą w górę. I nagle chwytam w dłoń, i lekko obniżam rękę. Równocześnie wychodzę na palce - i śpiew!

Dźwiękiem można słuchać, tzn. nie dawać całej siły cały czas, ale iść razem z innymi. Śpiewać ciszej, dać innym szansę na prowadzenie!

5.   Idąc rzucam ręce za siebie na prawo i lewo. Nagłe zatrzymanie z przygotowaniem = wzięcie oddechu, i Śpiew! Idący od ramienia.

6.   To samo ćwiczenie, ale dźwięk idzie od miednicy.

7.   Muzyka w biegu! Ciało biegnie = szybki nurt, ciało Stop! i teraz biegnie Dźwięk! Nie krzyczy, ale biegnie.

8.   Bieg! z pełnego spokoju, po ciszy śmiertelnej Grzmot! Śpiew Grzmotem! Biodra w przodzie pulsują. Po burzy czujemy wilgoć, ciszę = poprzez stopy - ciągnąć głos od stóp, nadać mu wibrację.

9.   Jesteśmy w pozycji zwisu ciała w przód. Nagłe poderwanie się do pionu = GRZMOT! = ŚPIEW!

SOBOTA

Rozpoczęliśmy od improwizacji z dotychczasowych ćwiczeń, później te ćwiczenia mieliśmy wykonać w zwolnionym tempie. Po upływie jakiegoś czasu, stopniowo (ta cisza, jakby natura w nocy, w powolnym ruchu uśpiona) zaczyna budzić się do życia; pomału ożywa...

UWAGI:

-  nawet jeśli chce się wzlecieć ciałem wysoko, nie należy zadzierać głowy zbyt za siebie, trzeba znaleźć takie ułożenie ciała, aby nie było blokady głosu,

-   jeśli wykonujesz na wyższy ton, trzeba dać odrobinę impulsu z ciała,

-   podłączyć się do innych, słuchać jak śpiewają,

-   nie zatrzymywać się długo w jednym miejscu, bo w ten sposób zatrzymujecie się w drodze i niczego nie spotykacie = szukać bodźców!

-   nie za dużo napięć, bo umieracie, tzn. głos więźnie,

-   jeśli jesteś zajęta zbyt tym co robisz, tracisz łączność z tym co śpiewasz. Pozwolić ciału tak działać, aby ten Dźwięk ‘nie padł na pysk’. Przypatrywać się komuś, zacząć z nim działać - to już jest zdarzenie, pójście naprzód!

1.  Czołgać się nogami, na stojąco, wraz ze śpiewaniem. Np. „i” - nogi wyciągają się w górę. Nie ruszać niepotrzebnie ciałem śpiewając, bo rozprasza się to co jest energią, podparciem.

2.  Ciągniemy się w górę, stojąc w miejscu, nogi prosto, jedna nawet wchodzi na palce. Bierzemy powietrze lekko w płuca, ręce trzymamy na piersiach dłońmi złożonymi w pięści. Tutaj nie działamy ruchem bioder, lecz - ciągnąc się w górę - klatką piersiową. Głos - na wydech!

3.  Stoimy na wprost ściany. Ręce lekko wyciągnięte przed siebie. Dźwiękiem ‘przedłużamy’ je do ściany. Tutaj - delikatny rodzaj śpiewu.

4.  Trzymam przed sobą krzesło, przez które idzie dźwięk po ścianie. Próbuj 2 nuty; zacznij od wyższej, wejdź w niższą. Muzyka - musi się zrodzić, a ‘nie tam’ melodycznie coś robić. Tutaj biodra pracują, idąc z ręką lekko wyciągniętą od biodra w przód. To jakby kontynuacja.

5.  Ćwiczenie Dzwonu. Ręce, jak do ciągnięcia dzwonu, po czym ręce stop! I biodra kontynuują; ręce będą ciągnęły pod wpływem bioder.

Śpiewa Hanka (Hanka Dederko jest 70-cio letnią osobą. [Anna Chmielewska-Dederko, aktorka, reżyser, zm. 9.01.04].  Była aktorką, a od szeregu lat pedagogiem przedmiotów aktorskich na wydziale wokalnym w szkole muzycznej. Udziela też zaprzyjaźnionym aktorom konsultacji z metodyki pracy nad rolą. To drugi staż w którym uczestniczy. Wcześniej była jako Świadek na stażu Michelle Kokosowski. Michelle, po którymś z kolejnych spotkań, chwyciła Ją za ramię i mocno potrząsając skandowała: Ana, Ana!! Nie Dajesz Się!!. Na stażu Pana MOLIKA, Anna ćwiczy ze wszystkimi, a tą swoją postawą dodaje nam, młodym, hartu!).

Anna stoi oparta plecami o ścianę, śpiewa swoją pieśń. Jakby chciała oderwać się od tej ściany i ulecieć. Głos jej drży, jest ledwie słyszalny. Ma za zadanie teraz znaleźć Odpowiedź na ten głos, którym śpiewała. Odpowiedź jest już pięknym, czystym dźwiękiem; muzyką z siebie wydobytą, radosną, a zarazem pełną utęsknienia. Ciałem jest złączona ze ścianą, ale głos fruwa. Byliśmy wszyscy razem z Nią, to się czuło...

Teraz śpiewa Lena. Siedzi po turecku. Ma za zadanie oprzeć się o ścianę lewym ramieniem, jakby o murek domu. Ciężar ma po przekątnej, stoi na prawej nodze, lewa wolna, lekko zgięta w kolanie: „O jakby się chciało wzlecieć, a tu trzeba stać”. Lena śpiewa - tak, teraz śpiewało przez Nią!

Kolejna propozycja, to piosenka śpiewana przez dziewczynę, do słów Brechta: „A mnie jakby na balu w Wersalu, wir tańca niósł...”

      Mistrz Molik proponuje, że dobrze gdyby trzymała różę... I jak wyczarowana, znalazła się róża. Ula miała czerwoną różę. Skoczyła do garderoby, przyniosła. Atmosfera się zagęszcza. Mistrz siedzi na krześle, patrzy na śpiewającą. Ona, patrzy na cień, oddalony od niej, po przeciwnej stronie sali, śpiewając do siedzącego. Idzie w kierunku światła,  

r ó ż a   p a c h n i e. 

PONIEDZIAŁEK

Improwizacja - ćwiczenie, śpiew.

Udało nam się Słuchać Siebie, stworzyła się Muzyka, jak w orkiestrze. Już zaczęliśmy śpiewając, słuchać siebie, Wypuszczać Ptaka Silniej, Puszczać Ciało Swobodnie!

Raz się słucha innych, później wchodzi się w czyjś dźwięk. Panuje się nad całością Utworu Grupy. Aby wprowadzić Życie, dawać Odpowiedzi - Trzeba Umieć Słuchać!

Zaobserwuj instrumenty w orkiestrze.

Znajdź dźwięk do rozpoczęcia śpiewu w wibracji powietrza!

1.   Marsz, zatrzymanie, nabranie powietrza - oddać śpiewem rytm tego marszu!

Etiuda  Wyobraź sobie, że otacza ciebie jakiś dźwięk. Idziesz w nieznane, w nieznane, wędrujesz. Znajdź jakiś dźwięk, zaimprowizuj sobie coś z piosenki, arii. Niech to będzie wyjściem, rozwiązaniem.

Jak znaleźć ten Zaczep, co spowoduje, że coś przez ciebie Mówi. To coś, ten dźwięk, od którego będzie improwizacja, poprzez którą będzie mówiło przez ciebie, to co w tobie Gra?! Mieć rytm w ciele. W akcji musi być Wszystko z Ciebie! Nic narzuconego!! Akcja musi być skierowana konkretnie, np. do cienia na ścianie.

Co to znaczy Pełne Otwarcie!

1.  Leżąc na plecach, nogę założyłam na nogę. Ciężar ciała spoczywa na nodze przy podłodze. Robię wdech, po czym unoszę biodra w górę, wraz ze śpiewem. Śpiewając można poruszać biodrami, góra - dół. Nabierając powietrza wracam do pozycji leżącej. Ciężar ciała spoczywa na pięcie nogi leżącej i na łopatkach.

2.  To samo ćwiczenie, ale stojąc w wykroku. Ciężar ciała na tylnej nodze.

WTOREK

Ćwiczenia na Pełne Otwarcie!

1. Leżenie na prawym boku, nogi lekko podkurczone, ręka zgięta w łokciu podpiera głowę. Nie zasłaniać ręką ucha. Rozpoczynam śpiew ruchem od bioder. Ciało wygina się łukiem w przód, noga lewa unosi się do otwarcia. Utrzymuję się w Pełnym Otwarciu ciała, głosu, ust. Wolno wracam do leżenia.

2.  To samo ćwiczenie, ale stojąc przy ścianie. Znajdź to położenie ciała, najdokładniej, najlepiej do Pełnego Otwarcia. Ciało wyrasta, rozciąga się, wyciąga.

Nie przeprowadzać akcji oddechu, on sam ma się brać!

= = =

Jeśli znajdzie się coś takiego, swojego, to trzeba to Pielęgnować jak Skarb! Bo to jest Prawda o Nas, Świadectwo Nas!