Andrzej Paluchiewicz; z ostatnich lat... 50-ciu (!)

 Na stronie młodzi.wrocław.pl elektryzująca informacja: 70/50 WYSTAWA

Wystawa przedstawiająca twórczość fotograficzną Andrzeja Paluchiewicza z ostatnich 50 lat, którego prace prezentowane były już w miejscach takich jak: Sztokholm, Nowy York, Berlin, Wrocław, Madryt, Modena, Sao Paulo, Edmonton, Yale, New Haven. Ekspozycję oglądać będzie można w Galerii ZAMEK do 4 lutego.

Pasjami, którym najwięcej uwagi poświęcił Paluchiewicz są fotografia i teatr. Występował w studenckim teatrze GEST oraz w Teatrze Laboratorium, wraz z którym dawał spektakle w Holandii, Belgii, Niemczech, Danii, Włoszech, Francji, Wielkiej Brytanii, USA, Meksyku, Australii.Dziś mieszka w Szwecji, w której całkowicie poświęcił się fotografii, w tym tworzeniu foto-reportaży prasowych, okładek do książek,  a także zdjęć do kampanii reklamowych.

Na zdjęciu autorstwa A.P. stoją: Cieślak i Ścierski, siedzą: Mirecka i Molik.

Wzruszyłam się i rozrzewniłam. Jak to już? 70/50! I to młodzi o tym piszą... Oczywiście, nie tylko oni piszą. Informacje o wystawie i rocznicach prasa zamieszcza hojnie, i nie tylko lokalna.  A feta jest podwójna; to Palucha nie tylko 50 lecie pracy artystycznej.  Na dodatek to jego 70-te urodziny! 

             WERNISAŻ 12 STYCZNIA 2013, GODZ. 18, ZAMEK WE WROCŁAWIU-LEŚNICY

                                  wystawa potrwa do 6 lutego 2013

           - GALERIA ZAMEK, CENTRUM KULTURY ZAMEK, PL. ŚWIĘTOJAŃSKI 1 -

Dopiero, dopiero-co przecież wszyscy byliśmy młodzi. My, dziewczyny, wodziłyśmy wzrokiem za Andrzejem bo i nie brzydki był i ubierał się tak, że widać go było. I nie zmienił się od tamtych lat znacząco, tak czy siak, na żywo jest z nim nie gorzej jak na tym zdjęciu. Fot. Lidia Majerczak 

A gdy już o Centrum Kultury Zamek mowa, jako apologetka wielu aspektów życia we Wroclove muszę się naszym pięknym Zamkiem pochwalić.                                     

Andrzej prezentował już swoje fotografie w Mieście. O jednej z jego wystaw pisałam, publikując wielce popularny post - Mróz w Brzezince (pyszni się tu na prawym marginesie). Przy okazji tamtej wystawy -"Mój Grotowski" (III/IV '09) -  miałam też okazję do zaprezentowania gościom blogu swoją lepszą (do sfotografowania) stronę, na kryjącej się w linku jednej z fotek.  Zamieszczonych na przywołanej stronie zdjęć Andrzej 'nie popełnił', ich autorem było WRO Art Center, które tę wystawę w 2009 roku gościło. 

Zelektryzowana wiadomością, że dorobek fotograficzny Andrzeja mamy (zdałoby się) tuż pod  bokiem, wybrałam się... w iście bohaterską podróż. Nie tylko, bowiem, miotany porywistym wiatrem sypał oblepiający śnieg, na dojazdy (z przesiadkami) poświecić przyszło dzielnie... przeszło 3 godziny. Dlaczego? Wrocław ma powierzchnię 293 km 2 a, dla przykładu, taki Paryż - 105. Tam - 2,5 mln mieszkańców ma do dyspozycji sensownie pomyślaną i szybką komunikację. Tu - ok. 900 tys. wrocławian (+ aglomeracja i zamiejscowi studenci) - głównie komunikacyjne niedopatrzenia.

Na potrzeby wernisażu zaanektowano 3 piętra! Gości poprowadzono wijącą się wśród świeżego puchu, gęsto oświetloną lampkami ścieżką na tyły Centrum. Kręte, metalowe schody zaprowadziły nas do sali widowiskowej, w której zaaranżowano pierwszą część wystawy. Wielkich rozmiarów zdjęcia podwieszono i pousadzano w rzędach foteli. Na dużym ekranie wyświetlano dziesiątki kolejnych, dokumentujących zdarzenia w Brzezince czy wiele ze światowych wojaży Laboratorium (w latach 70-tych ubiegłego wieku). Wszystkiemu towarzyszyła transowa, elektroniczna muzyka. W korytarzach, natomiast rozmieszczono nowsze i najnowsze projekty fotograficzne maestro obiektywu.

Oficjalna część podwójnej uroczystości odbyła się już piętro niżej. Dwie obszerne sale pomieściły kolejny przegląd przepięknych prac Artysty. Od nowatorsko przedstawianych, już w latach 60-tych! ciał kobiet, poprzez projekty komercyjne, na kolażach powstałych ze zdjęć przedstawiających przyjaciół kończąc. 

Wszystko odbyło się tak, jak być powinno. Były więc przemówienia, był list i medal "Zasłużony dla Wrocławia" Od samego Prezydenta Miasta. Były też swojskie laurki od wielbicieli talentów Andrzeja. Flesze błyskały radośnie i gęsto. Był też, oczywiście i fotel paradny, na którym jednak beneficjant zasiadać nie chciał. Wygłosił tylko, skonfundowany i szczęśliwy zdań ledwie kilkanaście. Lecz opowiedział w jaki sposób powstało wiele z tych podziwianych przez nas zdjęć w czasach, gdy dysponował ledwie marnymi możliwościami technicznymi. Przywołał też słuszne napomnienia Mamy; Andrzej, jak nie będziesz się uczył, zostaniesz fotografem! 

Część uroczystości, której dłuuugo nie zapomnimy odbyła się w kawiarence w przyziemiu Zamku. Stoły ugięły się od swojskiego jadła; chlebów, smalców i ogórków kiszonych. W barze zaś stały imponujące rzędy butelek trunków rozmaitych. Piłam wino 'bordowe', wąchałam zawartość szklaneczek pozostałych; wszystkie pachniały zacnie. Transowo snuła się muzyczka, którą jeden z kolegów pracowicie kompilował 3 wieczory. Muzyczka z tych co znamy i lubimy bo jej dźwięki towarzyszyły naszej młodości. Snuły się dymki fajek i papierosów, gromkie śmiechy wybuchały a gości... przybywało wciąż i przybywało.

Do dyspozycji był też kosz z odbitkami wielu zdjęć, wybrałam więc sobie kilka. M.in. bardzo młodego i pięknego Palucha w Australii i bardzo zadowolonego z siebie, prężącego kłęby mięśni Molika w Brzezince.  

A gdy wracałam, aach, jaki świat był idealnie cichy i niewinny. I wszystko skrzyło bieluteńko.